Counter Culture shorts nummer #27 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zevenentwintigste editie van shorts vind je vijf mooie microreviews van de nieuwe albums van Crossfaith, Bleeker, Pil & Blue, First Blood en Bonesteel.
Crossfaith – New Age Warriors Remix (71)
Het Japanse Crossfaith maakt catchy metalcore met een flinke dosis electronica. Volgens deze gasten kan gitaarherrie prima samen met opzwepende dance. Om deze bewering kracht bij te zetten, liet de formatie een aantal tracks remixen door vooraanstaande beatbakkers. ‘New Age Warriors Remix’ bestaat uit zes bewerkte nummers van Crossfaith. Het eindresultaat is wisselvallig, maar wel interessant. Grotere namen als The Bloody Beetroots, Zardonic en Shikari Sound System (zijproject van Enter Shikari) gingen met mindere goden als Quemist, KSUKE en Teddyloid aan de slag. Op de beste momenten komen smerige underground rave en rock samen (Zardonic, KSUKE, The Bloody Beetroots en Quemist). Ook spacy dub en metal kunnen prima samen bewijst Shikari Sound System. Teddyloid slaat dan weer te ver door met bizarre soundscapes en vreemd geplaatste bliepjes en piepjes, waardoor de track in een knip- en plakwerkje zonder hart verandert. Aardig tussendoortje, maar niet meer dan dat.
Recensent: Frank van de Ven
Bleeker – Erase You (73)
Als je geen genoeg kunt krijgen van retrorock met een seventies feel is Bleeker wel wat voor jou. De liedjes zijn pakkend en zitten goed in elkaar. Het gitaarspel is rauw en de band schurkt soms dicht tegen bluesrock aan. Alle tracks op ‘Erase You’ kun je stiekem in de playlist van Arrow Classic Rock smokkelen zonder dat iemand het zou opmerken. Juist dat is het probleem: er is niets onderscheidends of kenmerkends aan deze formatie. Leuk als voorprogramma, maar niet als headliner.
Recensent: Frank van de Ven
Pil & Blue – Forget The Past, Let’s Worry About The Future (91)
Je zou het niet zeggen als je dit bombastische debuut hoort, maar Pil & Blue is toch echt een duo. Deze Noren slagen er in om een vol en groots geluid neer te zetten waar mening kwartet bang van zou worden. Pil & Blue laat zich het best omschrijven als een versie van The Mars Volta voor mensen die The Mars Volta haten. Frontman Petter Carlsen en drummer Aleksander Kostopoulos klinken eclectisch en schuwen progrock niet, maar gebruiken geen overstuurde zang en bezondigen zich niet aan nodeloos gefreak. Dit is een spannend album waarbij het experiment niet geschuwd wordt. De zang is kippenvelopwekkend en intens. De sfeer is dromerig en doet aan Deftones denken. ‘Forget The Past, Let’s Worry About The Future’ komt recht uit het hart en is het levenswerk van twee mensen die zielsveel van muziek houden. Pil & Blue is een verademing in een tijd waarin autotune en inhoudsloze pop de hitlijsten domineren. Meer van dit graag!
Recensent: Frank van de Ven
First Blood – Rules (78)
Tussen het vorige album van First Blood en ‘Rules’ zit zeven jaar. In die tijd is veel veranderd in de hardcore scene. First Blood doet net alsof er niets aan de hand is en gaat door op de oude weg. ‘Rules’ bestaat uit ouderwets aandoende hardcore met een metalen randje. Elektronische elementen of clean vocals hoef je niet te verwachten. Dit is muziek zonder poespas. ‘Rules’ is een boze plaat en klinkt erg lekker, wat ook aan de kristalheldere productie te danken is. Verwacht gang vocals en opruiende schreeuwzang in combinatie met melodieus gitaargeweld. Fans van bands als Terror zullen dit album zeker pruimen. Het tempo is hoog en de woede oprecht. Wat wil een hardcore fan nog meer?
Recensent: Frank van de Ven
Bonesteel – Epitome Of Infamy (59)
Volgens het bijbehorende persbericht heeft Bonesteel iets heel bijzonders gedaan en een album gemaakt dat zal inslaan als een bom. Nu moet je dit soort promopraat altijd met een korreltje zout nemen, maar de schrijver van dit stuk moet zich maar eens goed achter de oren krabben. Dit debuut heeft nog niet eens de impact van een nat rotje. Bonesteel klinkt als een uitgewassen versie van Five Finger Death Punch. Deze hardrock mist punch en zeggingskracht. De schreeuwzang is prima te doen (Ivan Moody ben jij dat?), maar de band snijdt zichzelf in de vingers bij de tenenkrommende, theatrale spoken word stukken en clean vocals. De sfeer slaat ineens om en de overgang van hard naar zacht loopt niet lekker en overtuigt geen moment. De vaart gaat er abrupt uit en de zogenaamd gevoelige intermezzo’s klinken te bedacht. Terug naar de tekentafel jongens!
Recensent: Frank van de Ven