Na het onverwachte overlijden van gitarist en liedjesschrijver Robert Burås duurde het bijna vijftien jaar (!) tot Madrugada met een nieuwe plaat op de proppen kwam. Chimes At Midnight staat symbool voor de definitieve hereniging van de geliefde Noorse rockband, en staat niet geheel verrassend centraal in de twee uitverkochte concerten in Tilburg en Amsterdam.
Vraag een willekeurig iemand op straat naar Madrugada, en diegene zal zeer waarschijnlijk de schouders ophalen. In de scene van de alternatieve (indie)rock geldt de groep rond zanger Sivert Høyem echter als een van de absolute vaandelvragers. Het in 1999 verschenen debuutalbum Industrial Silence wordt door zowel kenners als fans als een absoluut artistiek hoogtepunt beschouwd. Echte wereldhits hebben ze nooit geschreven, maar hun staat van dienst is zowel indrukwekkend als bijzonderenswaardig.
Het ruim twee uur durende concert in poppodium 013 onderstreept de onmiskenbare kwaliteit waar Madrugada bekend om staat. Het met strijkers opende Nobody Loves You Like I Do belichaamt de kracht en muzikaliteit van de band. De donkere, diepe stem van zanger Sivert Høyem galmt door de 013 en meandert op fraaie wijze op de huilende gitaarlijnen en de kalme jazzy drums. Høyem jammert, fluistert, praatzingt en haalt bij het herhalen van de titeltrack uit met die fantastisch fraaie bariton, waarop de hele zaal in een rode kleur gloedt. Kippenvel.
Madrugada houdt dit niveau het hele concert vast. Het euforische Running From the Love of Your Life klinkt als een liefdesbaby tussen Pearl Jam en Kings of Leon en zorgt voor wat meer energie op het podium en in de zaal. In het door de piano gedragen Help Yourself to Me neemt Madrugada weer gas terug en lijkt het herfstseizoen door die prachtige sombere teksten terug van weggeweest. Dat deze nieuwe liedjes amper onderdoen voor hun klassiekers zegt genoeg over de kwaliteit van Chimes at Midnight, dat sinds januari in de winkelrekken ligt.
Natuurlijk is deze laatste cd een belangrijke leverancier voor de setlist, maar de fans van ouder werk mogen hun handjes tot bloedens toe dichtknijpen dankzij waanzinnige uitvoeringen van Majesty en het Nick Cave-achtige Black Mambo. Ook andere hoogtepunten zoals het Pink Floydiaanse Vocal en het licht bombastische The Kids Are on High Street passeren de revue en laten nogmaals zien dat Madrugada live absoluut niet aan kracht heeft ingeboet.
De band slaagt er ruim twee uur in om een bepaalde onderhuidse spanning te creëren én vast te houden, mede dankzij de erg goed op elkaar ingespeelde vocalen en instrumenten. Met Valley Of Deception sluit Madrugada uiteindelijk geheel in stijl zwelgend melancholisch af. Burås zou zonder meer trots zijn geweest op zijn kameraden.