James Blake viert dinsdag in een uitverkocht 013 in Tilburg een dubbele mijlpaal. Niet alleen mag de Britse producer uitgerekend vandaag 35 kaarsjes uitblazen, ook staat hij voor alweer voor de 20e keer (!) in zijn carriére op Hollands grondgebied. Het werd misschien wel zijn beste optreden tot nu toe waarin het allerbeste van James Blake samenkwam: van zijn knisperende dansmuziek tot die prachtige romantische ballads die je tot diep in je ziel raken.
,,Van harte gefeliciteerd Jaaaaaames!”, schreeuwt een doldwaze vrouw hem toe. Voorovergebogen staat ze vooraan. Jarige job James Blake – bescheiden als altijd – lacht haar toe, geeft een knipoog en gaat snel achter zijn toetsen zitten. ,,Dit is zo ontroerend, dankjewel”, toont hij zich dankbaar. Het zweet staat nu al op zijn voorhoofd. Niet gek, als je even daarvoor met een futuristisch paar vleugels om je schouders het podium op kwam gelopen.
Blake doet dat natuurlijk niet zomaar. Het rekwisiet siert op de hoes van zijn door de pers bewierookte album ‘Playing Robots Into Heaven’, dat sinds een aantal weken in de winkelrekken ligt. Een plaat die – eindelijk (!) mogen we wel zeggen – teruggrijpt naar het begin van zijn loopbaan, toen hij als onervaren twintiger de wereld veroverde met die hemelsmooie R&B-vocalen, die kenmerkende ritmische elementen van house en dubstep en die diepe bas die dwars door je botten snijdt.
In de 013 gebeurt dat vaker dan Ajax het net gaat vinden dit voetbalseizoen. Blake overtuigt meestal in zijn minimalisme, in het vallen van een stilte, in het zoeken naar de kleine details. Maar als hij dan een van die knoppen aandraait op een van zijn twee apparaten, dan gaat het ook écht hard. Het nieuwe I Want You to Know lijkt de 013 vroeg op de avond in tweeën te splijten, zo hard en verwoestend spuugt Blake zijn synthesizers over de fans.
Daarna vuurt de Brit direct zijn grootste hit af op de hongerige mensenmassa: Limit to Your Love. Nog altijd hét liedje om thuis je subwoofer mee te testen. Dat in elke Media Markt als graadmeter wordt gebruikt. Komt je geluidssysteem zonder kleerscheuren door de test, dan weet je dat je goud in handen hebt. En ja, ook Tilburg siddert nog lang na nadat Blake die legendarisch bassen uit de speakers laat dreunen.
De overrompelende lichtshow doet de rest. Achter hem flikkeren lampen in allerlei kleuren die de 013 in een Berlijnse technozaal lijken te veranderen. Boven en naast de band gaan de led-lampjes telkens aan en uit waardoor ze elkaar te lijken ‘achtervolgen’. Door al die lampjes en gekkigheid lijkt het alsof Blake en zijn tweekoppige band in een soort jukebox staan te spelen, met Blake die met die prachtige stem als een soort engel boven het publiek weet uit te stijgen.
De rustpunten komen later in de show: ‘Fire the Editor’ en ‘If You Can Hear Me’ presenteren zich als de meer klassieke, verstilte Blake-ballades. Het nieuwe ‘Big Hammer’ brengt weer wat meer pit in de show met die bijtende hiphopvocalen op het einde. Hier en daar zwieren in de 013 zelfs wat armen op en neer, alsof we verdwaald bij een concert van Eminem zijn terechtgekomen. Later als Blake moederziel alleen achter de toetsen kruipt voor die andere prachtige cover, Godspeed van Frank Ocean, en die onvergelijkbare falsetstem door de 013 laat galmen, weet iedereen weer waar ze vanavond voor zijn gekomen.
Van gevoelige romantische pop, tot keiharde techno en van dromerige deephouse tot snijdende hiphop: James Blake toonde in de 013 het allerbeste van zichzelf, en bewees eens temeer dat hij een van de grootste Britse componisten en producers is van dit moment.