Counter Culture shorts nummer #53 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze drieënvijftigste editie van shorts vind je vier mooie microreviews van de nieuwe albums van Chelsea Grin, LYDIA, Bury Tomorrow en Vöödöö.

Chelsea Grin – Eternal Nightmare (76)
Als je zin hebt in lompe deathcore dan stilt Chelsea Grin je stevige trek. ‘Eternal Nightmare’ is namelijk één brok opgekropte woede en frustratie. Dit is muziek voor boze mensen die van schuimbekkende vocalisten en raggende snarenbeulen houden. Rustpunten en subtiliteiten zijn schaars, dus verwacht het betere beukwerk. Nieuwe zieltjes gaat Chelsea Grin niet winnen met deze plaat, maar genrefans kunnen deze schijf zeker een kans geven. De band is namelijk erg goed in wat het doet. Dit is ouderwetsch vakwerk.

Recensent: Frank van de Ven

LYDIA – Liquor (80)
In deze tijden van genderneutraliteit en politieke correctheid gedijt een band als LYDIA erg goed. Frontman Leighton Antelman zingt op zijn zachtst gezegd ‘nogal opmerkelijk’. De vraag of je nu naar een man of vrouw luistert, blijft zonder online speurwerk aanhouden. Deze zangstijl heeft iets gekunstelds en het vereist zeker enige gewenning. Zeker is dat niet iedereen deze vocalen zal waarderen. Naast die aparte zang trekt de dromerige en soms zelfs ronduit trippy sfeer de aandacht. Deze altrockformatie doet bij vlagen denken aan bands als fun. en Mutemath. De productie is kristalhelder en ‘Liquor’ klinkt erg relaxed. Ideaal voor in de hangmat dus (als je van genderneutrale zang houdt tenminste).

Recensent: Frank van de Ven

Vöödöö – Ashes (84)
“Wat Motörhead kan, kunnen wij beter”, moet Vöödöö gedacht hebben toen deze groep besloot om een umlaut in de bandnaam te gebruiken. Sorry, umlauts! Meer metal dan dit, kun je je bandnaam niet krijgen. Grappig genoeg is ‘Ashes’ helemaal niet zo heftig. Vöödöö maakt namelijk soulvolle bluesrock met een metalen laagje. Of zoiets, want je kunt deze groep ook als doommetalband met soulvolle crooner op zang bestempelen. De hokjesgeest is niet aan deze gasten besteed en dat geeft ze een  geheel eigen smoel. De warme, ietwat gruizige zang in combinatie met gitaarmuziek met een dikke laag distortion levert een toffe plaat op. De productie is gelukkig niet te clean, waardoor een soort live vibe ontstaat. Deze muziek smeekt erom in gezellige bruine kroegen gespeeld te worden. Helemaal bijzonder wordt het als je nagaat dat het hier om een debuut gaat. Als je zo’n zelfverzekerd en uniek visitekaartje kunt maken, ben je zonder twijfel een belofte voor de toekomst!

Recensent: Frank van de Ven

Bury Tomorrow – Black Flame (91)
Lange tijd was het Britse Bury Tomorrow het beste te omschrijven als het bastaardkind van As I Lay Dying en Killswitch Engage. Tijden veranderen. As I Lay Dying is weliswaar bezig met een reïncarnatie, maar feit is dat die band met nogal onfrisse frontman nooit meer de oude wordt. Ook het ooit zo machtige Killswitch Engage heeft niet meer de impact die het vroeger had. De oude koningen worden onttroond… door Bury Tomorrow want deze band zet op hun vijfde boreling een groeispurt in! Wat deze gasten op ‘Black Flame’ laten horen is van grote klasse. Zo moet commerciële metalcore klinken: oprecht, vurig, melodieus en snoeihard. De combinatie van intense schreeuwzang en soulvolle clean vocals wordt tot in perfectie doorgevoerd. Op deze langspeler klinken de Britten zelfverzekerder dan ooit en dat resulteert in een krachtige plaat. Liefhebbers van moderne metal kunnen niet om dit album heen. Dit moet je horen!

Recensent: Frank van de Ven