De Amerikaanse singer-songwriter Dave Hause timmert al aardig wat jaren aan de weg. Je zou hem wel eens kunnen kennen als excentrieke frontman van punkband The Loved Ones, maar tegenwoordig maakt de beste man voornamelijk solo veel furore. Hij bracht dit jaar zijn derde soloplaat uit, Bury Me in Philly, een opgewekte plaat die enerzijds een ode is aan de Verenigde Staten (en dan vooral zijn stad Philadelphia), maar tegelijkertijd kritiek uit op de huidige stand van zaken daar.
Hause heeft een warme band met Amsterdam. Hij vertelt dat de stad altijd zeer ontvankelijk is geweest voor zijn muziek: of dat nu akoestisch op Chuck Ragan’s Revival Tour in De Duif is, in z’n uppie als voorprogramma van The Gaslight Anthem in Paradiso, of met z’n eigen show in Bitterzoet (vanavond doet hij, na 2014, de zaal voor de tweede keer als headliner aan). Hause is iemand die zelfs alleen met een gitaar nog allerlei zalen voor zich kan winnen, maar vanavond staat hij toch echt met een vierkoppige backing band op het podium: The Mermaid.
The Mermaid
Hause heeft door de jaren heen een trouwe schare fans verzameld. Vanuit binnen- en buitenland hebben fans zich verzameld in Amsterdam, wat leidt tot een volle zaal en een oergezellige sfeer. Zijn mix van stampende punkrock met americana en folk is misschien wel het beste type muziek dat je in deze zaal kunt programmeren. Vanaf het moment dat Hause en consorten het podium beklimmen barst er een feestje los. Het nieuwe materiaal is een stuk dansbaarder dan de oudere liedjes, en dus is het eigenlijk geen gemis dat er vanavond geen Loved Ones-nummers in de setlist staan. Wel krijgen we Bury Me in Philly vrijwel in z’n geheel te horen, aangevuld met het beste van Resolutions (2011) en Devour (2013).
De passie waarmee Hause zijn nummers brengt gaat niet onopgemerkt. Al snel krijgt hij fans mee en worden nummer als ‘Time Will Tell’ en ‘My Mistake’ vol overgave meegezongen. Met name voorin de zaal staat een groep diehards alles te geven. Hause geniet zichtbaar van zijn publiek, maar verliest nooit de concentratie. Naast hem vallen vooral broertje Tim Hause (gitaar) en Kayleigh Goldsworthy (gitaar en piano) in positieve zin op. Het geheel komt over als een ervaren band die met veel plezier staat de spelen (en elkaar zo nu en dan graag een beetje voor schut zet).
Goudeerlijk en scherp
Héél af en toe lijkt de show een klein beetje in te kakken, maar Hause beschikt over meer dan genoeg charisma om mensen snel weer bij de lurven te grijpen. Hij beschikt over een enorme DIY-mentaliteit, is goudeerlijk maar ook scherp: zo wordt ‘Dirty Fucker’ opgedragen aan Donald Trump. Het zou de enige negatieve uitlating van Hause van de hele avond zijn. Hij is zich er zelfs van bewust dat de verkiezingen in Nederland voor de deur staan, en waarschuwt vriendelijk: “Don’t fuck it up.” Staat genoteerd.
Helaas mag de band maar iets meer dan een uurtje spelen, tot groot ongenoegen van vrijwel iedereen. Toch is er in de toegift nog ruimte voor één nummer, en dat is natuurlijk ‘C’Mon Kid’. Voor het eerst krijgt Amsterdam de full band-versie van dit Dave Hause-anthem te horen, en stiekem klinkt ‘ie zo nog veel lekkerder.
Bitterzoet was vanavond getuige van een uitstekend optreden van één van de meest bevlogen muzikanten van het moment. Het is mooi om te zien dat Dave Hause langzaam maar zeker steeds meer zieltjes voor zich wint, want deze man verdient het om voor zo groot mogelijke zalen te spelen. Bitterzoet lijkt hij in elk geval ontgroeid te zijn!