Europe is een band die tot het einde ter tijden vereenzelvigd zal worden met The Final Countdown, de herkenbaarste en misschien wel de meest gedraaide hardrocksingle aller tijden. Wat veel mensen niet weten is dat deze Zweedse band de afgelopen jaren hele goede platen maakte in de traditie van Led Zeppelin, Whitesnake en Deep Purple. ‘Walk the Earth’ is het laatste wapenfeit van de band, een plaat die zo in de jaren zeventig uitgebracht had kunnen worden.
Met ‘Walk the Earth’ toert Europe weer door Europa (ha-ha), en natuurlijk wordt ook Nederland ‘als favoriete land’ niet overgeslagen. Na een afwezigheid van zes jaar staat de band rondom Joey Tempest (toch wel de meester van de microfoonstandaard) weer in de 013 in Tilburg. De bovenste ring is afgesloten, maar het is desondanks goed druk. Knap voor een band die al vele jaren geen échte hit meer heeft geschreven.
Het optreden in 013 laat zien dat Europe een band is die haar eigen verleden (en geluid) niet heeft verloochend. Europe is nog steeds de band als het dertig jaar geleden was: hun toegankelijke mix van dikke (en soms foute) synthesizers en gierende gitaren werkt nog altijd aanstekelijk, en er zit nog altijd geen sleet op de stembanden van Tempest, ook al haalt hij die hoge noten allang niet meer.
Slechte acteur
Muzikaal klinkt het als een klok, maar we moeten ook eerlijk zijn: de band speelt behoorlijk op de automatische piloot. Er zit geen greintje spontaniteit meer in deze band. Vooral Joey Tempest is een waanzinnig slecht acteur: zijn dansjes en maniertjes zijn tot in het kleinste detail ingestudeerd en zijn clichépraatjes over hoe fantastisch hij Nederland wel niet vindt zijn vervelend en irritant. Dan mag je nog wel zo heerlijk zwieren met je microfoonstandaard, als het niet oprecht overkomt prikt iedereen door die act heen.
Europe is op haar best als ze gewoon de muziek het werk laten doen. Openers ‘Walk the Earth’ en Siege’ van het nieuwe album klinken als een mooi eerbetoon aan hun inspiratiebronnen, met lekkere uitbarstingen en innemende rustmomenten. Radiokraker ‘Rock the Night’ werkt goed zo vroeg in de set en zorgt voor het eerste meezingmoment van de avond.
Pure nostalgie
Op dat soort momenten voelt de 013 zich weer even in de jaren tachtig. De veelal oudere mannen vooraan zingen schaamteloos de gladde popsong ‘Carrie’ woord voor woord mee, en bij Sign of the Times en Superstitious gaan de vuisten massaal de lucht in en voelen alle vijftigers zich weer even zestien. Automatische piloot of niet: dit is pure nostalgie, gewoon genieten.
En zo is het optreden van Europe eigenlijk het beste samen te vatten: ook al ontbreekt er iedere vorm van spontaniteit en speelplezier, de hits heeft Europe toch wel en daarmee weten ze de pakweg tweeduizend bezoekers toch wel in te pakken. En zo doet iedereen in de finale weer gretig mee met The Final Countdown en kan Europe achteraf gewoon zeggen dat de klus is geklaard.