Counter Culture shorts nummer #61 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze eenenzestigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Azusa, Hellions, Younger Then, Saves The Day, Hank Von Hell, Witherfall en Arlington.
Azusa – Heavy Yoke (80)
Je kunt Azusa als een alternatieve niche supergroep beschouwen. Deze band bestaat namelijk uit leden van Extol, The Dillinger Escape Plan en Sea + Air. Debuut ‘Heavy Yoke’ imponeert met complexe mathmetal, massa’s tempowisselingen, etherische zang en brute grunts. Dat klinkt alsof de leden van The Mars Volta met Florence Welsche de studio zijn ingedoken om vervolgens al flink ruziënd het studiohok uit te rollen. Het bandgeluid van Azusa is bij vlagen razend en opgefokt, maar ook dromerig en lieflijk. De combinatie tussen hard en zacht maakt deze formatie gevaarlijk en spannend. Frontvrouw Eleni Zafiriadou bewijst zowel met ruige schreeuwzang als met clean vocals goed uit de voeten te kunnen.
Recensent: Frank van de Ven
Hellions – Rue (77)
Hellions maakt aanstekelijke poprock met een bite. Dit is vrolijke partyrock voor een nieuwe generatie. Zeg maar de Smash Mouth van 2018. Lekker ongecompliceerde feestmuziek waar je spontaan blij van wordt en de zaal echt mee los krijgt. De band heeft een groots geluid en mikt op volle stadions. Als de formatie meerdere platen als ‘Rue’ maakt, is de kans groot dat ze hele volksstammen aan het hossen krijgen. Leuk album.
Recensent: Frank van de Ven
Younger Then – Bad Life (76)
De fan van gruizige altrock met een indiepop feel kan zijn of haar lol op met ‘Bad Life’. Dit is typische nineties altomuziek voor recalcitrante pubers. Klinkt misschien negatief, maar is zeker niet zo bedoeld. Younger Then is de stem van een generatie en grossiert in stemmige rock waarop frustratie, teenage angst en onmacht de hoofdrol eisen. Verstopt onder een laag distortion levert dat lekker schurende gitaarmuziek op. Nirvana meets Weezer zeg maar.
Recensent: Frank van de Ven
Saves The Day – 9 (75)
Dit wordt een review vol getallen. Het album ‘9’ is na vijf jaar radiostilte weer een teken van leven van Saves The Day. ‘9’ is niet geheel toevallig het negende wapenfeit van deze post-hardcore band uit New Jersey. Deze Amerikanen braken door toen emorock nog het populairste rockgenre op aarde was. Die hype is ondertussen allang gaan liggen, waardoor genrebands genoodzaakt zijn om zichzelf aan te passen aan de veranderde smaak van het publiek. Saves The Day doet dat door net wat harder te rocken en korte, punkachtige tracks te schrijven. ‘9’ is een ietwat gedateerd klinkende plaat waarmee deze gasten geen nieuwe zieltjes gaan winnen, maar wel hun trouwe fans mee plezieren. Gewoon een degelijke release.
Recensent: Frank van de Ven
Hank Von Hell – Egomaniac (92)
Hij was acht jaar weg en werd gemist door duizenden fans, maar nu is hij terug! Hank Von Hell maakt zijn comeback met ‘Egomaniac’. De ex-frontman van Turbonegro bezwoer nooit meer het podium op te klimmen, maar na talloze smeekbedes van zijn doodongelukkige volgelingen besloot de markante zanger om toch maar weer zijn schmink aan te brengen en een plaat vol te zingen. Gelukkig maar, want deze schijf is een uitstekend bewijs van het talent van deze man. ‘Egomaniac’ puilt uit van de aanstekelijke hardrock met een punktwist. Alle nummers zijn vrijwel direct mee te zingen en geven je een euforisch gevoel. Dit is feestmuziek waar de wereld behoefte aan heeft. Denk aan een kruising tussen KISS en Turbonegro. Het spelplezier spat ervan af en de kristalheldere productie geeft deze release een tijdloze klasse. Instant classic!
Recensent: Frank van de Ven
Witherfall – A Prelude To Sorrow (82)
Met een albumtitel als ‘A Prelude To Sorrow’ weet je al wat je kunt verwachten op tekstueel gebied. Witherfall weet echter te verrassen op vocaal vlak. Je verwacht duistere grunts, maar krijgt iets heel anders. De zang van frontman Michael Joseph roept namelijk herinneringen op aan het stemgeluid van Iron Maiden’s Bruce Dickinson en dat van Warrell Dane. Geen slecht vergelijkingsmateriaal! Deze tweede release van Witherfall kenmerkt zich door de hakkende riffs en de dynamische, sfeervolle vocalen. Bands als Nevermore, Entombed en Iron Maiden hebben als inspiratiebron gediend en deze invloeden zijn soms duidelijk aanwezig. Erg toffe plaat.
Recensent: Frank van de Ven
Arlington – A Walk Through Jackson Country (85)
In het persmateriaal wordt dit debuut van Arlington omschreven als een must have voor fans van The Strokes en Jack White. Daar zit wat in, maar dè naam die naar voren komt tijdens het beluisteren van ‘A Walk Through Jackson Country’ staat er niet bij. Arlington doet namelijk denken aan het inmiddels in de vergetelheid geraakte Cold War Kids ten tijde van hun meesterlijke debuut ‘Robbers & Cowards’ uit 2006. Beide bands maken volwassen rockmuziek met een bluesy sfeer en soulvolle zang. Nu Cold War Kids zijn alternatieve roots verloren heeft en voor een gelikter stadiongeluid koos, is Arlington een geschikt alternatief voor mensen die hun rock graag met een bite prefereren. Deze eerste worp smaakt absoluut naar meer!
Recensent: Frank van de Ven