Hoe vaak hebben wij op Counter Culture wel niet geschreven dat Gojira het trotse vlaggenschip van de Franse metal is? Vaker dan eens in ieder geval. Als het nieuwe album ‘Magma’ echter iets duidelijk maakt dan is het dat deze omschrijving ras overboord kan. Gojira is allang niet meer het trotse vlaggenschip van de Franse metal alleen. Het trotse vlaggenschip van de metal in het algemeen dan? Die titel is wellicht nog wat hoog gegrepen. De band laat op ‘Magma’ in ieder geval wel horen dat deze titel haar niet zou misstaan. Het moet namelijk raar lopen wil er dit jaar nog een betere metalplaat uitkomen dan ‘Magma’.
Toch zal ‘Magma’ voor menig doorgewinterd Gojira-fan even schrikken zijn. Gojira klinkt op ‘Magma‘ namelijk een stuk minder metal dan op voorgaand plaatwerk. Opener ‘The Shooting Star’ is bijvoorbeeld een stuk rustiger dan we van onze Franse vrienden gewend zijn. Mario Duplantier laat zijn double bass in dit nummer links liggen en broer Joe Duplantier schreeuwt niet maar zingt (en ja, dat gaat hem steeds beter af). Dat is misschien even wennen, maar je kan niet ontkennen dat ‘The Shooting Star’ een prachtsong is. Met het daaropvolgende ‘Silvera’ komen we in vertrouwelijker vaarwater terecht. Maar ook dit nummer klinkt met zijn clean gezongen refrein en heerlijk in het gehoor liggende gitaarlick een stuk toegankelijker.
En dat geldt eigenlijk voor het gehele album. Toegankelijke momenten worden afgewisseld met het wat meer vertrouwde Gojira-werk. Een toegankelijker nummer als de eerste single ‘Stranded’ heeft de band bijvoorbeeld nog nooit geschreven en ook het nummer ‘Magma’ is meer proggy dan metal. Songs als het voornoemde ‘Silvera’, ‘The Cell’ en ‘Pray’ klinken dan weer een stuk vertrouwder.
De kans dat Gojira met dit werkje enkele oudere fans van zich gaat vervreemden is natuurlijk aanwezig. De kans dat de band daarvoor nieuwe zieltjes in de plaats wint acht ik echter nog vele malen groter. Sowieso chapeau voor de band dat zij zich wil blijven ontwikkelen en deze ‘gedurfde’ stap heeft gezet. ‘Magma’ is voor mij in ieder geval (vooruit, tot nu toe dan) de metalplaat van het jaar, punt uit!