Vier dagen Graspop Metal Meeting, vier dagen good friends, cold beers and some awesome heavy music! Oh ja, dit jaar was er ook nog eens een lekker zonnetje. Althans de eerste drie dagen, de vierde dag deed het gele hemellichaam iets te hard haar best en werd veelvuldig naar verkoeling gezocht. Muzikaal gezien was het een van de meest gevarieerde Graspop Metal Meetings ooit en had de organisatie met Die teutonische Provokationsschmiede van Rammstein haar gedroomde headliner te pakken. Met als gevolg dat de dagkaarten voor de Rammstein-vrijdag geheel uitverkocht waren. In totaal reisden er afgelopen weekend 155.000 metalheads naar de Desselse grasweide.

Met meer dan honderd bands was het natuurlijk onmogelijk om alles te zien, maar toch zagen we een hele hoop! Hieronder eerst onze tien hoogtepunten in chronologische volgorde.

Graspop Metal Meeting 2017 in tien hoogtepunten

Brides of Lucifer

Niet gedacht, niet verwacht, maar wat zijn ze goed de dertien dames van het koor Scala. Ondersteund door zes mannelijke begeleiders zetten zij een van de meest indrukwekkende shows van het weekend neer. En dat twee keer! Zowel de donderdag als de vrijdag weten zij de Marquee te betoveren met een set vol metalcovers. Afgetrapt wordt met ‘Holy Diver’ van Dio, ‘Walk’ van Pantera en ‘Painkiller’ van Judas Priest. Het publiek smult en zingt uit volle borst mee. Zo hard zelfs, dat het dameskoor bij tijd en wijle wordt overstemd. Ook ‘South of Heaven’ van Slayer en ‘Fear of the Dark’ van Iron Maiden komen nog voorbij. Dikke complimenten voor de show en de prachtige pakken, maar de grootste complimenten gaan uit naar de dames zelf en de band die uitermate strak speelde. Gojiriaans strak bijna, maar daarover later meer.

King’s X

‘Goodevening’ zegt een goedgemutste Doug Pinnick. Het is dan wel aardig donker in de Metal Dome, maar het is toch echt pas halfdrie ‘s middags. Maar dat schoonheidsfoutje vergeven we hem natuurlijk maar al te graag wanneer je zo een heerlijke show neerzet. Topnummers als ‘Black Flag’, ‘Over my Head’ en ‘Dogman’ horen we voorbijkomen. Het samenspel tussen de drie heren is subliem en ook de samenzang is fantastisch.

Sólstafir

Ondanks wat technische problemen met de Flying V van zanger/gitarist Addi groeit de show van deze IJslanders uit tot een van de hoogtepunten van de vrijdag. Met prachtsongs als ‘Silfur-Refur’, ‘Fjara’ en ‘Ótta’, stuk voor stuk songs waar de emotie werkelijk van afspat, neemt dit viertal je mee op een wonderlijke reis langs IJslandse gletsjers, meren en bergen. De omschrijving ‘Sigur Ros met ballen’ dekt de lading al lang niet meer en Sólstafir is een fenomeen op zichzelf geworden.

Baroness

Voor wie het weekend wilde vangen in een blik, die hoefde zaterdag alleen maar even te kijken naar de nieuwbakken gitariste van Baroness. De gelukzaligheid die van Gina Gleason afstraalde sprak boekdelen. Een smile van oor tot oor. Tja, wat wil je, je speelt net je zesde concert met de band en krijgt een overvolle enthousiaste Metal Dome voor je neus. Niet alleen Gina geniet, maar de hele band heeft er zin in. En die vonk slaat over op het publiek. Gooi dat enthousiasme in de blender met songs als ’Kerosene’, ‘Shock Me’ en ‘Take my Bones Away’ en je krijgt een topconcert. Prachtig om te zien hoe de band dat afschuwelijke busongeluk achter zich heeft kunnen laten.

