Counter Culture shorts nummer #85 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vijfentachtigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Heaven Shall Burn, Silverstein, Loviatar, Azusa, Psychonaut, Mundy’s Bay en Innerlove.
Heaven Shall Burn – Of Truth And Sacrifice (91)
Het Duitse Heaven Shall Burn klapt er goed in met ‘Of Truth And Sacrifice’. De band heeft een dubbelalbum gemaakt waarin ze hun frustratie over de huidige staat van de planeet eruit gooien. Bij vlagen klinkt deze dubbelaar als een langgerekt exorcisme. Dit is een intense aangelegenheid. Wel een fijne duiveluitdrijving, want de formatie trekt alle registers open en dat heeft in een tweetal avontuurlijke platen geresulteerd. Er is ruimte voor melodie en vooral de galopperende gitaren en het brute slagwerk maken indruk. Fans van inventieve metalcore zullen genieten van deze op ouderwetse, melodieuze Scandinavische deathmetal gebaseerde muziek. Er is overduidelijk goed en lang nagedacht over dit album en dat heeft in een compleet en indrukwekkend wapenfeit geleid. Alles klopt: van de productie tot de composities. Deze schijf gaat gegarandeerd hoge ogen gooien in de jaarlijsten!
Recensent: Frank van de Ven
Silverstein – A Beautiful Place To Drown (61)
Silverstein blaast dit jaar twintig kaarsjes uit. De ooit zo gezaghebbende post-hardcore band viert deze mijlpaal met een ronduit vreemde plaat. Op ‘A Beautiful Place To Drown’ laat de formatie een zwik gastmuzikanten opdraven die voor verrassingen moeten zorgen. Zo verzorgen onder meer Caleb Shomo (Beartooth), Aaron Gillespie (Underoath) en Princess Nokia zanglijnen. Leuk, maar zeker niet noemenswaardig. Op deze schijf klinkt Silverstein vooral heel erg zoekende. De ooit zo toonaangevende band grossiert anno 2020 in inwisselbare en aalgladde emoppopunk. De liedjes liggen goed in het gehoor, maar missen een eigen identiteit (dit ondanks de gastmuzikanten). Daarnaast lijken de nummers in elkaar over te vloeien: over beter gezegd in elkaar te verdrinken. Deze band wordt niet mooi oud.
Recensent: Frank van de Ven
Loviatar – Lightless (76)
Het Canadese Loviatar maakt sludge met post-metal en doom invloeden. Depressieve en introspectieve klanken kenmerken het bandgeluid. De zang is wanhopig en desolaat. De albumtitel geeft aan wat je kunt verwachten: een beklemmende, claustrofobische afdeling in de duisternis. Deze Canadezen slagen erin een unheimisch gevoel op te roepen en je direct de muziek in te trekken. Dit is geen makkelijke plaat, maar wel een indrukwekkende. Genre-fans kunnen hier zeker goed mee uit de voeten.
Recensent: Frank van de Ven
Azusa – Loop Of Yesterday (76)
Frontvrouw Eleni Zafiriadou van supergroep Azusa klinkt als een nogal grillig persoon. Een lieflijke engelachtige zanglijn ontaardt vanuit het niets in een doodsrochel die uit de donkerste krochten van de hel lijkt te komen. Haar bandmaten houden het tempo goed bij en buigen kabbelend gitaarspel moeiteloos om naar hakkend en schurend gitaargeweld. Deze tempowisselingen en onvoorspelbaarheid typeren dit gelegenheidsproject dat uit leden van Extol, The Dillinger Escape Plan en Sea + Air bestaat. Dit tweede album is opnieuw een sterk staaltje mathmetal met een melodisch randje. Liefhebbers van chaotische en technische stuitermuziek zullen dit geweldig vinden. Als je meer waarde hecht aan toegankelijke muziek met kop en staart dan is dit een dikke afrader.
Recensent: Frank van de Ven
Psychonaut – Unfold The God Man (81)
Psychonaut klinkt als een kruising tussen Mastodon en Cult Of Luna met James Hetfield op zang. Bijzonder detail is dat deze psychedelische post-metal band uit België komt. Dat zou je niet verwachten op basis van het zeer Amerikaans klinkende geluid van deze formatie. De productie is open en de riffs zijn moddervet en log. De melodie is echter nooit ver weg, zodat deze plaat zowel zwaar als toegankelijk klinkt. ‘Unfold The God Man’ verdient een groot publiek.
Recensent: Frank van de Ven
Mundy’s Bay – Lonesome Valley (86)
Mundy’s Bay roept met ‘Lonesome Valley’ herinneringen op aan de nineties. Deze band doet namelijk denken aan The Sundays. Een heel fijne vergelijking weten fans van de betere indie pop. Ook Chvrches is een bandnaam die af en toe naar voren komt. Dat is mede te danken aan het stemgeluid van Esther Mulders. De frontvrouw bedient zich van breekbare vocalen die afwisselend vrolijk en droevig klinken. Dit debuut combineert synthpop met indierock en dat heeft een spannende plaat opgeleverd. Een band om in de gaten te houden dus.
Recensent: Frank van de Ven
Innerlove – Fine By Me (76)
Indierock met een dikke klodder Americana is wat Innerlove serveert. Dat heeft in een smakelijk maaltje geresulteerd. Behoren bands als Mineral en Braid tot jouw lievelingsgerechten, dan zal deze snack je ook vast smaken. Deze EP stilt de honger helaas niet. hoog tijd voor een volwaardig studioalbum dus.
Recensent: Frank van de Ven