Counter Culture shorts nummer #14 liet even op zich wachten, maar hij is er weer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze veertiende editie van shorts vind je drie mooie microreviews van onder meer de nieuwe albums van Textures, Bury Tomorrow en Raubtier.
Textures – Phenotype (95/100)
De term ‘on-Hollands goed’ mag weer van stal gehaald worden! Wat is dit een vette plaat zeg! Textures bewijst opnieuw één van de beste metalbands van Nederland te zijn. Deze gasten verdienen een wereldtour, miljoenen fans en uitverkochte stadions in binnen- en buitenland. Het knappe van deze headbangers is dat ze moderne metal vermengen met pop- en progrockelementen. Voor ieder wat wils dus. Zonder in een onsamenhangende geluidsbrij te verzanden. Textures maakt spannende metal vol sterke schreeuwzang en pakkende clean vocals. De productie is kraakhelder. Alle instrumenten komen goed naar voren en ook het krachtige stemgeluid van Daniel De Jongh komt helder binnen. ‘Phenotype’ – het vijfde album van de band – is het eerste deel van een tweeluik. Later dit jaar volgt afsluiter ‘Genotype’. 2016 wordt hoe dan ook het jaar van deze Hollandse meesters!
Recensent: Frank van de Ven
Bury Tomorrow – Earthbound (86/100)
Metalcore is over zijn hoogtepunt heen. Sterker nog: het lijkt zelfs een vies woord geworden. Het genre is ‘dankzij’ een hoop tenenkrommende, gladgekapte boybands met gitaren in het slop geraakt. Daarnaast zijn veel grote namen ermee gestopt. Bleeding Through is niet meer, Shadows Fall ligt op zijn gat en As I Lay Dying is geïmplodeerd. Gelukkig bestaan er ook nog bands as Bury tomorrow. Deze Britse jonkies spelen metalcore zoals het hoort: bruut, maar melodieus. De toegankelijkheid wordt niet uit het oog verloren. Toch komt deze formatie venijnig uit de hoek. Schreeuwlelijk Daniel Winter-Bates heeft een venijnige schreeuw en klinkt oprecht pissig. Hij krijgt fraai tegenspel van Jason Cameron. De gitarist zingt vanuit zijn tenen en heeft een geheel eigen stijl. Hij klinkt passioneel zonder zeikerig of pathetisch over te komen. Cameron behoort tot de beste zangers van het genre. Ben je fan van catchy metalcore dan is dit je ding. Beter dan dit wordt het niet. Deze plaat grijpt terug naar de gouden jaren van de scene toen bands als Killswitch Engage en as I Lay Dying de Amerikaanse hitlijsten domineerden.
Recensent: Frank van de Ven
Raubtier – Bärsärkargång (67/100)
Raar beest dit Raubtier. De titeltrack begint als een typisch symfonisch metalnummer. Klinkt episch! Je wacht op de standaard vrouwelijke engelenzang en bijbehorende screams. Je krijgt een briesende prater voor je kiezen. Alsof Till Lindemann van Rammstein door Nightwish heen lult. Dat moet je niet willen. Nummer twee van deze schijf neigt meer naar Rammstein: Industrial metal met een paar vette hooks. Helaas bereiken deze Zweden nooit het niveau van hun Duitse voorbeelden. De Scandinavische praatzang van frontman Hulkoff is namelijk dodelijk saai en monotoon. Er gaat niets van uit: geen dreiging, lust of verdriet. Muzikaal gezien doet deze band het niet verkeerd. De band weet hoe een goed refrein in elkaar zit en is ook niet vies van pakkende hooks. Raubtier heeft een toffe gitarist in dienst die een paar vette riffs uit zijn mouw schudt. Het gitaarwerk is bij vlagen fel en intens. Helaas vergalt de niet aflatende woordenbrij van de zanger veel van de lol. Jammer. Hier had meer ingezeten.
Recensent: Frank van de Ven