De Deense band Vola is het levende bewijs dat bikkelharde metalriffs, poppy refreintjes en dreunende electronica tot een overheerlijk gerecht kunnen leiden. Gewapend met een werkelijk betoverende lichtshow stond de vierkoppige formatie afgelopen week liefst tweemaal in Nederland, waaronder in poppodium 013. Het werd een van de betere concerten die we dit jaar in Tilburg gezien hebben.

Het moet heel raar lopen wil Vola niet een van de grotere namen in het progressieve metalgenre worden. De band gaat sinds hun debuutalbum Inmazes (2015) als een speer en maakt furore met hun retestrakke djent en geweldig geschreven melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. De vervolgplaat Applause Of A Distant Crowd (2018) was opnieuw een grote stap voorwaarts, maar met het vorig jaar verschenen Witness speelden de Denen zich definitief in de kijker. Prog, djent, prog, electronica, alternatieve rock: alles gooit Vola in de blender in de hoop dat het wat moois oplevert. En ja, het resultaat is fantastisch en vooral superverslavend.

Zo goed als Vola op de plaat klinkt, zo steengoed is Vola live op het podium. Het Tears for Fears-achtige 24 Light-Years opent de set op betoverende wijze met dat prachtige refrein en die heerlijke toetsen die je zonder dat je het doorhebt compleet in vervoering brengen. Het is misschien niet de intro die je zou verwachten van Vola, want het is met afstand het rustigste nummer dat ze in hun prille loopbaan hebben geschreven. In de 75 minuten die volgen trekt Vola alle registers open, zowel muzikaal als qua show.

Dat je geen enorme productie hoeft te hebben om qua licht te imponeren, daarin geeft Vola een masterclass vanavond. De band speelt heel vakkundig met kleur en donker en geeft de bezoekers het ene moment het idee dat ze in een snoepwinkel staan en het andere moment dat ze aan de poorten van de Hel kloppen. De verticale lichtpalen die achter de band staan zijn de grote blikvangers van de show. Ze zijn technisch zo ingesteld dat ze compleet of slechts een gedeelte opbloeien, en dat in talloze kleuren. De Droomvlucht van de Efteling verbleekt er haast bij.

Toch is het vooral de muzikale kwaliteit van Vola die het meeste werk doet vanavond. De langharige zanger Asger Mygind blijft in de 013 de rust zelve en laveert zijn dromerige zanglijnen als een vakman door het concert. Zijn screams zijn zo buitenaards goed dat ze je keer op keer kippenvel bezorgen. De logge djent-riffs, zoals in These Black Claws en Head Mounted Sideways, maken het plaatje compleet en zorgen voor een uniek geluid.

Het is nu vooral de vraag waar het voor Vola gaat eindigen. Het oorverdovende applaus na afloop van het concert geeft aan dat de fans snel meer van dit Deense viertal willen. Als de vierde plaat van minstens een zo hoog niveau is en als ze volgend jaar de festivals net zoals de 013 volledig platspelen, dan lonkt de volgende keer de grote zaal voor deze ambitieuze jongens.