OAuthException: Error validating application. Application has been deleted.

Door velen verguisd, door anderen de hemel ingeprezen: een eenstemmig geluid over Stone Sour bestaat eigenlijk niet. Of het nou snoeiharde heavymetal is of zoetsappige rock: Corey Taylor, bekend van Slipknot, doet waar hij zelf zin in heeft. Stone Sour is echt ‘zijn kindje’, en dat benadrukt hij nog maar even in een kolkende TivoliVredenburg. ,,Heavymetal, rock ’n roll, punk, we play whatever the fuck we want.”

Foto’s: volgen later in de middag

Het dient gezegd te worden: Stone Sour weet als geen ander ook de vrouwelijke metalfan aan te spreken. In Utrecht staan opvallend veel dames (met zelfs jonge kinderen) op de eerste rij die trouw alle teksten meebrullen. Dat is ook meteen waar Stone Sour voor garant staat: hits. Er zijn maar weinig bands die zo succesvol zijn als het aankomt op het serveren van heerlijk meezingbare metalhits.

Terwijl Taylor rennend op de bühne verschijnt en luidkeels “are you ready?” schreeuwt, wordt Whiplash Pants inclusief vuurwerk ingezet, met afstand het beste nummer van Hydrograd. Het is het startschot voor een stevig metaloptreden, met een in vorm verkerende Taylor.

Water in publiek

Zo nu en dan trakteert de charismatische frontman de eerste rij op een douche Spa blauw, vaak rechtstreeks uit zijn mond. Na ieder nummer heeft hij wel iets te vertellen of te vragen. Wie heeft Stone Sour al eens gezien? Pakweg vijfhonderd handen gaan de lucht in.

Hij lacht, rekt zijn lange nek nogmaals uit en bedankt ‘zijn Nederlandse publiek’ op z’n knieën. Hij voldoet dan wel aan alle metalclichés, maar bij Taylor maakt dat niet uit: je gelooft en voelt ieder woord van hem. Onuitputtelijk straalt hij enthousiasme en energie uit, andermaal toont hij aan dat zijn vocale kwaliteiten niet alleen bij geschreeuw liggen. Zijn zoontje links van het podium geniet met volle teugen van de show die voor het grootste deel op zijn vader leunt.

Rots in de branding

De rolverdeling is ook duidelijk: Taylor is vanavond dé man. De twee gitaristen en de bassist doen geen van allen de moeite om de aandacht op te eisen. Geen overdreven poses, geen vreemde sprongen, geen meervoudige zang: niets. Liever een retestrakke show, dan dat ze in de spotlights staan. Dat siert hen.

Op die manier haalt Stone Sour instrumentaal het beste uit zijn kunnen, met iedere keer weer een knaller die de hele zaal doet ontploffen. Absolute Zero (heerlijk meezinggehalte), 30/30-150 en zelfs twee klassiekers van het debuutalbum achter elkaar (Cold Reader/Get Inside): de show is een perfecte ode aan tien jaar beukgeschiedenis van Stone Sour.

Controversieel

Tegen het einde van de show doet Stone Sour een stap terug en komt het met onder andere Rose Red Violent Blue. Controversieel onder de fans, omdat Taylor hiermee sterk afdwaalt van het heavymetalgeluid. ,,But we do whatever the fuck we want”, geeft hij hen mee. En die boodschap wordt met applaus ontvangen. Toegegeven: Stone Sour komt met het vrolijke rock ’n roll liedje nog aardig weg, maar weet pas echt te overtuigen met Through the Glass: een van de mooiste ballades die Taylor in zijn loopbaan heeft geschreven.

Het is een aangename afwisseling tussen al het stevige gitaargeweld en de technisch zéér bekwame screams van Taylor, die hier en daar naar de hoogtijdagen van Slipknot refereren. Het hoogtepunt van de show bewaart de band echter voor het laatst: Fabuless blaast de bezoekers omver en wordt zelfs opgesierd door vreselijk ongepaste maar daardoor hilarische skydancers. Taylor krijgt al helemaal de lachers op zijn hand wanneer hij door een overdreven rockpose compleet uit zijn broek scheurt. ,,Whiplash Pants!”

Het feit dat de duur van het concert (slechts 80 minuten) als enige smet kan worden gezien, bewijst eigenlijk al dat Stone Sour een zeer fraai metalconcert heeft neergezet. Op naar het volgende Slipknot-album!

Foto’s

Bekijk hieronder alle foto’s van het concert, gemaakt door onze fotograaf Bram Geurts.