Het gesprek van de dag is zonder meer de show van Guns ‘n’ Roses gisteren. Was het goed? Was het belabberd? Zong Axl bij AC/DC beter en met meer overgave? Laten we het er op houden dat de meningen verdeeld waren. Algemene conclusie was toch wel dat drieënhalf uur echt te lang was voor Axl en kompanen. Cut the bullshit en je had een lekkere show van zo’n twee uur overgehouden. Maar genoeg over gisteren, laten we het hebben over dag twee van deze Graspop Metal Meeting XL.

Gemaskerd bal

De vrijdag begint met tweemaal gemaskerd bal, te weten Galactic Empire in de Marquee en Avatar op de mainstage. Waar Galactic Empire gewoon leuk is om te zien als je Star Wars fan bent, daar heeft Avatar muzikaal heel wat meer om het lijf dan het naspelen van de John Williams soundtrack. Niet dat het slecht is wat Darth Vader en zijn handlangers laten zien. Verre van zelfs. Deze ruimtemannen weten hun noten heel aardig te raken. Maar als je eerlijk bent is het uiteindelijk niet veel meer dan een gimmick. Oh ja, en waarom geen Chewbacca achter de drumkit?

Avatar daarentegen heeft heel wat meer in haar mars. Overal waar de band komt, gooit ze hoge ogen. Ja, het is theatraal, en voor sommige mensen misschien net iets te veel, maar het is tegelijkertijd ook ongekend goed. De band heeft een paar hele aardige songs in haar repertoire en bandleider Johannes Eckerström is een begenadigd performer. Het plaatsje op de mainstage is dan ook dik verdiend.

Zo vader, zo zoon

Op precies dezelfde dag spelen als je vader. Voor George Harris, zoon van Iron Maiden-bassist Steve Harris, moet het optreden op Graspop een droom zijn die uitkomt. De getalenteerde gitarist staat met zijn ambitieuze band The Raven Age al vroeg in de middag geprogrammeerd in de Metal Dome. Een groot deel van de festivalgangers voelt duidelijk nog de marathonsessie van Guns ’n’ Roses in de benen: de Metal Dome is nog niet eens voor een kwart gevuld als de jonge gasten van de melodieuze metalband het podium beklimmen.

The Raven Age is de liefdesbaby die Trivium en Bullet for my Valentine nooit zullen krijgen. De metal is hard maar traag, de vocalen zacht en poppy. Gewapend met een nieuwe, emo-achtige zanger zet The Raven Age een aardige set neer. Instrumentaal klinkt het als een klok, er gaan vaak gebalde vuisten in de lucht en de gitaristen zwepen de boel aardig op. Nu nog een echt goede frontman en The Raven Age is klaar voor een mooie toekomst.

Majestueus

Blues, negro spirituals en black metal, gaat dat samen? Het antwoord luidt ja. Dat heeft Manuel Gagneux met Zeal and Ardor reeds tweemaal op plaat bewezen. Maar werkt deze formule ook op een groot metalfestival? Zekers, deze live toch moeilijk te brengen muziek wordt met zo’n overgave de Metal Dome ingeslingerd dat iedereen na de laatste tonen van ‘Baphomet’ verbouwereerd achter blijft. Gagneux geflankeerd door twee geweldige ‘achtergrondzangers’ en een fantastisch strakke band geven hiermee een van de beste optredens van het weekend weg.

Uitgeblust

Het opmerkelijkste moment van het weekend staat op naam van Avenged Sevenfold. Tegen het einde van het concert duikelt een fan naar de grond en staat niet meer op. Zanger M. Shadows ziet het gebeuren en besluit het concert tijdelijk af te breken. ‘Geef hem ruimte, geef hem ruimte’, maant hij de fans toe, terwijl hij zichtbaar bezorgd het veld inkijkt.

Het siert Avenged Sevenfold dat de gezondheid van hun fans bovenop staat, maar we moeten ook eerlijk zijn: het is meteen het enige interessante moment van de set. Avenged Sevenfold klinkt en oogt uitgeblust. Setopener The Stage is en blijft een matig nummer waarin maar weinig gebeurt. Ook in de betere nummers als Afterlife en Buried Alive mist Avenged het heilige vuur dat het normaal gesproken wel heeft. Dan kunnen je vlammen nog net zo hoog naar de hemel reiken, als je zelf op geen spatje enthousiasme bent te betrappen dan verdien je gewoon een dikke onvoldoende.