Amenra

Wanneer Dee Snider op het hoofdpodium ‘We’re not gonna take it’ inzet, horen we vanuit de Marquee de eerste metalen slagen van ‘Boden’. Snel spoeden we ons naar binnen om het komende uurtje ondergedompeld te worden in de wereld van Amenra. Een zwarte wereld, een wereld van pijn en verdriet, maar ook een wereld waar zo nu en dan licht aan de horizon gloort. Ondanks dat we Amenra al vele malen eerder gezien hebben, blijft de band fascineren. Die loodzware riffs, die mokerslagen op de drums en die ijzingwekkende krijs van Colin H. van Eeckhout, we krijgen er geen genoeg van. We kijken dan ook met smart uit naar het nog dit jaar te verschijnen nieuwe album ‘VI’.

Gojira

Het zal me niet verwonderen wanneer recensenten binnenkort de term ‘Gojiriaans strak’ gaan hanteren om concerten van bands te omschrijven die bovenaards strak spelen. Want potverdorie, wat hebben we hier te maken met een extreem goed geoliede machine. Als de Fransen auto’s maakten zoals Gojira muziek, dan reed iedereen in een Franse auto. Songs als ‘Silvera’, ‘Flying Whales’ en ‘Stranded’ worden met ongekende precisie op ons afgevuurd. Tja, en dan mag frontman Joe Duplantier wel mededelen dat dit al hun zevende passage op Graspop is, waarvoor de organisatie en het publiek een welgemeend ‘Merci Beaucoup!’ in ontvangst mogen nemen. Wat ons betreft mag Gojira volgend jaar best een achtste keer komen. En dan als headliner. Bazenband!

Clutch

‘Vamonos, Vamonos!’ Ja hoor, Clutch is in town en dat mogen we voelen ook. De hele Metal Dome trilt op zijn grondvesten wanneer Neil Fallon en de zijnen weer een van hun vele klassiekers inzetten. Als ware culthelden wordt de band onthaald. Tracks als ‘Decapitation Blues’, ‘Electric Worry’ en ‘X-Ray Visions’ worden uit volle borst meegezongen en het optreden is dan ook een groot feest.

Touché Amoré

Een hoogtepunt dat niet heel veel mensen hebben meegemaakt was het optreden van Touché Amoré op de Jupiler Stage. Het is dan ook wel dag vier inmiddels. En het optreden van deze Amerikaanse post-hardcore band is op het heetste moment van de dag in de volle zon. Ondanks de wat geringe publieke opkomst gaat Touché Amoré er wel vol voor. ‘You died at 69 with a body full of cancer’ en ‘Someone you love is gone’ schreeuwt zanger Jeremy Bolm uit. Zinsneden afkomstig van het laatste album ‘Stage Four’. Een album dat in zijn geheel handelt over het overlijden van zijn moeder aan kanker. En dat komt wel even binnen, zeker met die ene persoon in gedachte die we dit jaar moeten missen op Graspop. Zelfs in de volle zon kippenvel op de armen.

Queensrÿche

Op voorhand een moeilijke keuze: Anathema of Queensrÿche. Maar met de gedachte in ons achterhoofd dat we Anathema toch weer binnenkort gaan zien, kiezen we voor Queensrÿche. En daar hebben we achteraf gezien geen spijt van gehad. Met een setlist vol oude klassiekers maakt de band indruk. Al vragen we ons in den beginne wel even af waar drummer Scott Rockenfield is gebleven. Deze blijkt diaper duty te hebben en wordt zeer kundig vervangen door Kamelot-drummer Casey Grillo. Het publiek lust er wel pap van en op klassieker als ‘I Don’t Believe in Love’, ‘The Mission’, ‘Empire’ en ‘Eyes of a Stranger’ krijgt zanger Todd la Torre de volle ondersteuning van het publiek.

Primus

Primus op Graspop Metal Meeting? Primus maakt toch geen metal? Les Claypool beseft dat ook maar al te goed en wendt zich bij aanvang van het concert dan ook direct tot het publiek met de woorden: ‘What are you doing here? You are in the wrong room. Scorpions are playing over there.’ Maar nee hoor Les, Primus past uitstekend op Graspop, want met nummers als ‘Winona’s Big Brown Beaver’, ‘Too Many Puppies’, ‘Jerry Was a Race Car Driver’ en het meesterlijke ‘Southbound Pachyderm’ weet het Desselse publiek wel raad. Er wordt dan ook volop mee gedanst en gesprongen. En toch, Primus sucks!

