Counter Culture shorts nummer #68 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze achtenzestigste editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Press To Meco, MOBS, Tripsitter, Far Away, Earupt, Just Friends, Moonstruck, Queensrÿche en In Flames.

Press To Meco – Acoustic EP (62)
Nog geen jaar na de release van debuutalbum ‘Here’s To the Fatigue‘ brengt Press To Meco deze EP met uitgeklede versies van hun ‘oude’ liedjes uit. Niet slecht bedacht van deze Britten, want in deze sobere setting komt de band veel beter tot zijn recht. De gedragen zang die nogal gekunsteld aandeed op het versterkte album gedijt beter bij kampvuurgetokkel. ‘Acoustic EP’ is dan ook de betere uitgave van de twee. Veel spannender is de muziek er niet op geworden, maar het bandgeluid klinkt in deze vorm veel organischer. Misschien moet dit gezelschap gewoon de overstap van rock naar folk maken.

Recensent: Frank van de Ven

MOBS – Bad Love (61)
MOBS is geïnspireerd door 5 Seconds Of Summer. ‘Bad Love’ bestaat namelijk uit boyband-materiaal dat is overgoten met een rocksausje. Deze EP ligt goed in het gehoor, kan moeiteloos op de radio en is net zo spannend als een aflevering van de Teletubbies. Dit wapenfeit bestaat uit degelijke popmuziek zonder eigen gezicht. Dit is massaproductie. Om op te vallen moet deze band met heel knappe videoclips komen of sexy fotoshoots opzetten. Muzikaal gezien worden er namelijk weinig potten gebroken. Middenmootmateriaal met hoofdletter M dus.

Recensent: Frank van de Ven

Tripsitter – The Other Side Of Sadness (79)
Tripsitter maakt broeierige screamo. Overstuurde gitaren in combinatie met dwangbuisvocalen: ‘The Other Side Of Sadness’ is geen gemakkelijke kost. De band is niet bang om een desolate en melancholische sfeer op te roepen. Dit album laat zich als een dagboek beluisteren, waarvan de schrijver een zeer zware periode doormaakt. Tripsitter grossiert in zwaarmoedige noise vol pessimistische teksten, getergde vocalen en jankende gitaren. De titel maakt zijn belofte waar zullen we maar zeggen. Indrukwekkend.

Recensent: Frank van de Ven

Far Away – Viaje (81)
Het Franse Far Away laat op ‘Viaje’ horen voor avontuur te kiezen. De muziek van dit gezelschap laat zich moeilijk in een hokje plaatsen. Is het djent, stoner of toch altmetal? Wat deze dromerige EP bijzonder maakt is dat deze Fransozen verschillende genres op organische wijze laten samenkomen. ‘Viaje’ laat zich beluisteren als een muzikale reis door verschillende stromingen. Er is veel ruimte voor instrumentatie en de vocalen staan veel meer op de achtergrond. Far Away heeft bij vlagen wat weg van Gojira, maar laat op deze release horen vooral een eigen koers te bevaren. Deze eerste worp smaakt hoe dan ook naar meer.

Recensent: Frank van de Ven

Earupt – Elements (77)
Straight out of Belgium! Eurupt zet met ‘Elements’ een fraaie tweede release neer. Moderne groove metal met brute vocalen en vet gitaarwerk. Wat opvalt, is de erg strakke productie van deze eerste worp. Alle instrumenten komen goed naar voren en ook de zang is goed verstaanbaar in de mix gezet. Wat Eurupt erg goed doet is verschillende stijlen combineren. De groove metal van Pantera is duidelijk van invloed geweest op het bandgeluid, maar ook de melodische zang van een band als Disturbed heeft deze gasten geïnspireerd. Van jatwerk is allerminst sprake, want Earupt heeft een geheel eigen geluid en varieert in de toonzetting van de tracks. Wat begint als een melodieuze track kan zomaar uitmonden in een lompe knaller met een dikke gitaarsolo’s in het midden. Onvoorspelbaarheid en creativiteit vinden elkaar hier. Ook worden de tracks nergens soft of commercieel. Deze Belgen laten je continu weten in een stoere metalband te spelen.

