Het Amerikaanse The Devil wears Prada schoot uit de startblokken als de zoveelste screamo-band, maar wist zich later te ontpoppen tot geoliede metalcore machine. Vooral ‘With Roots Above and Branches Below’ (2009) en ‘Death Throne’ (2011) gelden als standaardwerken uit het genre. Op latere albums klonk de formatie wat zwaarmoediger en ging men meer experimenteren met het bandgeluid. Opvolgers ‘8:18’ (2013) en ‘Transit Blues’ (2016) waren vrij duister. Na het beluisteren van ‘The Act’ valt op hoe de groep naar deze release heeft toegewerkt.
De Amerikanen laten op dit zevende album een evolutie horen. The Devil Wears Prada breekt uit de metalcore-mall en combineert verschillende genres met elkaar. Er wordt minder hard gebeukt en geschreeuwd. Frontman Mike Hranica schreeuwt minder vaak zijn stembanden aan flarden, terwijl de clean vocals van toetsenist Jeremy DePoyster juist minder gepolijst klinken. De formule van catchy refreintjes versus rauwe schreeuwzang wordt losgelaten. ‘The Act’ is een spannende en verrassende plaat.
De liefhebber van pakkende rechttoe rechtaan metalcore zal flink achter de oren krabben. Albumopener ‘Switchblade’ is een elektronische stamper met logge breakdowns. Niet het soort muziek dat je met deze band associeert. Opvolger ‘Lines Of Your Hands’ is dan weer een gejaagd rocknummer met epische synths. In ditzelfde nummer wordt ineens flink op het gaspedaal gedrukt om zangeres Sierra alle ruimte geven. Haar engelachtige, breekbare zang contrasteert met de gekwelde, mannelijke vocalen. Het geeft deze toch al emotionele track een extra lading. In dit nummer is de invloed van Deftones duidelijk.
Als The Devil Wears Prada vervolgens ‘Chemical’ inzet, weet de band opnieuw de aandacht te trekken. In een rechtvaardige wereld zou dit uitgeklede, emotionele nummer een rockhit worden. De rauwheid en eerlijkheid van het nummer maken indruk. ‘Wave Of Youth’ is eveneens een uitgekleed rocknummer. Het minimalisme van een popartieste als Billie Eilish diende als inspiratiebron. ‘The Thread’ en ‘Numb’ kenmerken zich dan weer door de industriële feel en het metalen rafelrandje.
Elk nummer heeft een eigen identiteit. ‘The Act’ is echt een ouderwets album. Een plaat die het meeste indruk maakt als je hem in zijn geheel beluisterd. Dit is geen gemakkelijk album dat je even snel opzet. Dit zevende wapenfeit staat bijvoorbeeld mijlenver af van het melodieuze ‘Death Throne’. Het siert The Devil Wears Prada dat ze nieuwe wegen durven te bewandelen en uit hun comfortzone stappen. Evolueren heet dat.