Wat wij nog meer zagen  

Donderdag

‘WRECK THINGS! WRECK THINGS!’ Zodra we deze woorden over de weide horen schallen, weten we dat het optreden van het Antwerpse progressieve hardcore collectief BEAR er alweer bijna op zit. Time flies when you are having fun! Maar BEAR zou BEAR niet zijn wanneer ze voor vertrek niet nog even het podium vakkundig afbreken. En dat gebeurt dan ook! Jongens, ondergetekende heeft nog een badkamer die gesloopt moet worden. Kan ik jullie bellen?

Ook stadsgenoten Off the Cross weten met hun brute metalcore te imponeren. Waar wij normaal metalcore niet altijd op waarde weten te schatten, kan Off the Cross wel een potje bij ons breken. Zij doorspekken hun metalcore namelijk met death en stoner en dat geeft een hele fijne heavy cocktail!

Over stoner gesproken, daar kan King Hiss wel wat van. De ene na de andere brute stonerriff vliegt ons om de oren. De Vlaamse riffmachine speelt de volle Metal Dome helemaal plat. Na Brides of Lucifer het beste optreden van de dag.

Na al dit Belgische geweld, is het tijd voor Nederlands hardcore trots Born From Pain. Zanger Rob Franssen en kornuiten hebben er zin in. Het publiek en de band gaan goed los en zo hoort dat bij een hardcore show. Met hardcore bloed dat al twintig jaar door de aderen van deze Limburgse band vloeit, was een plaatsje op Graspop Metal Meeting dan ook dik verdiend.

Vrijdag

Op main stage 2 krijgen we op de vrijdag direct te maken met enkele kwade indringers. Gelukkig wel van de goede soort, want het Belgische Evil Invaders verblijdt ons met (h)eerlijke old school thrash en speed metal. Zoals zo vaak wordt afgesloten met Exciter cover ‘Violence & Force’. Maar wat ons betreft kan de band deze met een gerust hart over boord gooien, want men heeft meer dan genoeg sterk eigen materiaal.

Voor wie dacht dat de zanger van Death Angel lang haar heeft, die heeft nog nooit de zanger van Decapitated aanschouwd. Rafał Piotrowski en kornuiten spelen fijne pot technische death metal die zich uitstekend leent om een nekhernia te headbangen.

Metal Church speelt daarna een aardige maar weinig opzienbarende show. Hoewel de heren niet slecht spelen, komt het als geheel wat vlakjes over. Nee, dan liever Thin Lizzy oudgedienden Black Star Riders die er op main stage 1 een mooi hardrockfeestje van maken. The Boys are Back in Town!

Met het vorig jaar verschenen ‘The Holographic Principle’ onder de arm, mag Epica voor maar liefst de achtste keer langskomen op Graspop Metal Meeting. En wij begrijpen wel waarom. Want hoewel de muziek van Epica niet helemaal ons ding is, weet de band ons toch tot het einde te boeien. Debet hier aan zijn de fenomenale vocalen van Simone Simons, de prachtige show en een hele strakke band.

Europe, moeten we het over een ‘The Final Countdown’-complex hebben? Nee toch hoop ik. De band speelt gewoon voor hun doen een aardige show. Al zijn ze niet zo goed als op Bospop twee jaar geleden. Joey Tempest is goed bij stem en John Norum laat bij vlagen horen dat hij nog altijd een voortreffelijke solo in de vingers heeft. De enige grote afwezige vandaag bij Europe is ‘Carrie’. Vreemd dat deze meezinger van formaat wordt overgeslagen. Uiteraard wordt natuurlijk wel ‘Rock the Night’ gespeeld, met hierin stukjes ‘Du Hasst’ van Rammstein en ‘Superstitious’ van Stevie Wonder verweven. En de onvermijdelijke uitsmijter is natuurlijk…

Heel de Desselse grasweide maakt zich daarna op voor de absolute headliner van de avond en misschien wel van het hele weekend. Als zanger Till Lindeman al tapdansend zijn entree maakt en de gitaristen uit de nok van het dak van het podium naar beneden komen gedaald, weten we eigenlijk al gelijk dat de heren hun show ten opzichte van vorig jaar weinig tot niks veranderd hebben. Dat is wel een minpuntje natuurlijk. De band doet nu eigenlijk al een paar jaar hetzelfde en de verrassing is er onderhand wel een beetje af. Maar daar is ook alles mee gezegd, want verder valt er weinig tot niks aan te merken op deze wervelende show.

