Counter Culture shorts nummer #81 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze eenentachtigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Michael Malarkey, Savage Hands, Vukovi, Dead Friends, At First, Jimmy Eat World en Television Supervision.

Michael Malarkey – Graveracer (76)
Acteurs die ook nog in een bandje spelen: het is bijna een genre op zich. Jared Leto, Russell Crowe, Keanu Reeves en Johnny Depp wanen zich in hun vrije tijd allemaal een rockster. Met wisselend succes. Aan dat rijtje mag ook Michael Malarkey toegevoegd worden. Deze Amerikaan vergaarde succes met zijn rol in ‘The Vampire Diaries’, maar nu wil hij de muziekindustrie veroveren. Hoewel ‘Graveracer’ geen onverdienstelijke poging is, gaat dit album hem niet naar de top brengen. Daarvoor klinkt deze plaat te dwars. Zitten fans van een hippe vampierenreeks wel
op oldschool Americana met een poprandje te wachten? Malarkey is geen begenadigd zanger en bedient zich van een hakkelende, gedragen voordracht. Hij heeft duidelijk inspiratie geput uit het oeuvre van Leonard Cohen en ook de zangstijl van Till Lindemann van
Rammstein heeft invloed op hem gehad. Muzikaal gezien is ‘Graveracer’ best oke. De spookachtige en verstilde sfeer is goed getroffen. Aardige plaat.

Recensent: Frank van de Ven

Savage Hands – The Truth In Your Eyes (79)
Chester Bennington van Linkin Park heeft heel wat losgemaakt en een blijvende impact gehad op het muzikale landschap. De jammerlijk overleden zanger stond aan de basis van nu-metal. Hij hielp het genre vormgeven. Rauwe schreeuwzang in combinatie met gevoelige clean vocals staan voortaan synoniem voor commerciële radiorock. Deze stijl blijft scoren op Amerikaanse radiostations en luisteraars lijken er geen genoeg van te krijgen. Neem nu Savage Hands: deze post-hardcore band blijft heel dichtbij het geluid dat Bennington en zijn bandmakkers hebben gecreëerd. Origineel is het allerminst, maar wel zeer overtuigend. Deze gasten kunnen catchy nummers schrijven en beschikken over een frontman met een goede strot. De clean vocals zijn passioneel en soulvol en de ruige uitbarstingen lekker fel. Ook staat de basgitaar
goed in de mix. Gewoon een lekkere nu-metal plaat dus.

Recensent: Frank van de Ven

Vukovi – Fall Better (74)
Het doel van het Schotse Vukovi is naar eigen zeggen om “luisteraars mee te geven dat ze niet alleen zijn in hun waarzin. Je mag best afwijken van de rest.” Een bijzondere boodschap van een bijzondere band. Dit is namelijk geen standaard gezelschap. Onder leiding van frontvrouw Janine Shilstone maakt deze prettig gestoorde bende aanstekelijke, licht hysterische Top 40 muziek die overgoten wordt door een dikke laag distortion, felle gitaarrock en vreemde computereffecten. ‘Fall Better’ klinkt alsof Lady Gaga ten tijde van haar ‘Artpop’-periode de studio
indook met The Birthday Massacre en Chvrches de boel liet mixen. In feite is dit ‘gewoon’ rete-aanstekelijke popmuziek, maar dan wel gecamoufleerd met gierende gitaren en studio-trucs. Een beetje vreemd, maar wel lekker.

Recensent: Frank van de Ven

Dead Friends – High Wasted Genes (65)
‘Chaotische rock’ noemen ze het zelf. Zit zeker wat in, want deze mathrock is geen gemakkelijke zit. Je zult echt wat tijd moeten investeren in deze complexe vier tracks tellende EP, voordat het kwartje valt. Of niet. Distortion, overstuurde zang en plotse tempowisselingen eisen je aandacht op. Slecht is het niet, maar in dit genre zijn betere muzikanten en composities te vinden. Dead Friends onderscheidt zich niet. ‘High Wasted Genes’ is een aardige release voor verstokte genre-fans. Benieuwd of deze gasten een heel album kunnen blijven boeien.

Recensent: Frank van de Ven

At First – Deadline (81)
Textures minus de complexe metalpassages en met een dame op zang: zo kun je At First eigenlijk wel omschrijven. Deze Nederlandse band zet met ‘Deadline’ een erg sterk debuut neer. De instrumenten komen goed naar voren en ook op tekstueel vlak valt er genoeg te genieten. At First heeft wat te vertellen over de huidige maatschappij en verpakt die boodschap in een energiek album dat liefhebbers van hardrock met een metalen randje zeker zal bevallen. De zang overtuigt, de composities zijn pakkend en de heldere productie verdient ook een dikke duim omhoog. At First zou zomaar door een label als Roadrunner Records opgepikt kunnen worden. Zo goed is dit album dat gewoon in eigen beheer is uitgebracht. Dikke aanrader!

Recensent: Frank van de Ven

Jimmy Eat World – Surviving (82)
Album nummer tien alweer voor Jimmy Eat World. De band rond frontman Jim Adkins geldt als een van de grondleggers van emorock. De laatste jaren ligt de focus voornamelijk op vrolijke radiorock. De emo-invloeden komen vooral op tekstueel gebied naar voren. Adkins is erg open over zijn angsten en onzekerheden. Deze openbaringen worden verpakt in radiovriendelijke en aanstekelijke gitaarpop. In het verleden ging deze band nog wel eens voluit en werd er hard gerockt. Die tijd is voorbij. Gevaarlijk wordt het nooit en klachten van boze buren zal deze plaat ook niet opleveren. Jimmy Eat World is een echte allemansvriend: de hele familie kan naar deze muziek luisteren zonder dat het tot irritaties zal leiden. Daar is niets mis mee. Dit soort zomerse, tijdloze poprock raakt immers nooit uit de mode.

Recensent: Frank van de Ven

Television Supervision – Waldo (83)
Television Supervision is een uit drie Amerikaanse broers bestaande band. Dit trio maakt gruizige indierock met een toefje grunge. Denk aan een kruising tussen Jimmy Eats World, Weezer en Nirvana. De tracks op ‘Waldo’ zijn erg aanstekelijk, maar blijven stekelig dankzij de grofkorrelige productie. Dat je naar een debuut luistert, zou je niet zeggen als je deze knap gemaakte plaat vol sterk en zelfverzekerd materiaal hoort. Television Supervision is een geweldig voorprogramma en dat is allerminst neerbuigend bedoeld! Als de headliner het podium betreedt, is de zaal er helemaal klaar voor. Met dank aan deze broers die het publiek hebben opgewarmd. Aan de leden van Weezer en Jimmy Eat World: hopelijk kunnen jullie Nederlands lezen…

Recensent: Frank van de Ven