Oud-bandleden die uit de school klappen, een bandnaam die tijdelijk anders moet en als klap op de vuurpijl een rechtszaak vanwege gerommel met geld. Het was een tijdje even erg onrustig rondom Ghost. Inmiddels is al die ellende achter de rug en staat de occulte shockrockband op het punt om uit te groeien tot een gigaheadliner van formaat. Op Dynamo Metal Fest in Eindhoven kregen vele duizenden bezoekers daarvan alvast een voorproefje.

Want alle tegenslagen ten spijt, groeit Ghost in Nederland als kool. Van Pinkpop tot Lowlands en van Tivoli tot 013: met slechts een paar albums op zak hebben de excentrieke Zweden al bijna op alle grote locaties in het land gestaan. Gewapend met een nieuw prijswinnend album worden Cardinal Copia, de opvolger van Papa Emeritus III, en zijn naamloze demonen nu voor het eerst als headliner geboekt op enkele Europese festivals. Ghost is nu echt klaar om de wereld te veroveren.

Een concert van deze occulte shockrockband is altijd al een ervaring op zich geweest. Zelfs de opbouw van het podium voelt alsof je een Heilige Mis bijwoont, inclusief witte kerkbankjes, kandelaars, heilig vuur, kerkgezang, zwarte gewaden en meer van dat soort ongein.


Italiaanse trekjes

Zo begint het concert in Eindhoven ook: duister en kerkelijk. Als de Gregoriaanse zang meer en meer aanzwelt verschijnen er opeens vijf Nameless Ghouls op het podium, gehuld in zilveren maskers en in zwarte kostuums. Twee staan achter op een metershoog platform, de anderen staan vooraan, keurig naast elkaar. Er klinkt een knal, gepaard met veel rook. Uit de rook stapt hij, Cardinal Copia. Geen duistere antipaus zoals zijn voorganger. Deze nieuweling heeft meer humor, is persoonlijker en heeft hier en daar wat Italiaanse trekjes.

Het is opnieuw een indrukwekkende verschijning, deze nieuwe, jonge leider van Ghost. Zijn blanke mimeachtige masker springt direct in het oog, net als zijn priesterlijk gewaad. Hij is de vleesgeworden zoon van Satan (of Lucifer zoals hij het liever heeft). Angstaanjagend eng bijna, maar zijn volgelingen op Dynamo Metal Fest hoeven niet te vrezen. De ceremonie begint zowaar vrolijk met het aanstekelijke Rats, inclusief meezingbare ‘oh oh’-refreintjes.

Krankzinnig goed

Het is zo kenmerkend aan deze band, die muzikaal zo krankzinnig goed is, maar zich tegelijkertijd allesbehalve serieus neemt. Rookblazers, gele confetti, vlammen, lichtjes in alle kleuren en vooral heel veel ingestudeerde danspasjes: het komt allemaal voorbij. Met strakke, kordate armbewegingen vraagt Cardinal Copia aandacht voor de gitaarsolo’s van zijn demonen, op ander momenten schuifelt hij op de maat van de kerkelijke klanken als een idioot over het podium. Deze man doet gewoon waar hij zin in heeft.

Dat gaat soms nog wel eens ten koste van zijn stem. In het swingende Absolution vliegt hij geregeld uit de bocht, en in het ronkende From the Pinnacle to the Pit is zijn stem lang niet zo intens als op de plaat. Het blijken later slechts opstartproblemen, want dat deze satanspredikant bloedmooi kan zingen heeft hij al lang en breed laten zien. Dat doet hij vanavond als nooit tevoren in He Is, een gelaagde ballad die akoestisch begint, maar eindigt in een wervelende tornado van jarenzeventig progrock.


Occulte ceremonie

Op Dynamo Metal Fest is het al de hele dag gezellig druk, maar pas als Ghost is de ijsbaan pas écht goed gevuld: bijna tienduizend man meldt zich voor Ghosts occulte ceremonie, toch knap als je bedenkt dat de band in korte tijd meerdere keren in Nederland én België is geweest. Bijna alle liedjes worden dan ook woord voor woord meegezongen. Wat de muziek van Ghost zo bijzonder maakt is dat het van alles tegelijk is: explosief, verpletterend, maar ook emotioneel en op sommige momenten zelfs vrolijk (Dance Macabre!).

De band raast als een sneltrein door de set, maar trekt tegen het einde van de reguliere set plots op de handrem. Alle bandleden nemen na Square Hammer (wat een song!) uitgebreid afscheid van het publiek, maar blijven vervolgens heel ongemakkelijk staan. Intussen begint Cardinal Copia aan een totaal oninteressant en onsamenhangend verhaal waar maar geen einde aan lijkt te komen.

Het is een jammerlijk einde van een voor de rest erg overtuigende show, waarbij Ghost niets aan de verbeelding overliet. Ghost is door alle negatieve publiciteit misschien niet meer gehuld in die waas van mysterie, maar het muzikale talent van de band blijft onmiskenbaar. Nog een paar goede liedjes en hier en daar wat toffe showelementen erbij, en de grote festivals staan klaar om de eerste grote shockrockband als headliner te ontvangen.