De laatste dag van Rock Werchter 2019 is aangebroken. Al vroeg strompelen de zichtbaar vermoeide bezoekers richting het festivalterrein, want op deze zondag zijn er de hele dag toffe acts te zien. Het begint bij een aanstormende Amerikaanse rapdame, en eindigt met het grote Muse.

Lizzo viert de vrouw

Als er iemand de afgelopen maanden ineens keihard aan het doorbreken is, is het Lizzo wel. De Amerikaanse zangeres en rapper brengt elementen van soul, gospel, hiphop en pop bij elkaar. Ze beschikt over een dijk van een stem, blijkt al gelijk als ze opent met het Aretha Franklin-achtige ‘Cuz I Love You’. In het daaropvolgende ‘Worship’ zingt ze zelfs een stukje Aretha. Lizzo, die zichzelf omschrijft als een “ratchet-ass bitch from Houston”, is een uitgesproken feminist. Ze heeft een hypevrouw meegenomen, DJ Sophia, die voorafgaand aan haar show enkel platen van invloedrijke vrouwelijke artiesten draait. Op het podium staat ze alleen met haar vrouwelijke dansers, van diverse achtergronden en met diverse looks. Lizzo viert de vrouw in iedere soort en maat, en roept vrouwen op om meer van zichzelf te houden en zelfstandig te zijn: “I am my own inspiration, I am my own soulmate.” Met een zelfverzekerde, maar ook eigenwijze en komische houding leidt Lizzo deze keiharde zondagsdienst, die uitmondt in de waanzinnige hitsingle ‘Juice’. Zo willen we elke zondag wel wakker worden.

De Staat is klaar voor het grote werk

En nu even een stukje Nederlands trots: De Staat speelt namelijk op het hoofdpodium van Werchter. De Nijmegenaren krijgen opvallend weinig speeltijd: maar 40 minuten. Terwijl de band over twee maanden de grootste stap in hun carrière gaat maken door Lowlands te headlinen. De eigenaardige altrock gaat er in elk geval in als zoete koek bij onze zuiderburen. In de voorste vakken wordt vrolijk gedanst en als de cirkelpitkraker ‘Witch Doctor’ tegen het einde zijn intrede doet is het feest compleet. De Staat is klaar voor het grote werk. Dat belooft wat voor Biddinghuizen.

Yungblud gaat als een speer

De voorvakken van het hoofdpodium stromen ineens in rap tempo vol met vooral jonge meiden. Het fenomeen Yungblud, echte naam Dominic Harrison, is keihard aan de weg aan het timmeren sinds zijn eerste album 21st Century Liability. Deze gloednieuwe rockster (hij is pas 21) combineert de indiepunk van een Arctic Monkeys met guitige garagehiphop à la The Streets en dat blijkt al gauw een gouden cocktail te zijn. Gekleed in een kort zwart jurkje en met de regenboogvlag op zijn linkerwang serveert Yungblud 50 minuten lang de ene na de andere knaller. Van ‘I Love You, Will You Marry Me’ tot ‘Anarchist’ en ‘Machine Gun’, Yungblud geeft alles en stuitert als een bezetene over het podium. Het publiek eet uit zijn hand en doet aan alles mee. Als Yungblud de toekomst is van de rebelse, alternatieve muziek, dan ziet het er heel goed uit.

Parkway Drive breekt het hoofdpodium af

Laatste dagje, en Werchter is nog net op tijd om even de hardste band van het affiche voor te schotelen. Het Australische metalcoregezelschap. Parkway Drive mag in de namiddag de mainstage betreden en de mannen zijn duidelijk op een missie: alles moet kapot. Moshpits, cirkelpits, vuistjes in de lucht, het is duidelijk dat er eindelijk een keer een stevige portie gitaargeweld door de speakers knalt. Winston McCall drijft het publiek tot het uiterste met zijn uitstekende screams en diepe grunts. Van ‘Wishing Wells’ tot ‘Bottom Feeder’, Parkway Drive walst dwars over de weide heen. Meer van dit, graag!

Greta Van Fleet doet oude tijden herleven

Dat er vandaag genoeg rockacts op het hoofdpodium staan is duidelijk, en het is mooi om te zien dat er veel ruimte wordt gegeven aan jonge talenten. Daar valt ook Greta Van Fleet onder. Hun eerste studioalbum Anthem of the Peaceful Army is nog geen jaar oud, maar toch heeft de band al een Grammy op zak, meerdere optredens in bekende Amerikaanse avondshows gedaan en op de festivalaffiches staat hun naam in grote dikke letters gedrukt. Als subheadliner op Werchter doet de band er alles aan om 75 minuten aan rockclassics te spelen. De sound van Greta van Fleet laat zich namelijk het beste omschrijven als old school hardrock in de stijl van Led Zeppelin en AC/DC. De piepjonge jongens doen dat met verve. De drie broertjes Kiszka, aangevuld door drummer Danny Wagner, hebben met onder andere ‘Highway Tune’ en ‘Safari Song’ moderne klassiekers op zak die goed vallen bij de tienduizenden mensen op het veld. Met snerende vocalen, beukende drums en gillende gitaren warmt Greta Van Fleet het veld goed op voor de grote band van vandaag.

Muse sluit buitenaards goed af

Rock Werchter 2019 heeft het beste voor het laatst bewaard. Muse mag het festival tot een einde brengen. Met een verse plaat op zak en een volwaardige stadionshow (Muse neemt duidelijk geen genoegen met een festivalset en heeft hun volledige podiumbezetting en setlist meegenomen) treedt het Engelse trio even na half 11 aan. Met de Simulation Theory Tour is de band meer dan ooit gefocust op dystopisch futurisme. Een hoop oogverblindende visuals en veel bombast vormen de ruggengraat van deze show.

Vanaf het moment dat Muse ‘Pressure’ inzet, en frontman Matt Bellamy aan het einde van de lange catwalk verschijnt omringd door neonlichtgevende trompettisten, is het aan. Muse biedt geen concert, maar een ervaring. Alles wordt tot in de puntjes uitgedacht, overal zit een verhaal achter. Hoe zit de toekomst van de mens eruit? Worden we overgenomen door robots? Krijgt een andere levensvorm het voor het zorgen? De mannen van Muse lijken het niet heel rooskleurig in te zien, maar als we dan gaan, laten we het dan doen met Muse.

De innovatie en het vakmanschap van Muse valt niet te ontkennen. Er gebeurt veel op het podium, maar niets leidt van elkaar af. Bellamy is uitstekend bij stem, met zijn klassiek geschoolde strot haalt hij zelfs de hoogste noten moeiteloos. Percussionist Dominic Howard zorgt voor een vlekkeloze ritmesectie en bassist Chris Wolstenholme zorgt voor de nodige trilling onder de dansende en springende voetjes. De grootste singalongs zijn er tijdens ‘Uprising’ en ‘Starlight’, de meeste stampij wordt gemaakt aan het einde van de set. In wat gerust een metalmedley genoemd mag worden, reigt Muse ‘Stockholm Syndrome’, ‘Assassin’, ‘Reapers’, ‘The Handler’ en ‘New Born’ aan elkaar en plakt er ook nog een outrootje van Deftones’ ‘Headup’ achteraan. Om vervolgens het publiek nog een laatste veeg uit de pan te geven met ‘Knights of Cydonia’.

Zelfs de aliens en robots onder ons zullen het gemerkt hebben: Muse is buitenaards goed.

En zo komt Rock Werchter 2019 aan een spectaculair einde. Tot volgend jaar!