Afgelopen donderdag kon het progressieve metalminnend publiek haar hart ophalen in een uitverkochte 013 te Tilburg bij Devin Townsend Project, Between the Buried and Me en Leprous.

De Noren van Leprous mogen vanavond aftrappen en krijgen met een half uurtje eigenlijk veel te weinig tijd toebedeeld. De Noren weten namelijk wel van wanten. Niet verwonderlijk ook dat Leprous begeleidingsband was van voormalig Emperor frontman Ihsahn. De vijf heren spelen ontiegelijk strak en met name het virtuoze drumwerk van Baard Kolstad en de loepzuivere uithalen van Einar Solberg maken indruk. De band speelt voornamelijk werk van het in 2015 verschenen ‘The Congegration’. Zo horen we schitterende versies van ‘The Flood’, ‘The Price’ en het heerlijke ‘Rewind’ voorbij komen.

De ‘vrolijke’ metal potpourri van Between the Buried and Me is daarna weer andere koek. Mensen die de band niet kennen, zullen de muziek van deze Amerikanen waarschijnlijk te veel ‘van de hak op de tak’ vinden. Het ene moment klinkt de band als een progressieve variant van Diablo Swing Orchestra, het andere moment trekt de band van leer à la Lamb of God (inclusief grunts). Je moet er maar tegen kunnen. Between the Buried and Me levert in ieder geval een vermakelijke show af, al laten ze niet zo’n verpletterende indruk achter als Leprous.

Na Between the Buried and Me is het tijd voor de hoofd-act van vanavond, Devin Townsend Project. De grote vraag bij een concert van Devin Townsend Project in Nederland is altijd, komt ze wel of komt ze niet. En dan hebben we het natuurlijk over onze eigen Anneke van Giersbergen. Zij is namelijk al jaren een graag geziene gast wanneer Townsend zijn nieuwe schrijfsels aan tape toevertrouwt en live een absolute toevoeging. Niet dat Townsend het niet alleen af kan. Nee, daar is de malle Canadees een te begenadigd performer voor.

Zijn ‘probleem’ is wel, als je het al als een probleem wil zien, dat zijn recente producties zo gelaagd zijn, dat dit live met vier medebandleden amper te reproduceren is. Dit heeft tot gevolg dat de tape die op de achtergrond meeloopt een redelijk groot aandeel in de live sound heeft. Wanneer Anneke dan live meedoet, hoeft haar aandeel in de composities niet meer mee te lopen vanaf tape. Dit komt het live gevoel ten goede en maakt van een goed concert een uitstekend concert.

Aan het begin van de set, moet Townsend het in ieder geval nog zonder zijn muze stellen. En uiteraard gaat hem dat goed af. Met name ‘Stormbending’ en ‘Failure’ (met fabuleuze gitaarsolo) van het vorig jaar verschenen ‘Transcendence’ maken indruk. Townsend is ondertussen zijn olijke zelf en heeft na anderhalf nummer zowat iedereen in het publiek een van zijn kenmerkende grimassen toegeworpen. Opmerkelijk is ook de rokende oversized flying V gitaar die hij halverwege de set tevoorschijn tovert. Dit tot groot vermaak van het publiek. Als bij ‘Supercrash’ dan ook nog Anneke komt opdraven is het feest compleet. Ook bij ‘Kingdom’ en het liefelijke akoestische niemendalletje ‘Ih-Ah!’ mag Anneke haar kunsten vertonen. Afgesloten wordt met machtige ‘Higher’.

Townsend bewijst vanavond opnieuw een ras-entertainer te zijn, eentje waar de af en toe zichzelf iets te serieus nemende metalwereld trots op mag zijn. Iedereen verlaat de 013 dan ook met een dikke smile op zijn/haar gezicht.