Je zou het zo niet zeggen, maar Mastodon hoort alweer bijna een kwart eeuw (!) tot de vaste inboedel van de progressieve sludgemetal. De bebaarde mannen uit Atlanta veroveren sinds doorbraakalbum Crack the Skye (2009) de wereld met hun bulderende gitaarrock, geweldige melodieën en pakkende teksten. Met hun achtste en laatste langspeler ‘Hushed and Grim’ tourt de Amerikaanse metalsensatie door Europa, waarbij Nederland uiteraard niet wordt overgeslagen.

Mastodon kiest – net als drie jaar geleden toen ze voor het laatst in Nederland stonden -opnieuw voor de 013, de plek waar ze bijna twintig jaar geleden hun debuutplaat lieten horen, toen nog in de kleine zaal van het Tilburgse poppodium. Veel is er veranderd in de tussentijd: de mannen zijn volwassen geworden, hun muziek is in alle opzichten geëvolueerd en beter geworden en hun fanschare is misschien wel verhonderdvoudigd.

In een goed volgepakt 013 – alleen de bovenste ring is afgesloten – volgen nieuw en oud werk elkaar naadloos op en ja, wat hebben deze veteranen de afgelopen twintig jaar toch een waanzinnig oeuvre opgebouwd. Mastodon geeft daar een nette dwarsdoorsnede van, maar vreemd genoeg zijn het niet oudere classics als ‘Megalodon’ en ‘Crystal Skull’ waarop de mannen het beste van zichzelf laten zien.

 

Het is toch vooral het nieuwe werk waarop Mastodon zich als een van de beste metalbands van het moment laat blijken. In het ronkende ‘Pain With an Anchor’ en het lekker rockende ‘Teardrinker’ klinkt Mastodon gecontroleerd en energiek. De riffs zijn strak, de tempowisselingen legio en het drumwerk krachtig en compact. De band durft het sinds een paar jaar aan om alle muzikanten delen van nummers in te laten zingen en dat werpt absoluut zijn vruchten af: nog nooit klonk Mastodon zo veelzijdig en compleet als op dit moment. Wat een verademing!

Gitaristen Troy Sanders en Brent Hinds zijn met hun naderende vijftigste verjaardag geen jonge rockgoden meer, maar muzikaal valt er vrij weinig op hun spel aan te merken. Ze overtuigen zelfs bij vlagen met enkele fijne, degelijke solo’s die de liedjes een mooie, warme gloed geven. Maar hoe verfrissend nieuwe tracks als het verdrietige ‘Skeleton of Splendor’ en explosieve ‘More Than I Could Chew’ ook zijn, toch worden er een hoop classics gemist, zoals ‘Oblivion’, ‘Show Yourself’, ‘The Motherload’ en natuurlijk voor het Grammy-genomineerde ‘Curl of the Burl’.

Het onweerstaanbare ‘Blood and Thunder’, inclusief die legendarische gitaarriff, en de onweerstaanbare rocker ‘Mother Puncher’ maken dat gemis redelijk goed. Met een vijf minuten durende speech op het einde van drummer Brann Dailor – waarin hij zijn dank uitspreekt aan Nederland en vertelt op korte termijn terug te komen – sluit Mastodon het concert op een persoonlijke manier af.

https://platform.twitter.com/widgets.js

https://platform.twitter.com/widgets.js

https://platform.twitter.com/widgets.js