Teleurgesteld naar huis na een concert van Triggerfinger, dat kan bijna niet. Dit driekoppige rockmonster staat te boek als een van de strakste en meest vlammende livebands van de Lage Landen. Hoewel de albums prima luistervoer zijn, blijft optreden Triggerfingers grootste kracht. Toch liep de laatste clubshow van hun tournee behoorlijk in de soep: Triggerfinger had gisteravond in een halflege 013 een enorme offday waarin het vuur ontbrak.

En dat mag een complete verrassing heten. Want als er één band is die een onkreukbare livereputatie heeft, is het Triggerfinger wel. Er zijn maar weinig muzikanten die zo cool zijn als deze gasten. Ze hebben ook ieder hun eigen rol. Zo brengt zanger Ruben Block met zijn foute glitterkostuums voor stijl en klasse, werkt de gestoorde drummer Mario Goossens op de lachspieren en zorgt de coole bassist Paul van Bruystegem met zijn bodyguardpostuur voor de dreiging. Samen vormen zij een trio waar je alleen maar van kunt houden.

Uitgeblust

Triggerfinger is al tientallen keren in ons land geweest, en iedere keer geven deze superprofs zich helemaal over aan het publiek. Tot gisteren. Het leek wel alsof de mannen niet zo veel zin hadden in deze laatste clubshow voor de festivals. Block bleef nagenoeg op zijn plek vastgenageld en heeft hooguit een paar keer de zijkanten van het podium opgezocht om zijn gitaarkunsten te showen. En vooruit, af en toe sprong hij op de verhoging waar de drumset van Mario stond. Maar daar hield zijn ‘showmanschap’ wel op.

Nee, Triggerfinger (en ook het publiek) kwamen er maar niet in vanavond. De show had weinig gewicht en de samenhang tussen de nummers ontbrak. Dat kwam voor een deel door de setlist, die voornamelijk uit materiaal van de laatste twee albums bestond. Welgeteld één oudje kwam voorbij, First Taste, die door de slappe vocalen van Block amper indruk maakte. Uitgeblust, klonk Triggerfinger, en dat is niet wat we van deze mannen gewend zijn.

Samen trommelen…

Drummer Mario Goossens bracht met zijn acrobatische ritmes en geinige zijsprongen nog wel wat leven in de brouwerij, maar ook hij ging tegen het einde van de show de mist in met een wel erg langdurige en vermoeiende solo. Het werd nog erger toen de rest weer het podium op kwam en de band zeker een kwartier samen ging trommelen. Bedoeld als een komisch intermezzo, maar het zorgde vooral voor verbaasde blikken in de zaal.

Klein lichtpuntje was de krankzinnig goede uitvoering van My Baby’s Got a Gun, dat fluisterzacht begon, maar eindigde in een muur van geweld. Kippenvel. Dit niveau werd in de rest van het optreden echter niet meer gehaald. Ook niet in de toegift, waarin de gelauwerde covers van Rihanna en Iggy Pop de revue passeerden.

En nu?

De vraag is of de fans van Triggerfinger zich nu zorgen moeten maken. Is de band het verleerd? Is de vernieuwing er misschien af? Wij denken van niet. Dit donderende drietal heeft de professionaliteit en vooral de groove om weer volop te knallen op de festivals deze zomer. We beschouwen deze avond maar als een misstap in hun verder voortreffelijke carrière.