Counter Culture shorts nummer #29 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze negenentwintigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Minus The Bear, Nathan Gray Collective, Darkest Hour, Corroded, Righteous Vendetta en Liv Sin.
Minus The Bear – Voids (53)
Minus The Bear onderscheidde zich tot voor kort van andere indierockbands dankzij hoekig gitaarspel, een vleugje melancholie en euforische refreinen. Probeer tracks als ‘Throwing Shapes’, ‘Knights’ en ‘Pachucha Sunrise’ maar eens uit je hoofd te krijgen. Lukt je vast niet! Op voorganger ‘Infinity Overhead’ flirtte de groep meer met pop en dat resulteerde in hun meest toegankelijke album ooit. Deze meer commerciële richting misstond Minus The Bear niet, maar daar dacht de band zelf blijkbaar anders over. Opvolger ‘Voids’ gaat namelijk een heel andere kant op en kiest voor (te) lang uitgesponnen sounscapes en een nostalgische sfeer. Puntige pop heeft niet meer de hoogste prioriteit. Dit zesde studioalbum is bij vlagen zelfs ronduit saai. De liedjes kabbelen voort en blijven niet hangen. Futloos en repetitief zijn termen die je voor ‘Void’ niet aan Minus The Bear koppelde, maar nu dus wel. Zware tegenvaller deze schijf.
Recensent: Frank van de Ven
Nathan Gray Collective – Until The Darkness Takes Us (95)
Nathan Gray vergaarde bekendheid als emocore icoon bij Boysetsfire. In de loop der jaren is zijn krachtige stem alleen maar beter geworden. Op zijproject Nathan Gray Collective klinkt hij passioneler dan ooit. De kracht van deze vocalist is dat hij zijn muziek beleeft. Gray zit in zijn muziek en zingt elk nummer alsof zijn leven er vanaf hangt. Die intensiteit en bevlogenheid komt keihard binnen. Op ‘Until The Darkness Takes Us’ wordt de frontman begeleid door duistere postpunk en darkwave. Tekstueel zware kost over religie en de staat van de wereld zorgen ervoor dat deze schijf urgent klinkt. De sombere klanken passen uitstekend bij de bezwerende zang en dat resulteert in een beklemmende plaat die je vanaf de eerste noot in zijn greep heeft en ook na afloop in je hoofd blijft hangen.
Recensent: Frank van de Ven
Darkest Hour – Godless Prophets And The Migrant Flora (91)
Darkest Hour bestaat alweer een dikke 22 jaar, maar is nooit echt doorgebroken. Hopelijk gebeurt dat wel met het machtige ‘Godless Prophets And The Migrant Flora’, want deze plaat blaast je compleet omver! Deze veteranen klinken als een stel jonge honden op dit negende studioalbum. Dit is veruit het hardste, rauwste, spannendste en meest intense wapenfeit van deze band. De tracks barsten uit hun voegen van de energie, passionele schreeuwzang en ingenieuze gitaarpartijen. Darkest Hour vindt zichzelf opnieuw uit als extreme deathmetal band. Wat een vette plaat is dit zeg!
Recensent: Frank van de Ven
Corroded – Defcon Zero (73)
Het Zweedse Corroded klinkt als een Europese versie van Disturbed. Verwacht catchy hardrock voor radiozenders. Het gitaarspel is strak, de refreintjes degelijk en de zang goed maar nergens opmerkelijk. Corroded doet het in eigen land erg goed, maar een internationale doorbraak zit er niet in. Daarvoor klinkt de band niet onderscheidend genoeg. Dat doet echter niets af van het feit dat ‘Defcon Zero’ een goed in het gehoor liggende schijf is waar de fan van moderne radiorock vast blij van wordt.
Recensent: Frank van de Ven
Righteous Vendetta – Cursed (71)
Righteous Vendetta maakt metalcore met een nu-metal sausje. Bands als Five Finger Death Punch, Escape The Fate en Linkin Park hebben het bandgeluid beïnvloed. Lompe beukmuziek wordt afgewisseld met lieflijk gezongen refreintjes. ‘Cursed’ ligt goed in het gehoor, maar kent geen enkele verrassing. Je kunt precies uittekenen wanneer een breakdown komt en op welk moment een gevoelige passage instart. Zowel de schreeuwzang als clean vocals volstaan al trapt deze band soms ook in de articulatievalkuil. Er wordt te veel aandacht aan voordracht besteed en te weinig aan emotie. Metal moet gevaarlijk zijn, maar Righteous Vendetta klinkt vooral veilig. Je hebt deze plaat al tig keer gehoord.
Recensent: Frank van de Ven
Liv Sin – Follow Me (81)
Liv Sin is de doorstart van het in 2015 opgeheven Sister Sin. Frontvrouw Liv Jagrell was nog niet klaar met muziek maken. Ze verzamelde een groep muzikanten en besloot om onder een andere naam door te gaan. Gelukkig maar, want ‘Follow Me’ is een toffe schijf geworden vol vuige hardrock met een metalen randje. De ongepolijste zang van Liv in combinatie met ranzige riffs is puur goud. Deze band klinkt gevaarlijk en de rauwe productie versterkt dat gevoel. Wat deze plaat doet is een euforisch gevoel oproepen. Als deze muziek uit je speakers komt, heb je zin om rond te springen en je huisraad kort en klein te slaan. Goede metal hoort dat te doen!
Recensent: Frank van de Ven