EMP Persistence Tour is sinds jaar en dag het belangrijkste muziekfeestje voor liefhebbers van hardcore en metalcore. Gemiddeld strijken om de twee jaar de grootste namen uit het spijkerharde genre in ons land neer voor een knotsgekke avond vol riffs, bier en levensgevaarlijke stagedives. In TivoliVredenburg werd afgelopen weekend maar weer eens duidelijk dat EMP Persistence een van de bruutste en meest gezellige eendaagse muziekfestivals die er is.
Hoe dat komt? Simpel: hier is alles toegestaan. In principe mag je alles doen en laten op EMP Persistence, zolang je je maar thuis voelt en plezier hebt. In ontbloot bovenlijf het podium opklimmen en er weer vanaf springen? Geen beveiliger die ingrijpt. Bezweet en stinkend naar bier je favoriete bandlid knuffelen? Niet denken, maar doen! Zelf dat ene lekkere refrein meebrullen? Geen frontman die zal zeggen: ‘doe eens niet’.
Het is de losse, onbekommerde sfeer die EMP Persistence al jaren tot een groot succes maakt. Toch moeten we ook eerlijk zijn: vernieuwend is het festival al jaren niet meer. Dat komt voor een groot deel door de line-up, die in de loop der jaren min of meer hetzelfde is gebleven. Toch weten oude bekenden als Madball, Terror en Hatebreed de Utrechtse poptempel ook dit jaar weer vol te trekken. En dat op een ijskoude vrijdag.
Meedogenloze breaks
Hardcoregigant Terror opent met het korte maar pijlsnelle Keep Your Mouth Shut en houdt drie kwartier lang het gaspedaal ingedrukt. Dat is wat Terror al ruim vijftien jaar doet: lekker knallen en geen seconde verzaken. Als geen andere band in het genre heeft deze Amerikaanse groep het vermogen om muziek en fans dichter bij elkaar te brengen. Iedereen in TivoliVredenburg doet er toe vanavond, elke metalhead is op het podium welkom om te doen wat hij of zij wil.
Zoals altijd is zanger Scott Vogel de drijvende kracht achter Terror. Hij is de leider, de rots in de branding. Werkelijk geen seconde staat deze kale, ietwat mollige frontman stil. Ja, een dooddoener in recensieland, maar in zijn geval klopt het gewoon. Terwijl hij van links naar rechts stuitert, spuugt hij als het ware zijn teksten uit, voortgedreven door knijterharde riffs, meedogenloze breakdowns en onverwachte tempoversnellingen. En dat alles in een moordend tempo, zónder te vervelen. Terror is zoals iedere hardcoreband zou moeten zijn.
Ongemakkelijke stiltes
Helaas vallen de landgenoten van Madball na Terror behoorlijk door de mand. Hoewel de band rondom Freddy Cricien niet zo heel veel fout doet, mist het optreden de energie en overtuigingskracht die hun voorgangers wél toonden. Dat is jammer, want de New Yorkse hardcoreband heeft zo’n beetje alle kwaliteiten waaraan een goede hardcoreband moet voldoen. Brullende vocals, hoekige gitaarriffs, fijne breakdowns: noem het maar op.
Setopener Hardcore Lives klinkt ook als een ware anthem en belooft veel voor de rest van het optreden, maar door enkele inwisselbare nummers en veel ongemakkelijke stiltes tussendoor houdt Madball de aandacht niet vast. Een gemiste kans voor een band, die normaal gesproken veel meer in zijn mars heeft.
Live for this! Live! Live!
Aan headliner Hatebreed de taak om de zure nasmaak van Madball weg te poetsen. Op papier klinkt de show al veelbelovend. Speciaal voor vanavond blikt de band uit Connecticut terug met de twintigste verjaardag van Satisfaction Is The Death of Desire en de vijftiende verjaardag van Perseverance. Twee klassieke hardcore-albums die in een uur moeten worden gepropt, dat belooft een unieke en ijzersterke setlist te worden.
En dat wordt het ook. Als bij een bokswedstrijd komen de klappen steeds harder aan naarmate de rondes vorderen: het verwoestende Looking Down the Barrel of Today volgt het meedogenloze Empty Promises op, en het verwoestende To the Threshold vormt een heerlijke voorbode op de ultieme boosmaker Live for This, inclusief honderden omhoog gestoken vuisten en uiteraard die bekende kreet: ‘Live, Live!’.
Wilde gorilla’s
Het is ontzettend heet in TivoliVredenburg als Hatebreed zijn krachtige breakdowns op het publiek afvuurt, maar gelukkig zijn die ook net zo ontzettend goed. In een moordend tempo blijft Hde band de karakteristieke, onconventionele riffs achter elkaar plakken met een overtuiging die zijn weerga niet kent.
Wat ook goed werkt is dat de nummers aan één stuk door lopen. Hatebreed gunt de bezoekers geen moment rust en houdt de vaart er lekker in. Stampend als wilde gorilla’s blijft het publiek feestvieren en in moshpits springen. En zo verwoestend als ze begonnen, zo verwoestend sluiten de Amerikanen ook weer af. Op geen denkbaar betere wijze, met I Will Be Heard, een van de grootste anthems uit de geschiedenis van de hardcore.
Tot over twee jaar!