Counter Culture shorts nummer #48 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze achtenveertigste editie van shorts vind je acht mooie microreviews van de nieuwe albums van At The Gates, Bad Wolves, Crooked Teeth, Dream State, Halcyon Days, Galactic Empire, Press To Meco, Slowly Slowly en Sevendust.

At The Gates – To Drink From The Night Itself (89)
Voor de fan van melodische deathmetal is At The Gates een begrip. Deze band is namelijk één van de grondleggers van de ‘Göteborg sound’ waar In Flames en Soilwork ook toe behoren. Melodie, ratelende drumpartijen en retestrakke gitaarsolo’s gaan hand in hand bij deze stroming. De nieuwste worp van At The Gates is daarop geen uitzondering. Deze plaat zal ongetwijfeld hoog scoren bij wedstrijden voor luchtgitaristen. De koningen van het genre hebben wederom een geweldig album gemaakt dat weliswaar niet verrast, maar wel beklijft.

Recensent: Frank van de Ven

Bad Wolves – No Masters Here (78)
Bad Wolves vergaarde op een nogal droeve manier aandacht met hun cover van ‘Zombie’ van The Cranberries. Eén dag voordat frontvrouw Dolores O’Riordan met hen de studio in wilde duiken om haar oude kraker opnieuw in te zingen, overleed zij. Bad Wolves besloot om het nummer alsnog zonder haar uit te brengen als eerbetoon. Na het horen van ‘No Masters Here’ is het begrijpelijk waarom O’Riordan met deze gasten wilde samenwerken. De nu-metal annex hardrock van deze groep klinkt namelijk als een klok. Denk aan een kruising tussen Disturbed en Papa Roach. Deze mannen kunnen hooks schrijven en dat levert een genietbaar en pakkend album op.

Recensent: Frank van de Ven

Crooked Teeth – Pastel (63)
Als er ooit een nieuw deel van ‘American Pie’ verschijnt, wil Crooked Teeth wel op de soundtrack. Deze drie tracks tellende EP bestaat uit collegerock die bedoeld is voor tienerfilms. Op de beste momenten doet ‘Pastel’ denken aan Weezer minus de hooks. Met betere refreintjes en een minder vals zingende frontman zit er zeker potentie in deze band.

Recensent: Frank van de Ven

Dream State – Recovery (81)
Dream State is een post-hardcore band die qua sound wel wat wegheeft van Spoken. Ook een gezelschap dat voor etherische en ietwat dromerige zangpartijen gaat. In tegenstelling tot hun grote inspiratiebron staat er bij Dream State echter een vrouw achter de microfoon. Deze CJ Gilpin heeft een bijzondere stem die bij vlagen zelfs androgyn te noemen is. Het geeft de band een geheel eigen smoel. ‘Recovery’ is een veelbelovend visitekaartje. Deze plaat is ongepolijst, oprecht en knalt lekker uit de speakers. Jammer dat er slechts vijf nummers op dit debuut staan, want dit smaakt absoluut naar meer!

Recensent: Frank van de Ven

Halycon Days – Rain Soaked Pavements & Fresh Cut Grass (85)
Laat je niet voor de gek houden door de vrolijke titel. Halycon Days heeft met ‘Rain Soaked Pavements & Fresh Cut Grass’ namelijk een uiterst depressieve plaat gemaakt. Deze Noorse, melodische hardcore band schreeuwt, krijst en brult hun frustraties eruit en dat resulteert in een beklemmende schijf. Op de beste momenten roept de formatie herinneringen op aan het zwaar onderschatte Meleeh. De kristalheldere productie laat alle instrumenten mooi naar voren komen, terwijl de getergde meerstemmige zang voor een schurende en ruwe vibe zorgt. Deze plaat komt keihard binnen.

Recensent: Frank van de Ven

Galactic Empire – Episode II (80)
Galactic Empire is één groot nerdfest. Deze band speelt, verkleed in alternatieve Star Wars kostuums, metalversies van tracks uit een galaxy far, far away. Daar moet je van houden. Als je echter fan bent van de wereldberoemde ruimteopera dan zul je smullen van deze instrumentale en epische progrock. ‘Episode II’ is door vaklui gemaakt die hun instrumenten tot in de puntjes beheersen. De vette (Han) solo’s vliegen je dan ook continu om de oren. Als componist John Williams er na episode IX mee ophoudt, dan staan zijn vervangers al klaar.

Recensent: Frank van de Ven

Press To Meco – Here’s To The Fatigue (56)
Rockmuziek moet emotie oproepen. Een goede rockband zorgt ervoor dat complete festivalweides uit hun dak gaan, de bieromzet stijgt en dat er volop gepogood wordt. In de bijgeleverde persbio staat dat Press To Meco ‘een rockband’ is, maar popgroep zou beter passen. Deze gasten lijken meer op Fall Out Boy dan op AC/DC. Op zich niet erg, maar ‘Here’s To The Fatigue’ is zo braaf dat het pijn doet. Het grootste manke van deze groep is de gedragen en gekunstelde zang die aan musicals doet denken. Emotie wordt verruild voor helder gearticuleerde zinnen, zodat iedereen de teksten woordelijk kan verstaan en mee kan zingen. Press To Meco is een tandeloze aangelegenheid: een ‘rockgroep voor families’. Volkomen ongevaarlijk, maar wel beter dan een avondje K3 of de Jonas Brothers. Handige tip voor ouders die het volgende muzikale gezinsuitje moeten plannen.

Recensent: Frank van de Ven

Slowly Slowly – St. Leonards (78)
Slowly Slowly doet zijn naam eer aan, want het kost tijd voordat het kwartje valt en je beseft hoe tof deze band eigenlijk is. De soms aanstellerige zang en het opgeblazen melodrama in de teksten vraagt namelijk om wat aanpassingsvermogen. Toch heeft deze plaat iets: noem het de X-factor. Het emotionele ‘St. Leonards’ is een oldschool emoplaat zoals Sunny Day Real Estate en American Football die vroeger maakten. Als deze gasten de volgende keer iets meer aandacht aan de zang besteden (tip: neem wat lessen en durf meer met je stem te experimenteren), gaat Slowly Slowly heel groot worden.

Recensent: Frank van de Ven

Sevendust – All I See Is War (89)
Sommige dingen veranderen nooit. Neem nu-metalformatie Sevendust. Het bandgeluid is in de loop der jaren wat opener en radiovriendelijker geworden, maar de roots van het genre zijn nog steeds hoorbaar. ‘All I See Is War’ is alweer het twaalfde(!) wapenfeit van deze veteranen. Muzikaal gezien is dit album niet opmerkelijk: dit soort gelikte radiorock heb je al tig keer eerder – en beter – gehoord. Toch verdient deze release je aandacht. De grote troef van Sevendust is frontman Lajon Witherspoon. Deze Afro-Amerikaan heeft, net als Corey Glover van Living Colour en Howard Jones van Light The Torch, een warme en zeer soulvolle stem. De vocalen trekken je direct de muziek in en tillen de band naar een hoger niveau. De hele band klinkt trouwens meer bevlogen dan ooit en dat resulteert in een goed in het gehoor liggende plaat die geen moment verveelt. Sevendust heeft er weer zin in en dat hoor je!

Recensent: Frank van de Ven