Het zwaartepunt van de show ligt met name in het tweede deel van de set. Hier worden de grootste hits gespeeld. O.a. ‘Links 2 3 4’, ‘Mein Herz Brennt’ en ‘Ich Will’ horen we in straf marstempo voorbijkomen. De reguliere set wordt afgesloten met Depeche Mode cover ‘Stripped’. En hoewel ‘Save the Best for Last’ geen Duits spreekwoord is, doen de heren van Rammstein dat wel. Want in de toegift wordt bij ‘Sonne’ bijna het gehele skydeck afgefakkeld en maakt Till Lindeman een imponerende entrance als een soort ‘Angel of Death’ bij ‘Engel’. Maar bij een volgende passage graag een nieuw album en wat nieuwe showelementen.

Zaterdag

Subrosa, wie kent ze niet. Nou, na hun passage op Graspop Metal Meeting 2017 denk ik dat deze Amerikaanse doomband heel wat nieuwe zieltjes heeft gewonnen. Twee violen, drums, bas, gitaar en zang zijn de ingrediënten voor deze smakelijke show vol logge riffs, dreunende bassen en krijsende violen.

Het publiek opzwepen kun je wel aan zanger Sam Carter van Architects overlaten. Dat dit alleen op het jongere publiek overslaat zal hem een rotzorg zijn. Architects is zo’n typisch generatiekloof bandje. Oudere metalheads vinden het maar a-melodieuze metalcore shit zonder kop of staart, terwijl jongeren helemaal lijp worden van deze muziek. Wij nemen de show waar en moeten stiekem de wat oudere metalheads gelijk geven. Het klinkt allemaal wel bruut en strak, maar ook erg eendimensionaal. Wel valt de energie waarmee de band te werk gaat te prijzen.

Coheed and Cambria mag daarna haar kunsten vertonen in de Metal Dome. Zanger/gitarist Claudio Sanchez met zijn imposante manen en dubbelnek gitaar komt aanlopen en zet de eerste tonen van ‘Welcome Home’ in. De komende drie kwartier zitten we gebakken. We krijgen namelijk heerlijke progressieve rocksongs voorgeschoteld met die markante stem van Sanchez, die nog het meest aan Geddy Lee van Rush doet denken.

Code Orange is daarna andere koek. De metalcore van deze Amerikanen is van een iets andere slag zoals die doorgaans gemaakt wordt. De nummers worden gelardeerd met elektronische soundscapes en andersoortige elektronische herrie. Ook de afwisseling tussen de verschillende zangers maakt de show van Code Orange op de Jupiler Stage zeer genietbaar.

De show van Five Finger Death Punch op de main stage laten we graag even links liggen voor Dave Wyndorf en vrienden. 60 Jaar oud is de frontman van Monster Magnet inmiddels. Dat is er vanavond niet aan af te horen. De band speelt een geïnspireerde set vol oude klassiekers, welke ondersteund worden door mooie visuals die zeker bij aanvang het mannelijke publiek doen opveren. Space Lord Motherfucker!!!

Ook de eigenlijke headliner van vanavond, Deep Purple, slaan we even over. En wel met goede reden, want Helmet staat op de planken in de Metal Dome. En ondanks dat de muziek van Helmet na verloop van tijd wel wat eenvormig kan gaan klinken, iets wat bandleider Page Hamilton ondervangt door de hits strategisch over de setlist te verdelen, maakt de band indruk. ‘Just Another Victim’, ‘Unsung’, ‘Wilma’s Rainbow’ en ‘In the Meantime’ worden luidkeels meegebruld door het publiek en iedereen verlaat de Metal Dome na afloop moe gebeukt maar voldaan.

