“Voordat we ons laatste nummer spelen, wil ik dat iedereen zich welkom voelt in deze metalcommunity. Wat je seksuele geaardheid, gender of huidskleur ook is: we zijn blij met jou. ‘Ja, hoor daar komt hij weer aan met een speech!’ Ik hoor het sommige van jullie denken. Het is inderdaad waar dat we drie nummers meer konden spelen zonder deze interacties. Dit podium is echter een platform waar ik gebruik van kan maken en daarom doe ik dat. Mocht je dat vervelend vinden en niet op onze boodschap van inclusiviteit en respect zitten te wachten, dan zijn wij niet de band voor jou.” Was getekend Daniel Winter-Bates.
De frontman van Bury Tomorrow heeft vlak voor deze oprechte en indringende speech 013 vakkundig afgebroken en de longen uit zijn lijf gebruld. Het is bijzonder om te zien hoe nederig deze gast is nadat hij onafgebroken het podium domineerde met zijn aanwezigheid. Winter-Bates loopt als een beest over het podium, maakt contact met iedereen in de zaal en zweept de 013 op totdat het in een kolkende massa verandert. De zaal eet uit zijn hand. Volkomen terecht, want deze Britse formatie is in bloedvorm. Na het plotse vertrek van Jason Cameron – de clean vocalist die met zijn fraaie stem een zware stempel op het bandgeluid drukte – heeft de groep zich volledig herpakt. De komst van toetsenist annex zanger Tom Prendergast heeft Bury Tomorrow goed gedaan.
Prendergast benadert de zanglijnen van zijn voorganger op een goede manier, maar in de nieuwe nummers laat hij horen een geheel eigen geluid mee te brengen. Hij is een mooie toevoeging aan de larger than life attitude van Winter-Bates. Voor beide vocalisten geldt dat ze gedurende de hele show het momentum vasthouden en voor kippenvel zorgen. De zang is raak. Ook het showelement zit goed. Bury Tomorrow gebruikt rookmachines, lichteffecten en coole visuals. Daarnaast is elk bandlid volop in beweging en zwepen ze op hun eigen manier de zaal op. Dat werkt. Circlepits, crowdsurfers en een wall of death passeren allemaal keurig de revue. Een metalshow volgens het boekje. De passie van deze band en het spelplezier werken aanstekelijk. Deze Britten hebben een hoop zieltjes gewonnen vanavond!
Een band die ook een hoop nieuwe fans aan zich heeft gebonden, is Polaris. Deze Australische band opent de avond voor een goed gevulde zaal. Deze Aussies slagen erin om voor acht uur s ’avonds een moshpit in gang te zetten. Knap werk! De 013 is uitverkocht en het voorprogramma is voor veel bezoekers al reden genoeg om vroeg naar Tilburg af te reizen. Dat is niet veel bands gegeven!
Nu moet gezegd worden dat Polaris ook zeker de gunfactor. Die gunfactor luistert vooral naar de naam Jamie Hails. De voorman van Polaris is één brok energie en betrekt de zaal bij het optreden en roept iedere bezoeker op om mee te doen. Daar wordt gehoor aan gegeven en zo zie je ineens een crowdsurfer voorbij komen en is er halverwege de zaal een menselijke wervelwind te zien (in vakjargon een circlepit). Lekker bezig mannen!
Polaris is een mooie opwarmer. De band is nog een beetje zoekende. Zo is Hails na afloop van de show zijn stem kwijt en ook clean vocalist Jake Steinhauser is ietwat buiten adem. De energie is niet zo goed verdeeld over de set. Ook valt op dat Hails eigenlijk het enige showelement is van Polaris. De rest van de band staat statisch op de bühne. Polaris heeft vanavond een boel nieuwe fans gewonnen. Na afloop van hun optreden ruimen deze bazen zelf hun instrumenten op en bedanken ze de zaal nog een keer voor hun enthousiasme.
Polaris en Bury Tomorrow traden 29 september op in de 013.