Dag 3, de dag dat het nieuws van het overlijden van Vinnie Paul insloeg als een bom. Veel bands zouden die dag nummers of zelfs hele optredens opdragen aan Vinnie Paul. Zo niet het uit Polen afkomstige Batushka. Of zouden al die kaarsjes die aan het begin van het optreden worden aangestoken bedoeld zijn voor de voormalig Pantera drummer? Frontman Варфоломей heeft er maar druk mee.
Nadat alle kaarsjes zijn aangemaakt en de toeschouwers zijn bewierookt kan de liturgie beginnen. Een liturgie die bestaat uit black metal en Gregoriaanse samenzang. En het moet gezegd, de band klinkt ongekend strak en de Gregoriaanse samenzang klinkt fantastisch. Het optreden voelt aan als een ‘heilige’ mis. Al denkt de Poolse kerk daar vast anders over. Mooi en donker optreden!
Uit de schaduw
Seether is een band die zich normaal achter donkere lichten en grijze rook verstopt. Op Graspop moet de band bij hoge uitzondering uit die schaduw stappen. Op klaarlichte dag op het hoofdpodium nog wel, als dat maar goed gaat. Zoals verwacht stijgt het optreden niet boven de middelmaat uit. Er zijn een paar leuke momenten. Het superaanstekelijke ‘Country Song’ weet alle emoties in het veld los te brengen, en bij publieksfavoriet ‘Remedy’ is het vooraan één groot duw-en-trek-festijn. Voor de rest is het een show die je alweer vergeten bent als je naar het volgende optreden gaat.
Brulboei
Asphyx draait natuurlijk alweer een paar jaartjes mee in het death metalwereldje. Of zoals brulboei extraordinaire Martin van Drunen dat zo graag pleegt te zeggen: ‘DEATH FUCKIN’ METAL’. En ondanks dat België op dat moment voetbalt en de band dacht dat er geen hond zou komen opdagen, is de Marquee goed gevuld. Het lijkt zelfs wel of dit gegeven de band nog net even extra aanspoort om alles te geven.
De band heeft er namelijk zin in en de goedlachse Van Drunen blijft een van de meest vermakelijke frontmannen die er in het death metalwereldje rondlopen. Nummers als ‘Vermin’, ‘Deathhammer’ en ‘The Rack’ doen het publiek naar adem happen. Kortom, een puike show!
Balls tot he Wall
Wat opvalt aan deze editie van Graspop, is dat er nog een hoop bands zijn die na tientallen jaren nog altijd van geen ophouden weten. De Duitse thrashmetalband Accept is daar het schoolvoorbeeld van. Deze oude knakkers zijn niet te stoppen en dat wordt hen beloond met een mooie plek op het rechterpodium. Grote, drijvende kracht achter de band is leadgitarist Wolf Hoffmann, die met het vertrek van Dirkschneider de nieuwe bandleider is geworden.
Het is op Graspop een genot om naar hem te kijken. Hoffmann springt op verhogingen, gooit zijn gitaar in de lucht en perst de ene solo na de ander uit zijn gitaar. Wanneer hij zijn vuist in de lucht gooit, dan volgt Graspop zonder blikken of blozen. Dat komt natuurlijk ook omdat de metal van een torenhoog niveau is. De muziek klinkt misschien wat eenvoudig, maar laat dat nou juist de kracht zijn van Accept. Vanaf opener ‘Die by The Sword’ is het een uur lang niet nadenken, maar je vuist omhoogsteken en gewoon lekker meebrullen. Heerlijk!
Oldschool thrashfeestje
Dat Exodus een band is die voornamelijk teert op het verleden mag genoeglijk bekend zijn. Maar een kniesoor die daar om maalt, wanneer je er zo een fijn oldschool thrashfeestje van weet te maken in de Marquee. Met het gehele optreden opgedragen aan Vinnie Paul laten Steve ‘Zetro’ Souza en kornuiten menig thrashhart sneller kloppen.
Vanaf opener ‘Funaral Hymn’ is het feest. Met vele moshpits en crowdsurfers tot gevolg. Klassiekers als ‘A Lesson in Violence’, ‘Bonded by Blood’ en ‘Toxic Waltz’ worden met evenveel plezier en dadendrang gespeeld als pakweg 35 jaar geleden. Als Vinnie van boven heeft meegekeken, dan zal hij goedkeurend hebben geknikt.
Duits een-tweetje
Dat metal niet alleen maar voor oude, bebaarde mannen is, wordt nog even benadrukt tijdens het optreden van Arch Enemy op het hoofdpodium. Daar wordt een jongetje van ongeveer acht jaar oud letterlijk op handen gedragen. Zo’n vijf keer achter elkaar gaat de jonge metalhead al crowdsurfend het publiek over, om vervolgens liefdevol in de armen van de beveiliger te eindigen.
Hartverwarmend om te zien in een concert dat sowieso al van een zeer hoog niveau is. Arch Enemy buldert als een bulldozer over het publiek en trakteert de fans op een rits aan sterke metalsongs: van het verwoestende ‘My Apocalypse’, opgesierd met vlammenwerpers, tot de ultieme boosmaker ‘The Eagle Flies Alone’. Zangeres Alissa White-Gluz, bekend om haar lange blauwe lokken, heeft zoveel kracht in haar grunts dat ze veel van haar mannelijke collega’s het nakijken geeft. Wat een band.
