Komt het nog wel goed met Thy Art is Murder? Die vraag blijft na het concert in het Tilburgse poppodium 013 onbeantwoord. Het plotse ontslag van zanger CJ McMahon heeft zijn duidelijke sporen achtergelaten op een band die de laatste jaren onoverwinnelijk leek. De tamelijk onbekende vervanger Tyler Miller levert prima werk, maar komt in een goed gevuld 013 eigenlijk geen moment in de buurt van zijn omstreden voorganger.
De Australische deathcorepioniers trekken in de Tilburgse poptempel zoals gewoonlijk wel álles uit de kast, alsof ze het gevoel hebben iets goed te moeten maken. Oogverblindende lichten, vlammenwerpers, ronkende solo’s en natuurlijk een stortvloed aan vernietigende riffs en griezelige vocalen: in het genre kent Thy Art is Murder geen gelijke en dat maken ze eens temeer duidelijk. Ophef of niet.
Met de tamelijk onbekende Tyler Miller achter de microfoon kiezen de Australiërs meteen voor de frontale aanval. Het begint al met Destroyer of Dreams, de opener van het nieuwe bewierookte album Godlike. Een bulderende metaltrack die de 013 meteen al verandert in een apocalyptische hel. De boodschap is glashelder: Thy Art is Murder is naar de Kruikenstad gekomen om 75 minuten lang alles te geven, en verwacht eenzelfde inzet van de fans. Die zijn in hun hoofd nog vooral bezig met wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd. Na elk nummer grijpen ze hun kans om hun ongenoegen te uiten. ‘CJ! CJ! We want CJ!’, klinkt het onder meer.
Miller reageert als een klasbak op het vele gescandeer. ,,Als jullie je boosheid in de moshpit kunnen botvieren, dan hoor je mij niet klagen.” En dat gebeurt, mede dankzij de indrukwekkende setlist die ze voorgeschoteld krijgen. Oud en nieuw materiaal wordt op zeer vakkundige wijze afgewisseld. Klassieker in wording Make America Hate Again (met een knipoog naar Trump) gaat bijvoorbeeld bijzonder fraai over in het meedogenloze Bermuda, en het hakkelende Human Target vormt de perfecte voorbode op de Thy Art-classic Holy War. Hier wordt brulboei McMahon op momenten echt gemist. Miller klinkt bij vlagen akelig veel op zijn voorganger, maar beschikt lang niet over zulke orkaankracht in zijn strot als zijn voorganger. Daardoor lukt het hem niet altijd om de veelal jonge metalheads continu op te zwepen.
Het is slechts een smetje op een voor de rest fraaie metalshow. Puppet Master, met afstand het beste nummer dat ze geschreven hebben, sluit het concert af op een manier zoals alleen Thy Art is Murder dat kan: met een flinke portie verwoestende en angstaanjagend goede deathcore. Tot op de festivals, maar met welke frontman is nog zeer de vraag.
Foto’s: Luuk Wouters
