Counter Culture shorts nummer #25 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vijfentwintigste editie van shorts vind je drie mooie microreviews van de nieuwe albums van Junius, Horisont en Deserted Fear.
Junius – Eternal Rituals For The Accretion Of Light (91)
Dit jaar blaast Junius dertien kaarsjes uit. In die tijdsspanne maakte de band drie studioalbums en vier EP’s. ‘Eternal Rituals For The Accretion Of Light’ is het derde wapenfeit van de formatie uit Boston. Junius maakt post-metal voor mensen die niet van post-metal houden. Melancholische passages en een log gitaargeluid zijn voorzien van dreigende clean vocals. Frontman Joseph E. Martinez heeft een prettig stemgeluid dat aan de vocalen van een aan de Prozac zittende Dave Gahan van Depeche Mode doet denken. Ook Deftones en Neurosis zijn van invloed op het bandgeluid. Wat Junius onderscheidt van andere genregenoten is de melodie en de flinke scheut postpunk in hun sound. ‘Eternal Rituals For The Accretion Of Light’ is opnieuw een fraai album van een formatie met een geheel eigen karakter.
Recensent: Frank van de Ven
Horisont – About Time (81)
Het uit Gotenburg afkomstige Horisont maakt retrorock. Dit Zweedse collectief is in de verkeerde tijd geboren, want deze schijf ademt de jaren 70 uit. Alleen de kristalheldere productie verraadt dat deze band uit 2017 komt. Vooral Deep Purple is van invloed geweest op het bandgeluid. Sterker nog: als het grote voorbeeld besluit om definitief te stoppen dan kan Horisont zonder moeite de honneurs waarnemen! ‘About Time’ is het derde wapenfeit van deze gasten en dat hoor je. Dit zijn zelfverzekerde muzikanten die weten waar een interessant nummer aan moet voldoen. De tracks zijn goed doordacht, spannend en melodieus. Fraaie gitaarsolo’s gaan hand in hand met stemmige zang. Gaaf album!
Recensent: Frank van de Ven
Deserted Fear – Dead Shores Rising (76)
Het Duitse Deserted Fear maakt oldschool deathmetal. Voorgaande zin is al een recensie op zich, want je weet nu precies wat je kunt verwachten. Rauwe gitaarherrie met een dot melodie. Deze Duitsers klinken echter melodieuzer dan je van het genre mag verwachten. Zweedse melodeath zoals die in Gotenburg wordt gemaakt is ook een grote inspiratiebron van deze band. Bij vlagen doet Deserted Fear aan At The Gates denken, maar dan met een minder interessante frontman. Geen slecht vergelijkingsmateriaal! Dit derde studioalbum is geen enkel moment origineel of onderscheidend, maar de liefhebber van kwalitatief goede deathmetal zal zich hier geen buil aan vallen. Prima plaat.
Recensent: Frank van de Ven