Rockliefhebbers kunnen opgelucht ademhalen: het lijkt erop dat gitaarmuziek weer steeds populairder wordt. De afgelopen tijd zijn er een hoop veelbelovende nieuwe rockbands gearriveerd. Eén daarvan is het Australische Amyl and the Sniffers, dat met hun genadeloze mix van pure Australian hardrock (hallo AC/DC!) en old school punk vorig jaar al hoge ogen wist te gooien op Lowlands. Vanavond staan zij in de Tolhuistuin in Amsterdam met een ultrakorte én ultravroege headlineshow.
Lekker rock-’n-roll
Voor veel Amsterdammers zal woensdag 10 april niet de boeken in gaan als de avond waarop een nieuwe generatie punkers van zich laat horen in hun stad, maar als de avond waarop Ajax de kwartfinale speelde in de Champions League. Omdat de wedstrijd live wordt uitgezonden in de Tolhuistuin, zal het concertprogramma al voor 21.00 uur afgelopen zijn. Lekker rock-’n-roll op tijd naar huis dus. Het zal voor Amyl and the Sniffers echter weinig uitmaken. Het viertal uit Melbourne, Australië heeft in hun jonge carrière al een stevige livereputatie opgebouwd en heeft nu genoeg furore gemaakt om een headlinetour aan de andere kant van de wereld te doen.
Mede dankzij een tour met landgenoten King Gizzard & the Lizard Wizard ging het ineens heel hard met deze band. In 2018 kwam het debuutalbum Big Attraction & Giddy Up uit. Aangezien deze plaat nog geen twintig minuten lang is zal het niet voldoende zijn voor een hele show, maar gelukkig heeft de band nog wat singles en EP’s achter de hand. Zoals bijvoorbeeld ‘Go Fuck Yourself’, de vurige opener van de avond met misschien wel de meest toepasselijke songtitel die de band kan hebben.
Fuck voetbal
Niet alleen qua sound, maar ook qua verschijning doet Amyl and the Sniffers denken aan een rockband uit de jaren ‘70. Drie mannen in donkere, baggy kleding met lang haar en een matje, en een kleine blonde zangeres die met haar no-nonsense houding heel sterk doet denken aan Debbie Harry (Blondie). De podiumbezetting is minimalistisch, zelfs de lichtshow blijft beperkt. Punk in z’n oervorm, die vanuit de zaal maar één antwoordt krijgt: alles moet kapot.
“I’m not going to watch the football,” roept frontvrouw Amy Taylor. “Fuck the football!” Daarmee maakt ze zich bij de mannen in de zaal niet zo populair, maar dat is drie minuten later alweer vergeten als de band zich onder het genot van een fles champagne door het aanstekelijke ‘Cup of Destiny’ heen ploegt. Een groot deel van het livesucces valt ook toe te schrijven aan Taylor, die op het podium een ware wervelwind is maar wel zuiver blijft zingen. Stagedivers die net iets te veel in haar personal space komen duwt ze hoogstpersoonlijk zelf weer van het podium, en springt er zo nu en dan zelf achteraan.
Score
Of er vanavond in de ArenA voldoende gescoord is moet nog blijken, maar na een optreden van een kleine 40 minuten is het in Amsterdam-Noord in elk geval 1-0 voor Australië. Amyl and the Sniffers maken de hype waar, want met een hele zooi korte, ultracatchy punkliedjes, voorzien van stevige gitaarpartijen en een flinke bonk energie, zetten de heren en dame de Tolhuistuin op z’n kop. Deze zomer doet de band een aantal grote Europese festivals aan: gaat dat zien!