Ongeveer een jaar geleden debuteerde Bad Wolves met ‘No Masters Here‘. Dit album van deze metalsupergroep met oud-leden van onder meer Divine Heresy, God Forbid en Devildriver deed het niet slecht in Amerika. Daar had de nogal tragische voorgeschiedenis van cover ‘Zombie’ van The Cranberries ook mee te maken. Eén dag voordat frontvrouw Dolores O’Riordan met hen de studio in wilde duiken om haar oude kraker opnieuw in te zingen, overleed zij. Bad Wolves besloot om het nummer alsnog zonder haar uit te brengen als eerbetoon. Het leverde de band geen windeieren op. Dat is geen toeval, want deze ervaren rotten weten precies waar een goed nummer aan moet voldoen. Op het tweede wapenfeit ‘N.A.T.I.O.N.’ klinkt de band krachtiger en zelfverzekerder dan ooit tevoren.
Op ‘No Masters Here’ schurkte de band naar catchy hardrock zoals Disturbed en Papa Roach die maakten. Bad Wolves klinkt op dit tweede album een tikkie ruwer en doet ditmaal aan een intelligente versie van Five Finger Death Punch denken. Minder machismo en meer emotie. Frontman Tommy Vext beschikt over een dynamisch stemgeluid en zowel zijn clean vocals als schreeuwzang overtuigen. De spierbundel stopt veel soul in zijn zang en weet oprecht te ontroeren in sommige tracks. Soms doet zijn stemgeluid aan dat van Chris Daughtry denken. Ook in softere stukken blijft Bad Wolves interessant, omdat Vext vanuit zijn tenen zingt en altijd oprecht klinkt. Een track als ‘Sober’ is prima te pruimen dankzij zijn voordracht. In de handen van een minder begaafde zanger was dit nummer een tenenkrommende draak van een ballad geworden. Naast Vext valt ook het flitsende gitaarwerk op. Check ‘Heaven So Heartless’ bijvoorbeeld.
Wat ‘N.A.T.I.O.N.’ beter dan de voorganger maakt, is de dynamiek. Bad Wolves wisselt felle hardrock af met ballads om vervolgens met een metalgeoriënteerd nummer op de proppen te komen. Dit album is een aanval op de hitlijsten. Er is meer ruimte voor melodie gereserveerd en de hooks en riffs zijn nog pakkender geworden. Liefhebbers van goed gemaakte, Amerikaanse radiorock kunnen deze schijf blind aanschaffen. Vext bewijst opnieuw een zwaar onderschatte zanger te zijn. Deze man behoort tot de grote van het genre, maar heeft helaas nog niet de (h)erkenning gekregen die hij verdient. Ook tekstueel is de beste man behoorlijk op dreef en stipt hij alcoholisme, onze consumptiedrang en depressies aan.
Erg toffe schijf!