Brit Floyd is in de loop der jaren uitgegroeid tot dé huisband van AFAS Live. De belangrijkste coverband van Pink Floyd komt al sinds 2015 ieder jaar langs bij de Amsterdamse poptempel om liefhebbers van de legendarische band mee te nemen op een muzikale reis waarin alle hoogtepunten uit diens gigantische catalogus aan bod komen. Afgelopen weekend stond het bijna drie uur durende optreden (!) in het teken van de veertigste verjaardag van The Wall, een van de belangrijkste en meest gelauwerde conceptalbums ooit gemaakt. Dat beloofde dus op voorhand een bijzondere avond te worden, en dat werd het ook.

Doorgewinterde liefhebbers van Pink Floyd weten dat het imiteren van David Gilmour en Roger Waters geen simpele kwestie is van het oppakken van een gitaar en het tokkelen van de eerste akkoorden van Shine On You Crazy Diamond. Pink Floyd vertelt – zeker met het tachtig minuten durende The Wall – een verhaal, en om dat verhaal te kunnen navertellen moet je met meer komen dan simpelweg kopieer- en plakwerk.

Wat dat betreft lijkt Brit Floyd, dat jaren geleden is ontstaan uit het samenvallen van The Australian Pink Floyd Show, zijn grootheden uitvoerig bestudeerd te hebben. De negenkoppige formatie, aangestuurd door meesterbrein Damian Darlington, blijkt in AFAS Live bekend én vertrouwd met de muziek en met de destijds grensverleggende show van de fenomenale Britse band. Met een nieuwe en oogverblindende lichtshow – inclusief de bekende cirkel met daarin het projectiescherm – in haar kielzog onderstreept Darlington nog maar eens dat ‘zijn’ Brit Floyd van alle honderden coverbands het dichtst in de buurt komt van de absolute Pink Floyd-ervaring.

Minuscuul detail
Dat komt omdat Brit Floyd al jaren aandacht heeft voor elk minuscuul detail, zo blijkt ook tijdens de bijna complete uitvoering van The Wall. Van het langzaam opbouwen (en uiteindelijk afbrokkelen) van de muur tot de dreigende helikoptergeluiden bij Another Brick in The Wall en van de bekende dokterscéne van Comfortably Numb tot de knetterende en spectaculaire lichten bij Run Like Hell: Brit Floyd doet er werkelijk álles aan om de echo van Pink Floyd door de AFAS Live te laten galmen.

En dat lukt, ook als de band The Wall even parkeert en zich stort op andere legendarische albums, zoals Dark Side of the Moon. Zelfs de grootste azijnpisser laat alle twijfel varen tijdens de weergaloze uitvoering van The Great Gig In The Sky. Haast net zo ijzingwekkend als het origineel!

Na een pauze van twintig minuten keert Brit Floyd terug om onder andere het eerste deel van het onovertroffen Shine On You Crazy Diamond op te luisteren. De dromerige toetsen en uiterst subtiele gitaarlijntjes zorgen in de eerste minuut direct voor kippenvel. Het ‘kopiëren’ van dit nummer gaat Brit Floyd probleemloos af, alsof ze het geen enkele moeite kost. Maar wat vooral opvalt, is dat de muzikanten her en der nog een eigen smoel aan de uitvoeringen geven. Een extra solo hier, een net iets ander akkoord daar.

Subtiel, zonder de essentie van de muziek te verliezen. Dat komt vooral tot uiting bij Comfortaly Numb, die iedereen in de AFAS Live bij de lurven grijpt en vervolgens niet meer loslaat. Onder een oogverblindende discobol eindigt de ultieme Pink Floyd-classic met een waanzinnige gitaarsolo waar zelfs David Gilmour steil van achterover zou slaan. Niet voor niets klinken op steenworpafstand kreten als ‘dit is niet normaal meer!’ en ‘het lijkt wel alsof ze er verdomme zelf staan!’ Tot slot volgt, als de virtuele muur is ingestort, een grandioze uitvoering van Run Like Hell, waarmee Brit Floyd na drie uur kan terugkijken op een weergaloze prestatie.

Pink Floyd mag dan wel ter ziele zijn gegaan, hun tijdloze muziek blijft dankzij coverbands als Brit Floyd nog springlevend. En op die manier dient een van de grootste bands aller tijden ook de geschiedenisboeken in te gaan.