Zondag

The Charm the Fury viel lovende recensies ten deel naar aanleiding van hun optreden op Pinkpop dit jaar. Het optreden van de band stond dan ook rood omcirkeld in ons programmaboekje. En het moet gezegd, teleurstellen doet de band vandaag ook niet. De band heeft in Caroline Westendorp een dijk van een frontvrouw. De metalcore die de band brengt wordt met passie en overtuiging gebracht, maar ergens wringt toch een beetje de schoen. We kunnen er moeilijk een vinger op leggen, maar de beloftes worden niet helemaal ingelost.

Ugly Kid Joe verrast daarna met een gastoptreden van zangeres Amy Lee van Evanescence bij de nummers ‘Cat’s in the Cradle’ en ‘Everything about You’. De twee grootste hits van de band. De rest van het optreden zal bij weinig mensen blijven hangen. Hier verandert ook de cover ‘Ace of Spades’ niets aan. Het publiek komt evenals bij Europe voor juist die paar ene nummers en gaat tijdens de rest van het optreden gezellig keuvelen met elkaar.

Met aandacht vasthouden heeft een band als Steel Panther geen enkel probleem. En ook al ken je de gimmick ondertussen wel, het blijft leuk om alle onzin aan te horen. Waffles and vaginas anyone? Toch kiezen we ervoor om al snel af te dalen naar de Metal Dome. Daar spelen namelijk The Dead Daisies, een band met voorliefde voor de rocksound van eind jaren 70 en begin jaren 80. De bandleden zijn door de wol geverfd en hebben een CV om u tegen te zeggen. En dat is er uiteraard aan af te horen. Doug Aldritch kan nog altijd een meer dan aardig moppie gitaar spelen en John Corabi, die wel wat wegheeft van Captain Jack Sparrow, heeft een fantastische strot. Grootste blikvanger is echter bassist Marco Mendoza, die continu contact zoekt met het publiek en vrijwel na iedere noot een plectrum het publiek in gooit.

Evenals Touché Amoré eerder op de dag stond Mastodon op main stage 2 in de volle zon te spelen. Gelukkig is het publiek hier wel massaal komen opdagen. En terecht, want Mastodon geeft een puike show weg. Waar Mastodon vroeger live nog wel eens hit or miss was, zijn ze vandaag een overduidelijke hit. Zelfs de samenzang van Brann Dailor, Brent Hinds en Troy Sanders (inmiddels al grijzer dan Tom Araya) komt perfect tot zijn recht vandaag. Knappe prestatie van deze mastodonten en ze krijgen dan ook een ovationeel applaus wanneer zij doordrenkt van het zweet het podium verlaten.

Zou de Jupiler Stage te klein zijn voor een optreden van Suicidal Tendencies met de almighty Dave Lombardo op drums? Het was een vraag die veel mensen vooraf stelden. Qua publiek viel het uiteindelijk best te doen, het was alleen opper-ST’er Mike Muir die wat moeite had met het kleine podium. Hij stuiterde als een bezetene van de ene zijkant naar de andere zijkant van het podium en botste regelmatig tegen de aan de zijkanten hangende boxen op.

Rob Zombie stond uiteraard op de main. Zombie is een graag geziene gast in Dessel. Met zijn horroroutfits en showelementen is het natuurlijk ook een genot om de naar de goede man te kijken. Al zal hij het vandaag wel erg warm hebben gehad in zijn outfit. Gelukkig is hij ook zijn verleden niet vergeten en krijgen we ‘More Human than Human’ en ‘Thunder Kiss ‘65’ van White Zombie voorgeschoteld. Natuurlijk wordt ook zijn grote voorbeeld Alice Cooper geëerd met een cover van ‘School’s Out’.

Al met al was het weer een machtige mooie editie van Graspop Metal Meeting dit jaar en kijken we nu alweer uit naar volgend jaar. Dit jaar Rammstein, volgend jaar Metallica? Het zou zo maar eens kunnen.