In de nacht van vrijdag op zaterdag wordt Graspop opgeschrikt door vreselijk nieuws: Vinny Paul, bandleider van het legendarische Pantera en grondlegger van groove metal, blijkt overleden. Geheel onverwachts. Het nieuws maakt op het festivalterrein diepe druk en laat in één klap zien hoe hecht de gemeenschap van metalbands- en luisteraars wel niet is. Zo werd de 23e editie van Graspop onbedoeld de meest emotionele en gedenkwaardige editie in de geschiedenis van het festival. Counter Culture was erbij en deed verslag van vier dagen snoeiharde metal en classic hardrock, waar na al die jaren nog altijd geen sleet op lijkt te zitten.

Er zijn twee zekerheden in het leven. Ten eerste weet je dat je dat er op Graspop een dijk van een line-up op je te wachten staan, zowel op het gebied van hardcore als van metal. Ten tweede is het Vlaamse metalfestival onlosmakelijk verbonden met zware regenval, drassige grasvelden en ondergelopen campings. Tot de laatste twee edities. Eindelijk zijn de weergoden de metalheads eens goedgezind: met vrijwel geen regen, normale temperaturen en op momenten een lekker zonnetje die het festivalterrein een prachtig mooie gloed geeft.

Dat terrein oogt overigens drukker dan ooit en dat is niet zo gek: Graspop duurt voor het eerst niet drie, maar vier dagen lang door de (onverwachte) komst van gigaheadliner Guns ’n Roses, die besloten hun Europese tournee met nog maar een jaar extra te verlengen. De extra dag leidt tot een recordaantal bezoekers: maar liefst 200.000 metalheads uit meer dan negentig (!) landen strijken neer op de prachtige Stenehei en dat levert zoals gewoonlijk een bonte stoet aan mensen op: van punks met enorme hanenkammen, oude bebaarde hardrockers tot tieners met satanische teksten op hun kleren en ook gewoon jonge gezinnen met kinderen.

IJskoud begin

Van alle dagen begint alleen de donderdag halverwege de middag. Dat merk je ook op het terrein. Vooraan de twee hoofdpodia – traditioneel naast elkaar geplaatst – is nog genoeg plek om te staan. Zo ook vroeg bij Iced Earth, voor sommigen misschien een onbekende naam, maar de echte kenners weten dat zij een van de belangrijkste grondleggers zijn van trashmetal.

Hoewel ze nooit echt erkenning hebben gekregen voor hun werk, straalt Iced Earth dat niet uit. De band is dankbaar om op Graspop te staan. Zanger Stu Block – een kopie van acteur Sean Bean maar dan met lang haar – is absoluut niet de beste zanger van het festival en door het slecht afgestelde geluid is zijn ijzige zang (ha-ha) soms amper te horen, maar de muziek blijft op zichzelf gewoon bovengemiddeld goed. Een optreden met veel onderhuidse dreiging, die op klaarlichte dag tegen het griezelige aanschurkt. Knap.


Eeuwige dreadlocks

Nog bibberend van angst lopen we naar het andere hoofdpodium. Jonathan Davis legt zijn kindje Korn even in de ijskast en probeert het deze editie alleen op Graspop. Of ja, alleen. Natuurlijk is de frontman met de eeuwige dreadlocks omringd door een knappe groep muzikanten, waarmee hij zowat zijn complete debuutalbum live ten gehore brengt.

Je moet het maar durven, maar Davis brengt het er zeer aardig vanaf. Bij vlagen klinkt de muziek als zijn Korn, maar Davis durft nu ook te flirten met Afrikaanse percussie en oosterse instrumentatie. Knap, maar het eindeloze geëxperimenteer haalt ook vaak de angel uit het optreden. Liefhebbers van Korn zullen op momenten absoluut genoten hebben van Davis en zijn kenmerkende zeurende stem, maar memorabel wordt het eigenlijk geen moment.

Gelijk met Jonathan Davis op de mainstage staat DOOL in de – dit jaar zeer sfeervol ingerichte – Metal Dome geprogrammeerd. Ryanne van Dorst plus gevolg tonen aan dat zij door het vele touren een goed geoliede en zeer hechte rockmachine zijn geworden. Met slechts zes nummers op de setlist blaast de band haar publiek volledig omver. Krakers als ‘The Alpha’, ‘Golden Serpents’, ‘Vantablack’ en ‘Oweynagat’ laten een diepe indruk achter. Voor velen is de band het hoogtepunt van de dag.

 


Pijn aan de beentjes

Na de geslaagde ceremonie van Ghost blijven tienduizenden festivalgangers rondom de hoofdpodia staan voor de eerste giga-act van het festival: Guns ’n Roses. Misschien wel de meest geschikte band voor deze XL-editie. Niet alleen het festival kiest voor een grotere aanpak, ook Slash en Axl Rose trekken alle registers open met een maar liefst drie en een half uur (!) durende show. Daarmee schrijft Guns ’n Roses geschiedenis: niet eerder stond een band zo lang op het podium op Graspop.

Het is een hele zit, moeten we eerlijk bekennen. Zo’n marathonconcert is absoluut bijzonder: zo’n beetje alles wat je wilt horen komt voorbij, plus nog wat vergeten parels en zeldzame covernummertjes. Maar ondanks het waanzinnige gitaarspel van Slash en de aanstekelijke performance van topentertainer Axl Rose zakt de show op momenten als een plumpudding in elkaar. Covers van Misfits en Jimmy Webb hebben bijvoorbeeld geen enkele meerwaarde, om nog maar te zwijgen over de verguisde nummers van Chinese Democracy.

Het zijn van die momentjes waarop de mensenmassa massaal naar de kraampjes loopt om hun bekertjes bij te vullen. Toch zal men na afloop enthousiast het festivalterrein hebben verlaten, want de momenten waarop Guns ’n Roses wel scoort zijn ook meteen legendarisch. Het door vuurwerkbommen gebrachte Welcome to the Jungle komt al vroeg in de set als een mokerslag aan, en ook Sweet Child of Mine, Civil War, November Rain en Night Train worden door 50.000 mensen uit volle borst meegebruld. Zo krijgt de eerste dag van Graspop alsnog het spectaculaire einde wat het verdient.

Heilung

Dat het helemaal niet nadelig hoeft te zijn om tegelijk met de grote headliner te spelen, bewijst Heilung vandaag. Veel mensen die niet zoveel op hebben met Axl, Slash, Duff en consorten zijn afgekomen op dit Noorse collectief in de Metal Dome. De bandleden die er uit zien als een soort sjamanen worden onder luid gejuich ontvangen. En dat gejuich zou gedurende het optreden niet verstommen, maar alleen nog verder aanzwellen.

De folk/pagan/viking muziek die voornamelijk gestoeld gaat op percussie (op de meest vreemde instrumenten) en mantrazang komt hard binnen. De roep om meer houdt dan ook lang aan nadat dit bijzondere collectief richting coulissen is verdwenen. Dat Heilung vandaag heel wat nieuwe zieltjes heeft gewonnen valt te merken bij de merchstand waar op dat moment de Heilung shirts heel wat gretiger aftrek vinden dan die van Guns ‘n’ Roses.

Morgen volgen de recensies van vrijdag, zaterdag en zondag. Dit artikel wordt dan bijgewerkt.