Amper bekomen van het gitaargeweld van Arch Enemy dient zich het podium ernaast een volgende metalgrootheid aan: Kreator. De pioniers van de Duitse thrash trekken op Graspop alle registers open, met een fraai decor dat aan een spookhuis doet denken, gloeiend hete vuurspuwers, lekker over de top rookeffecten en zelfs confettibommetjes.
Ondanks al het spektakel beklijft het optreden van Kreator niet. De zang van Mille Petrozza jaagt je normaal gesproken de stuipen op het lijf, maar op Graspop komen de lyrics maar niet aan. Misschien dat de donkere, agressieve stijl van Kreator beter in een tent had gepast dan in een open weide op klaarlichte dag. Dat had al bijzonder veel gescheeld. Nu lijkt het erop alsof de Duitsers zich aan de setting aanpassen en dat komt het optreden helaas niet ten goede. Volgende keer beter.
Scheurende trommelvliezen
Trommelvliezend hard is het optreden van At The Gates. De band, die in de jaren negentig aan de wieg stond van de Zweedse deathmetal, laat na enkele minuten al horen wie dit weekend de baas is in de Marquee. De sound is even bulderend als overrompelend. Bezoekers worden bijna letterlijk omver geblazen. De grote kracht hierachter is en blijft frontman Tomas Lindberg. Zijn gebrul gaat dwars door iedereens botten.
Wat ook opvalt, is hoe strak alles klinkt. Zelfs de nieuwe nummers van ‘To Drink from the Night Itself’ klinken alsof de band ze al jaren speelt. Dit in combinatie met een oogverblindende lichtshow maakt het optreden van At The Gates tot een van de hoogtepunten van het festival.
Vochtige onderlip
Terwijl At the Gates de Marquee aan flarden speelt en Baroness hetzelfde trucje toepast op de Metal Dome, mag Megadeth het publiek op de Mainstage vermaken. En dat lukt ondanks een wat stroef begin van de grootmeester zelf meer dan aardig. Mustaine is de eerste paar nummers nauwelijks te verstaan, excuses te horen, want te verstaan is de goede man sowieso lastig. Pas bij het aan Vinnie Paul opgedragen ‘My Last Words’ valt Mustaine pas fatsoenlijk te horen.
Wat volgt is een ongekend heftig ‘Tornado of Souls’, waarna middels klassiekers als ‘Symphony of Destruction’ en ‘Peace Sells’ naar de onvermijdelijke finale in de vorm van ‘Holy Wars… The Punishment Due’ wordt toegewerkt. En ja, als dan aan het einde van de show de onderlip van Mustaine vochtig is, weet je dat het een goed optreden was.
Volbeatmoe
Wij moeten eerlijk bekennen dat we het eigenlijk wel een beetje gehad hebben met Volbeat. Je kunt al jaren op de festivals je kont niet meer keren of die olijke tronie van Michael Poulsen staat je aan te staren. Daarbij zijn de laatste studioalbums, afgezien van een paar singles, lang niet zo sterk als het oudere werk. Maar toch zijn deze Denen voor festivalprogrammeurs een zekerheidje. Niet voor niks is de zaterdag de tweede dag die uitverkoopt dit jaar, voor Ozzy Osbourne en Guns ‘n’ Roses nota bene!
Volbeat is dus geliefd bij het metalpubliek. En objectief gezien moet je deze mensen groot gelijk geven. Een optreden van Volbeat staat namelijk altijd als een huis. Ook vanavond klinkt de band fantastisch en is op vrijwel geen fout te betrappen. Zonder vuurwerk en andere tierlantijnen weet de band het Graspoppubliek anderhalf uur te boeien. Nummers als ‘Sad Man’s Tongue’, met Johnny Cash cover vooraf, ‘Lola Montez’, ‘For Evigt’ en afsluiter ‘Still Counting’ gaan er in als zoete koek. Al maakt het aan Vinnie Paul opgedragen ‘Goodbye Forever’ het meeste indruk vanavond. Wij kunnen dan ook niets anders zeggen dan dat we ons ondanks onze Volbeatmoeheid uitstekend hebben vermaakt.
Slecht huwelijk
Nu is het de vraag of je überhaupt in het huwelijksbootje zou moeten stappen met Marilyn Manson, maar het huwelijk tussen Graspop en enfant terrible Brian Warner is er een met een weinig gelukkig verloop tot nu toe. Manson staat doorgaans ongeïnteresseerd en ongeïnspireerd op het podium van Dessel. Vandaag gloort er echter wat licht aan het einde van de tunnel. Onze ‘ideale’ schoonzoon lijkt zich zowaar te vermaken vandaag. Oprecht nog wel!
Buiten dat is het business as usual. Want met slechts twee nummers van zijn meest recente album op de setlist, teert Manson vooral op zijn roemruchte verleden. Maar liefst vier nummers van ‘Antichrist Superstar’ worden vandaag ten gehore gebracht. Uiteraard komt de fantastische Eurythmics cover ‘Sweat Dreams’ voorbij en wordt ook ‘Cry Little Sister’ van Gerard McMann nog even gecoverd. Al met al een verdienstelijk optreden, maar geen optreden dat de annalen in zal gaan als een van de beste optredens op Graspop ooit. Het huwelijk ploetert voort dus.
Tekst: Sebastiaan Quekel en Jeroen Voncken
Foto’s: met dank aan alle Graspop huisfotografen