Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Sepultura laat met ‘Machine Messiah’ haar beste album van deze eeuw op ons los. Zo die staat. Dit is namelijk zonder meer het interessantste album sinds de band met voormalig voorman Max Cavalera’s heeft gebroken. Terwijl de broers Igor en Max Cavelara met een schaamteloze Roots cash-tour avond na avond tenenkrommende slechte shows neerzetten en voortborduren op oude roem, weten de overgebleven Braziliaanse bandleden met hun nieuwe kameraden op een uitermate gedreven en modern album metal album te overtuigen.
De eerste en tevens titeltrack zet direct de toon. Met een dreigende en langzame opbouw zoals Machine Head daar tijdens The Blackening patent op had. Met het daarop volgende tweeluik ‘I Am the Enemy’ en ‘Phanton Self’ komen vervolgens twee gedreven uptempo thrashers voorbij, waarbij Andreas Kissers’ gitaarwerk uitblinkt. Met ‘Alethea’ wordt dan wel ietwat gas terug genomen, maar de impact blijft. Boeiend om te horen dat moderne invloeden niet worden geschuwd en zowaar Meshuggiaanse ritmes de kop opsteken naast de meer traditionele Braziliaanse percussie. Al zijn die laatste elementen maar sporadisch aanwezig op deze plaat.
Op ‘Iceberg Dances’ gaat de band zowaar nog een stapje verder. Dit is een on Sepulturiaanse compositie met de nodige prog invloeden en steekt geniaal in elkaar. Is daar bovendien nu zowaar een Hammond orgel te bespeuren? Met deze instrumentale song en het fenomenale gitaarwerk overtreft de band zich volledig. Wat een klasse. De heren schuwen het gebruik van samples en toetsen allerminst. En zolang ze dat zo effectief doen als in een song als ‘Sworn Oarth’, is daar ook niks op aan te merken.
Zanger Derrik Green brult als vanouds de plaat vol, zoals we dat inmiddels van hem gewend zijn. Vocaal nergens heel bijzonder, maar daarentegen vooral heel effectief. De komst van de onbekende nieuwe drummer Eloy Cassagrande heeft de band bovendien erg goed gedaan en stuwt het niveau omhoog. Waar platen als A-Lex (2009) of Kairos (2011) nauwelijks overtuigde, komen bandmakkers Andreas Kisser en Paulo Jr. hier met een avontuurlijk album waar de oude bandbaas Max momenteel alleen maar van kan dromen. Potverdikke, wat is dit een prima plaat geworden.