‘Hallo John, Kevin, Miranda en Dave!’ Nee, het is bepaald nog niet druk wanneer BLACKUP het podium betreedt. De drummer van de uit Gent afkomstige postpunk/rock/garage band kent iedereen die voor het podium staat bij naam. Gelukkig maalt de band daar niet om en legt ons direct het vuur aan de schenen. Snedige riffs, pompende bassen en ferme drumslagen, zo ferm dat zelfs het basdrumpedaal tijdens het optreden sneuvelt. De zanger klinkt onderwijl of hij hetzelfde virusje als Duncan Laurence heeft opgelopen. Maar daar waar Duncan Laurence om die reden zijn optreden diezelfde avond in de grote zaal van de Muziekgieterij annuleert, daar past het rauwe gruizige randje op de stem van de zanger van BLACKUP uitstekend bij de muziek. Naarmate het optreden vordert, wordt het gelukkig snel drukker in de zaal. En gezien het aantal knikkende hoofdjes, kan het niet anders dan dat BLACKUP nieuwe vrienden heeft gemaakt.

Na een korte ombouwpauze is het tijd voor Black Mountain. Direct zwellen de eerste tonen van het machtige ‘Mothers of the Sun’ aan. Het openingsnummer van het in 2016 verschenen album ‘IV’. Helaas gaat het hier direct even mis, zangeres/toetsenist Arjan Miranda, vervangster van de vertrokken Amber Webber, blijkt nog niet ingeplugd te zijn. Een klein schoonheidsfoutje zullen we maar zeggen. ‘Mothers of the Sun’ wordt nogmaals ingezet en de Canadese band zit direct in een goede flow. De nadruk van de show ligt vooral op het onlangs uitgekomen vijfde album ‘Destroyer’. Een album dat wat zwaarder leunt op rockende gitaarpartijen dan op psychedelische toetsentierlantijnen en gitaarvlechtwerk. Gelukkig komen de liefhebbers van het oudere werk ook aan hun trekken, want er wordt genoeg materiaal gespeeld van ‘IV’ en ‘In the Future’.

Blikvangers op het podium zijn gitarist/zanger Stephen McBean en toetsenist Jeremy Schmidt. De nog enig overgebleven originele leden van de band. Zij trekken de Black Mountain-kar. En dat doen ze op formidabele wijze. McBean heeft een gitaargeluid waar je U tegen zegt (ook al ronkt de versterker op de verkeerde momenten af en toe net iets te hard) en Schmidt tovert de mooiste melodielijnen uit zijn toetsen. De ritmesectie klinkt uiterst gedegen en telt in ervaringsjaren uitgerekend vanavond een jaartje meer. Ook Arjan Miranda houdt zich goed staande, al kan ze Amber Webber toch niet helemaal doen vergeten.

De Canadezen leveren in ieder geval een bevlogen optreden af en mogen wat mij betreft snel op herhaling.