“Mensen moeten geen overdosis aan Volbeat krijgen”, zo zei Michael Poulsen ooit eens in een interview. Laat dat nou juist het geval zijn. Al meer dan twee jaar toert de Deense heavymetalband de wereld over met dezelfde plaat en min of meer ook dezelfde setlist. Deze zomer speelt Volbeat zelfs maar liefst drie keer (!) in Nederland. Gisteravond trapten de Denen deze Hollandse trilogie af met een zeer intiem concert in TivoliVredenburg.

Foto’s: Luuk Wouters

Het moet voor Poulsen en zijn troepen even wennen zijn geweest. Van ruim 50.000 uitzinnige festivalgangers op Graspop (van wie een groot deel onder invloed), naar slechts tweeduizend bezoekers in de Ronda in TivoliVredenburg. Op een maandag nota bene.

Dat het concert desondanks in recordtempo uitverkocht raakte is niet zo gek. Voor de echte fans is een unieke kans om een band als Volbeat op slechts enkele meters afstand te zien. Dikke kans ook dat dit de laatste keer is. Volbeat groeit als kool, verkoopt complete stadions uit en wordt op zo’n beetje alle festivals als headliner geboekt. Voorzichtig worden zij zelfs gebombardeerd tot de gedoodverfde opvolger van Metallica.

Zegetocht

Het einde van deze zegetocht is nog lang niet in zicht: Volbeat is bezig met een nieuw album dat in de zomer van volgend jaar moet uitkomen. Weer een heel jaar Volbeat. Schiet de band niet een beetje door? Beginnen we er niet genoeg van te krijgen? De emoties die het concert in de kleine Ronda losmaken bewijzen het tegendeel: deze band kan weinig fout doen voor de echte fans. Vanaf het moment dat de spierballenrock van The Devil’s Bleeding Crown het concert inluidt verandert de vloer in één groot slagveld.

Waar een concert van Volbeat normaal gesproken leunt op fraaie decorstukken en knallend vuurwerk, houdt Volbeat het in de Ronda redelijk sober. Zelfs de lichtshow is weinig spectaculair te noemen. Zanger Poulsen legt uit dat hij in een setting als deze vooral de muziek wil laten spreken. Er valt niet te ontkennen dat hem dat niet lukt: in zowel de poppy rockliedjes (Heaven Nor Hell, 16 Dollars) als het zwaardere werk (Dead but Rising, Seal The Deal) ligt het publiek aan zijn voeten.


Bekende trucjes

Toegegeven: het mag allemaal wel wat avontuurlijker. De bekende trucjes kennen de fans ondertussen wel. Weer dat zelfde praatje over Johnny Cash voorafgaand Sad But’s Tongue. Weer die cheesy lichtjes bij publieksfavoriet For Evigt. Weer dat zoetsappige gospelkoor op bandje tegen het einde van Goodbye Forever. Het is allemaal bekende koek.

Leuk is wel het moment waarop Poulsen een enthousiast luchtdrummende fan op het podium trekt en hem achter het drumstel laat plaatsnemen. Ook mooi: de toespraak over de pas overleden Vinny Paul. Spontane acties die de band sieren en dat mogen er gerust meer zijn.

Aan de andere kant: Volbeat is maar met één taak naar Tivoli gekomen en dat is om ruim anderhalf uur lang alles en iedereen omver te beuken. Vooral brulboei Poulsen blijkt hierin een belangrijke factor: De Deen rent zich een ongeluk, buigt continu voorover naar de fans op de eerste rij en vuurt de massa constant aan.

Ook voormalig Anthrax-gitarist Rob Caggiano ontpopt zich langzamerhand tot publieksfavoriet. Al stampvoetend perst hij de ene weerzinwekkende solo na de ander uit zijn gitaar. Tijdens het soleren trekt hij hilarische grimassen en lijkt hij volledig op te gaan in de moddervette riffs die door de zaal bulderen.

Als een huis overeind

In alle eerlijkheid: echt vernieuwend is Volbeat al jaren niet meer, maar live blijft de groep ook in een intieme setting van de TivoliVredenburg als een huis overeind. “We zien jullie volgend jaar weer”, verzekert Poulsen zijn publiek. Aan de enthousiaste reacties van de fans te horen heeft men daar wel oor naar, maar dan wel natuurlijk met een lading nieuwe songs.