Recensent: Frank van de Ven

Just Friends – Nothing But Love (32)
Hoe zou een skaband klinken die na het nuttigen van een hoop alcohol besluit om een bevriende popzangeres uit te nodigen om in beschonken toestand een plaat op te nemen in een garage? Vast zoals Just Friends. ‘Nothing But Love’ is een vals gezongen schijf vol blazers en een ronduit blikkerig geluid. Met zangles, een goede producer en een meer geduldig ensemble had hier een aardig popalbum ingezeten. Helaas wonnen haast, geldgebrek en liters bier het van het gezonde verstand. Deze release is overbodig en een belediging voor muziekliefhebbers. ‘Nothing But Love’ is een te snel uitgebrachte demo. Het klopt dus: drank maakt meer kapot dan je lief is.

Recensent: Frank van de Ven

Moonstruck – Web Of Deception (83)
Moonstruck maakt ‘ouderwetsche’ progrock in de lijn van Rush en Journey. Dit debuut(!) klinkt zowel vertrouwd als fris. Het niveau is hoog. Zowel de zang als instrumentatie op ‘Web Of Deception’ is volwassen en krachtig. Deze muzikanten weten waar ze mee bezig zijn en dat resulteert in een album dat zo op de playlist op Arrow Classic Rock kan. Tussen oude krakers, want deze schijf past daar moeiteloos tussen. De nummers zitten goed in elkaar en ondanks de forse speelduur vervelen ze nooit. Dat is dankzij de spannende composities waarin ruimte is voor solo’s. Ook de theatrale en verhalende zang vermaakt van begin tot eind.  Soms doen de vocalen denken aan het stemgeluid van Iron Maiden-kopstuk Bruce Dickinson. Toffe plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Queensrÿche – The Verdict (97)
Over de geschiedenis van Queensrÿche kun je een heel boekwerk schrijven. Interessante kost vol drama en ingrijpende bezettingswisselingen. Daar zit vast een toffe speelfilm in, maar daar gaat deze review niet over. Deze recensie vertelt of deze release – alweer de derde met Todd La Torre achter de microfoon – de moeite waard is. Het antwoord is een dikke ‘Ja’! Deze plaat kenmerkt zich door het spelplezier ervan en de moddervette productie. ‘The Verdict’ klinkt als een klok en laat een band in topvorm horen. Deze veteranen genieten van wat ze doen en La Torre is gretig en hongerig. De zang is fenomenaal en het gitaarwerk lekker dik aangezet. Dit is een must buy voor iedere rock- en metalliefhebber die van intelligente en melodieuze gitaarmuziek houdt. Dit is zonder twijfel eindejaarslijstjesmateriaal!

Recensent: Frank van de Ven

In Flames – I, The Mask (89)
In Flames is een metalinstituut. Ooit begonnen als melodische deathmetalband, vervolgens verandert in een metalcore act en nu weer getransformeerd in een moderne metalband. Inmiddels hebben die stijlverandering deze Zweden zowel lof als haat opgeleverd. Het siert de leden van In Flames dat ze doen wat ze zelf willen. ‘I, The Mask’ gaat fans van het eerste uur niet overtuigen, maar liefhebbers van het latere werk van deze gasten zullen zeker niet teleurgesteld worden. In vergelijking met de prima voorganger ‘Battles‘ klinkt dit album namelijk weer een stuk frisser. Het tempo is verhoogt en frontman Anders Friden klinkt net een tikkie rauwer en ook het gitaarspel is wat dikker aangezet. Wat ook opvalt, is dat de composities beter blijven hangen dankzij de erg catchy refreinen. Als je van pakkende metal houdt, is dit je ding! Kudo’s ook voor Friden die ook in de clean gezongen ballad ‘Stay With Me’ overeind blijft. Hij heeft overduidelijk zanglessen genomen en toont lef. In Flames heeft zichzelf opnieuw (uit)gevonden en kan weer decennia mee.

Recensent: Frank van de Ven