Counter Culture shorts nummer #70 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zeventigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Thousand Thoughts, Mobs, Never Loved, Graduating Life, Per Wiberg, Witherfall en Nightrage .

Thousand Thoughts – Thousand Thoughts (81)
Link Park heeft miljoenen muzikanten beïnvloed. De nu-metal band combineerde clean vocals met schreeuwzang en een flinke dot teenage angst. Deze muzikale cocktail sloeg aan en sindsdien proberen talloze bands het succes van deze Amerikaanse band te evenaren. Het uit Londen afkomstige Thousand Thoughts is zo’n copy cat. Dat klinkt misschien oneerbiedig, maar dat is absoluut niet zo bedoeld. Deze debutanten vallen namelijk op door hun oprechtheid. Deze EP zit knap in elkaar, klinkt als een klok en zal door de intense en emotionele zang talloze jonge mensen aanspreken. Dit is goed gemaakte poprock met het hart op de juiste plaats. Erg fraai debuut dat vooral fans van Linkin Park zal bekoren.

Recensent: Frank van de Ven

Mobs – You Want Beauty? (77)
Drumcomputers? Check! Galmvocalen? Check! Superblije refreintjes met een ‘niks-aan-de-hand attitude’? Check! Mobs maakt cheesy eighties pop waar je spontaan vrolijk van wordt. Wat deze Aussies doen is aalglad, maar wel erg goed gedaan. Deze plaat had zo in een aflevering van ‘Miami Vice’ gekund. De zang overtuigt en dat geldt ook voor de jaren 80 sfeer en de muzikaliteit van dit gezelschap. Deze gasten schuwen pompeus melodrama niet en dat resulteert in de geweldige jaren 80 pastiche ‘Say Anything’. Erg leuke, zomerse plaat.

Recensent: Frank van de Ven

Never Loved – Never Loved (75)
Never Loved klinkt als de liefdesbaby van Nirvana en Justin Bieber. Frontman Camm Knopp heeft een stemgeluid dat soms een beetje aan de vocalen van die Canadese popster doet denken. Melodieus en zoetgevooisd klinkt Never Loved echter niet. Deze band bedient zich van een gruizig altrock jasje met veel distortion en crunchy gitaren.  Dit titelloze debuut heeft dan ook een echte nineties vibe. Naast Nirvana hebben ook Weezer, Silverchair en Bush het bandgeluid beïnvloed. Fans van eerder genoemde bands kunnen deze release gerust checken. Dikke kans dat deze groep hen aan hun jeugdhelden doet denken. Stof die kistjes maar af en trek die houthakkersblouse maar weer uit de kast. Het mag weer!

Recensent: Frank van de Ven

Graduating Life – Grad Life (62)
Graduating Life begon ooit als soloproject van Bart Thompson. Deze zanger wilde de muziekwereld in zijn uppie bestormen, maar besloot om het grootser aan te pakken en een groep muzikanten om zich heen te verzamelen. Uiteindelijk is Graduating Life dus een groepsprestatie geworden, al komt het originele plan nog steeds sterk naar voren. De vocalen van Thompson staan namelijk erg op de voorgrond. Helaas is het stemgeluid van deze Amerikaan niet heel spannend te noemend. Zijn clean vocals zijn onvast en vrij dun. De schreeuwzang mist een identiteit en de composities kenmerken zich door de degelijkheid ervan. ‘Grad Life’ is niet opwindend of opmerkelijk te noemen. Dit debuut is eigenlijk een beetje saai. Deze plaat laat zich beluisteren als een bandje dat op de talentenavond van het lokale jeugdhonk te zien is. Op de trotse familie van de bandleden na, zal deze groep weinig nieuwe fans aanboren.

Recensent: Frank van de Ven

Per Wiberg – Head Without Eyes (86)
Per Wiberg is een multi-instrumentalist. Deze man heeft zijn sporen verdiend als toetsenist, bassist en gitarist bij bands als Opeth, Spiritual Beggars, Candlemass en Clutch. Niet de minste namen! ‘Head Without Eyes’ is Wiberg’s solodebuut. Op de drums na heeft deze Zweed alle instrumenten ingespeeld en neemt hij ook nog eens de zang voor zijn rekening. Hoe dat klinkt? Als een erg eclectisch album waarin Americana, doom, post-rock en post-punk samenkomen. Deze plaat roept een onheilspellende sfeer op. Filmisch bijna. Alsof je in een koortsdroom beland bent. Nick Cave is een naam die te binnen schiet tijdens het beluisteren van dit album. Wiberg heeft een prettig stemgeluid en weet waaraan een goed nummer moet voldoen: een spanningsboog. Erg indrukwekkende schijf!

Recensent: Frank van de Ven

Witherfall – Vintage EP (78)
Het Amerikaanse Witherfall maakt donkere melodische metal waarin clean vocals de normaalste zaak van de wereld zijn. Sterker nog: gedragen zang is de core business van deze band. ‘Vintage EP’ is een uitstapje voor deze metalheads. Op deze plaat verkennen ze hun rustige kant en dat bevalt goed. Ook in een meer intieme en kleine setting komt deze groep ook goed tot zijn recht. De dramatische uithalen van Joseph Michael zijn gemaakt voor dit soort nummers waarin hartenzeer en ander leed centraal staat. Erg toffe plaat voor de fans van deze band!

Recensent: Frank van de Ven

Nightrage – Wolf To Man (97)
Melodeath anno 2019: In Flames maakt catchy metalcore, Soilwork verkent post-punk en Nightrage… blijft Nightrage! Deze band met oerlid annex meestergitarist Marios Iliopoulos in de gelederen, heeft nog nooit een slecht album op de markt gebracht. Dat mag met recht een prestatie heten, want Nightrage heeft sinds jaar en dag met bezettingswisselingen te maken. Dankzij de daadkracht en ijzeren wil van Iliopoulos bestaat deze band nog en daar mogen we hem heel dankbaar voor zijn! Nightrage staat namelijk synoniem voor kwaliteit. ‘Wolf To Man’ is daar opnieuw een perfect voorbeeld van. Ingenieus gitaarspel, loeiharde drums en pakkende refreinen gaan nooit uit de mode. Door trouw te blijven aan zichzelf en het genre blijft deze formatie aan de top van de melodeath scene staan. Moddervette riffs, pakkende hooks en intelligente teksten worden in hoog tempo op je afgevuurd. Deze gasten stellen opnieuw niet teleur en bewijzen dat deathmetal nog steeds… springlevend is! Dit is jaarlijstmateriaal!

Recensent: Frank van de Ven