Montere Monti

Voor het tweede jaar op rij mag metalgitarist Tremonti laten zien wat hij allemaal in huis heeft. Zonder Alter Bridge, maar op eigen houtje. En dat gaat hem verdomd goed af. Vanaf de opener ‘You Waste Your Time’ is het knallen geblazen. Een spervuur aan riffs en krachtige meeslepende refreinen die zich direct in je hoofd nestelen. Sommige nummertjes zijn wat rechttoe-rechtaan, maar het meeste materiaal kan zich makkelijk meten met Alter Bridge. Hoogtepunt is ‘A Dying Machine’ van zijn gelijknamige laatste album: een van de sterkste metalsongs van het jaar waarin Tremonti zich vocaal overtreft. Niet alleen een klasse gitarist, maar ook een uitzonderlijke goede zanger dus.

Graspop Pussy Meeting

Hoofdschuddend neemt zanger Jesse Leach de microfoon. ‘Ik dacht dat dit Graspop Metal Meeting was en niet Graspop Pussy Meeting.’ Crowdsurfers, circlepits en gebalde vuisten, dat is wat de frontman van Killswitch Engage voor het hoofdpodium wil zien.

Dat gebeurt in het tweede deel van de set, als de formatie in één ruk ‘Rose of Sharyn’, ‘End of Heartache’ en ‘My Curse’ op het publiek afvuurt. Killswitch Engage moet op Graspop duidelijk even warmdraaien, maar geeft de fans uiteindelijk waar ze naar verlangen: woeste metalcore, vette refreinen en niet te vergeten: stergitarist Adam D. in een foute korte broek.

Geen sleet op ijzeren maagden

Een kathedraal als decor, een enorm oorlogsvliegtuig dat boven de bandleden zweeft, een levensgrote Eddie die de festivalgangers doodeng aanstaart, vuurkorven, vuurwerkknallers, metershoge vlammen. Ja mensen, het meest spectaculaire concert van Graspop staat op naam van Iron Maiden. Onder leiding van een ontwapenende Bruce Dickinson geeft de Britse band misschien wel zijn beste concert van alle edities dat ze op Graspop hebben gestaan.

De Britse metalpioniers verkeren in absolute topvorm en trakteren de fans op zowel een vrachtwagenlading aan hits als enkele zelden gespeelde parels, zoals ‘The Clansman’ (waarbij Dickinson met een enorm zwaard rondloopt) en ‘The Sign of the Cross’, met heel toepasselijk een kruis dat aan het einde in brand vliegt. Dickinson zelf is zelden zo goed bij stem geweest: zijn uithalen in ‘Fear of the Dark’ zitten vol power en emotie en het gitaarwerk in ‘2 Minutes to Midnight’ en ‘Number of The Beast’ knalt als nooit tevoren. Zonder meer de beste headliner van het weekend.

Hobbelpaardstront

We schreven het al eerder, optredens van Ayreon zijn zeldzamer dan hobbelpaardstront. Dus wanneer Ayreon optreedt, moet je je kans schoon zien. Kosten nog moeite zijn gespaard om het publiek een fantastische trip door het Ayreon universum te bieden. Maar liefst twintig muzikanten en vocalisten mogen komen opdraven. Onder andere Anneke Van Giersbergen, Simone Simons, Marcella Bovio, Maggy Luyten, Barry Hay, Mike Mills, Damian Wilson en John ‘Jaycee’ Cuijpers zijn vanavond van de partij. En werkelijk allen zijn voortreffelijk bij stem. Laten we ook de band niet vergeten, Ferry Duijsens, Ed Warby en Johan van Stratum leggen een meer dan gedegen fundament voor het uitstekend soleerwerk van leadgitarist Marcel Coenen en toetsenist Joost van den Broek.

Jammer alleen is, dat bij rustige nummers als ‘The Valley of the Queens’ en ‘And the Druids turned to Stone’ je Parkway Drive op mainstage er doorheen hoort. Bij wat stevigere nummers is dit gelukkig niet het geval. Zo is het ongestoord genieten geblazen bij krakers als ‘Intergalactic Space Crusaders’, ‘Star of Sirrah’, ‘Day sixteen: Loser’ en ‘Everybody Dies’. Uiteraard komt de grote man achter Ayreon, Arjan Lucassen, ook opdraven. Maar niet nadat Barry Hay ‘Sail Away to Avalon’ en een stukje ‘Radar Love’ heeft vertolkt. Afgesloten wordt met het magistrale ‘The Eye of Ra’ waar de gehele cast nog eens gezamenlijk op het podium verschijnt. En als Damian Wilson dan ook nog eens crowdsurfend de Marquee verlaat, wordt deze trip door het Ayreon universum er een om niet lichtelijk te vergeten.

Samen met Iron Maiden en Zeal and Ardor de absolute hoogtepunten van de dag.

Tekst: Sebastiaan Quekel en Jeroen Voncken

Foto’s: met dank aan alle Graspop huisfotografen