Je zou het bijna niet geloven, maar Seether timmert al bijna twintig jaar aan de weg. De band, die al sinds de oprichting in de schaduw van Foo Fighters staat, maakt op geheel eigen wijze alternatieve post-grunge, met lekkere rauwe gitaren en melodieuze zanglijnen. Sinds het in 2005 verschenen succesalbum Karma and Effect gaat het bergopwaarts met Seether, met gevulde zalen over de hele wereld. In het kader van het laatste album Poison the Parish doen ze dinsdagavond TivoliVredenburg aan.
Op Poison the Parish klinkt Seether zoals we ze graag horen: sprankelend, donker en op momenten ook speels en uitgelaten. Seether vist al jaren in dezelfde vijver waar ook Amerikaanse bands als Staind en Godsmack zitten te hengelen, maar in tegenstelling tot die bands is Seether erin geslaagd een compleet eigen geluid te creëren. Dat komt voor een groot deel dankzij de donkere en zeer persoonlijke teksten van zanger Shaun Morgan, die hij met zijn weergaloze stemgeluid ook nog eens op een heerlijke manier weet uit te dragen.
Bescheiden
Seether, dat op dit moment in het voorprogramma van Nickelback staat, is niet onbekend met Nederland. Vorig jaar stonden de Zuid-Afrikanen nog in de grote zaal van 013, toen ook met Poison the Parish als nieuwste wapen. Het gevaar lonkt dat Seether uit gemakzucht die show nog even dunnetjes overdoet, maar de band kiest in TivoliVredenburg zowaar voor een bescheiden aanpak. De band oogt en klinkt ontspannen, kiest meer voor de melodie dan voor het scheuren en gek genoeg hoeft Morgan zijn strot niet zo vaak open te trekken.
Dat klinkt als een teleurstelling, maar het is aan de andere kant best fijn om Seether op deze wijze te zien spelen. In het zelden gespeelde Truth krijgt de fijne, lage stem van Morgan alle ruimte om te schitteren, maar ook om er flink op los te brullen. Save Today is nog zo’n parel die Seether niet zo vaak speelt. De fans, een mooie combinatie van jongvolwassen meisjes en mannen van rond de dertig, zingen het prachtige refrein woord voor woord mee. “So save, the secrets that you prayed for. Awake, I’ll see you on the other side.”
Niet de beste liveband
Seether klinkt zodoende ingetogener dan ooit, maar de band is het harde scheurwerk niet verleerd. Het superaanstekelijke Country Song brengt alle emoties in de zaal los, en bij het rebelse Nobody Praying for Me – aangevuld met krijsende gitaarsolo’s en aanstekelijke basmelodieën van Dale Stewart – gaan de middelvingers massaal de lucht in. Tegen het einde stijgt Seether boven zichzelf uit, met het waanzinnige Fake It en natuurlijk publieksfavoriet Remedy, die beide de hele vloer omtoveren tot één groot duw-en-trek-festijn.
Nee, Seether zal nooit de beste liveband ter wereld worden. Daarvoor mist de band toch persoonlijkheid en het talent om de nummers aan elkaar te rijgen. Verder krijg je toch altijd een beetje het gevoel alsof de muzikanten zich nooit honderd procent voor je willen geven. Dat is jammer, want Seether heeft genoeg materiaal om een knallende show van twee uur neer te zetten. De hoop dat dat nog een keer gaat gebeuren, is nu toch wel vervlogen.
