Het is half december. Voor concertliefhebbers breekt dan doorgaans de komkommertijd aan: de meeste bands ronden hun laatste tourdata van het jaar af en gaan dan wat shows betreft tot circa eind januari in een welverdiende winterslaap. Maar het Amerikaanse Against Me! is in vele opzichten niet zoals de meeste bands. De folkpunkers zijn pas net begonnen aan hun Europese tour, die de komende dagen nog heel wat landen aandoet. In een vrijwel uitverkochte Melkweg presenteren ze hun jongste plaat: Shape Shift With Me.
De Oude Zaal is al ruim twee uur operatief als de hoofdact van de avond aanvangt. De band laat zich met een sterke uitvoering van ‘True Trans Soul Rebel’ gelijk van zijn beste kant zien. Het is een van de beste tracks van het in 2014 verschenen album Transgender Dysphoria Blues, waarop frontvrouw Laura Jane Grace een boekje opendeed over haar genderdysforie en geslachtsverandering. Met haar transitie onderging ook de band een metamorfose: drummer Atom Willard (The Offspring, Angels & Airwaves) en bassist Inge Johansson (Refused, The (International) Noise Conspiracy) werden aan de band toegevoegd en het viertal lijkt zich vrijer dan ooit te voelen.
De genadeloze, eerlijke manier waarop Grace haar levenservaring vertaalt naar punky protestfolk, is inmiddels het handelsmerk van Against Me! geworden. Dat blijkt ook op ‘Pints of Guiness Make You Strong’ en ‘White Crosses’, die ook al vrij vroeg de revue passeren. Hoewel het geluid in de Amsterdamse popzaal het eerste half uur niet om aan te horen is en Grace soms met moeite boven de gitaarpartijen uitkomt, komt wel goed naar voren met hoeveel passie de band speelt. Zelfs de gloednieuwe tracks van Shape Shift With Me komen live al prima uit de verf en worden gewaardeerd door het enthousiaste publiek. De enige uitzondering hierop lijkt ‘Boyfriend’ te zijn, een midtempo inkakmomentje dat nogal misplaatst overkomt in een verder erg strakke set.
Against Me! is geen band van woorden, maar van daden. Nummers worden geïntroduceerd met een zin van hoogstens vijf à tien woorden. Grace doet bovendien niet aan geforceerde verhaaltjes over het publiek, Nederland of politiek, al kan ze het niet laten om haar genoegen te uiten over het feit dat ze zich nu in een ruimte bevindt “where nobody voted for Trump.” De boodschap zit ‘m in de liedjes, en die tillen de show minuut voor minuut naar een hoogtepunt.
Dat hoogtepunt wordt bereikt met ‘I Was a Teenage Anarchist’, een protestanthem pur sang dat kan rekenen op de grootste singalong van de avond. Intussen is de geluidmix een stuk aangenamer geworden en is ook te horen dat met name drummer Willard in vorm is. Against Me! heeft inmiddels al tientallen stagedivers op het podium gehad, die één voor één zoeken naar de weinige plekken waar geen moshpit aan de gang is.
In de toegift laat Grace met een solo-uitvoering van ‘Baby, I’m an Anarchist’ wat meer zien van haar invloeden uit folk, alt-country en americana. Against Me! wordt om die reden al jaren in één adem genoemd met The Gaslight Anthem, maar is van nature veel rauwer en punkier dan hun vrienden uit New Jersey. Dit maakt Against Me! tot een band die uniek in z’n soort is, en ook nog bijzonder geloofwaardig overkomt.
Vaste prik ‘Sink, Florida Sink’ sluit af wat voor vele bezoekers waarschijnlijk het laatste concert van 2016 is. De enkele geluidstechnische mankementen hebben de bevlogen heren en dame van Against Me! bepaald geen windeieren gelegd: zij hebben de Melkweg van begin tot eind helemaal ingepakt. Net op tijd voor Kerst!