Counter Culture shorts nummer #80 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze tachtigste editie van shorts vind je vijf mooie microreviews van de nieuwe albums van City And Colour, Nathan Gray, Atena, Oberst en Lykantropi.

City And Colour – A Pill For Loneliness (96)
Voordat City And Colour zijn corebusiness werd, was Dallas Green ‘slechts’ een bandlid van Alexisonfire. In deze screamo band kon hij zijn woede en frustratie kwijt, maar niet zijn zelftwijfel en melancholische gevoelens. Onder de moniker van City And Colour laat Green al een zwik albums lang horen een verdoemde ziel te zijn. Of zich in elk geval zo te voelen. Zijn fraaie en weemoedige stem maakt naar het luisteren naar zijn zelfbeklag geen straf, maar de opeenstapeling van wanhoop op elke plaat werd op den duur een bijzonder zware aangelegenheid. Op dit zesde studioalbum is een verandering in gang gezet. ‘A Pill For Loneliness’ klinkt namelijk luchtiger en optimistischer dan eerder werk. Daarnaast zijn de composities meer dynamisch, waardoor ze langer blijven hangen. Green zit duidelijk beter in zijn vel en dat heeft in een meer gebalanceerde plaat geresulteerd. Alsof er een raampje is opengezet! Prachtplaat.

Recensent: Frank van de Ven

Nathan Gray – Live in Wiesbaden/Iserlohn (93)
Met Boysetsfire zette Nathan Gray zich op de kaart als een politiek geëngageerde zanger. De laatste jaren opereert hij vooral in zijn eentje en profileert hij zich als singer-songwriter in een akoestische setting. Eind deze maand verschijnt nieuw solowerk van Gray in de vorm van zijn tweede studioalbum ‘Working Title’. Als een soort ‘zoethoudertje’ presenteerde het emocore-icoon vorig jaar een akoestisch dubbelalbum waarop twee concertregistraties zijn opgenomen. De Amerikaan laat onder meer uitgeklede versies van tracks van Boysetsfire en zijproject The Casting Out horen. De zanger is duidelijk in vorm en bewijst over een fenomenale stem te beschikken. Zelfs de verplichte praatjes met het publiek zijn de moeite waard omdat de oprechtheid en bevlogenheid van deze politiek geëngageerde artiest zo mooi naar voren komen. Verplichte kost voor elke fan van deze sympathieke frontman.

Recensent: Frank van de Ven

Atena – Drowning Regret & Lungs Filled With Water (91)
Noorwegen is een broeinest van talent. Neem nu Atena. Deze gasten maken rete-spannende metalcore met een geheel eigen smoel. Zo zijn de clean vocals verrassend laag en melancholisch. Je hoort dus niet het zoveelste koorknaapje quasi gevoelig en netjes articulerend over zijn gevoelens kwelen. Ook waagt de band zich aan raprock wat ze verrassend goed afgaat. Deze Noorse metalheads trekken hun eigen plan en gaan het experiment aan. Zo stoppen ze ook elementen uit hiphop, nu-metal en black metal in het bandgeluid (dat altijd compromisloos en snoeihard is). Atena blijft verbazen en vernieuwen. Heel vette en gedurfde plaat van een band met ballen.

Recensent: Frank van de Ven

Oberst – Paradise (92)
Je kunt debuteren en je kunt ‘Paradise’ uitbrengen. Oberst deed dat laatste. Deze Noorse post-metalband levert met dit visitekaartje een ontzettend sterk album af. Er is goed nagedacht over elke noot. Dit is een geweldige gitaarplaat waar fans van Baroness en Mastodon zeker van zullen smullen. Hoe hard de snaren ook gegeseld worden: het gaat nooit ten koste van de toegankelijkheid. De melodieën zijn warm en catchy. Helaas gaat de schreeuwzang van Tarjei op den duur vervelen, omdat er te weinig variatie in zit. Als er op een volgende release meer aandacht besteed wordt aan de vocalen, kan niemand meer om deze band heen.

Recensent: Frank van de Ven

Lykantropi – Lykantropi (87)
Het titelloze debuut van Lykantropi klinkt als een vergeten album uit je vaders platenkast. Deze Zweden hebben namelijk een zeer vintage geluid dat het midden houdt tussen The Mamas & The Papas en Jethro Tull. Alleen de moderne, kraakheldere productie lijkt niet uit de jaren 70 te zijn weggelopen. Wat dit debuut zo de moeite waard maakt, is de oprechte liefde voor dit muzikale tijdperk die uit de muziek spreekt. Dit is een ode aan de seventies. Groovy!

Recensent: Frank van de Ven