Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2023 voorbij is. In deze tweede aflevering is het de beurt aan Axel. Zijn lijst is nog wat steviger dan voorgaande jaren met onder andere de nodige prog, black metal, doom & sludge. Hieronder lees je waarom de keuze op deze platen is gevallen. Natuurlijk is er ook wat muziek toegevoegd voor bij het onderstaande leesvoer.
10. Molybaron – Something Ominous
Met ‘Something Ominous’ levert Molybaron een mooi vervolg op het spetterende album ‘The Mutiny’. Deze mix van stijlen, van progressief, nu-metal-like ‘Billion Dollar Shakedown’ tot stevig groovend gitaarwerk, laat zich onmogelijk in een hokje stoppen. Het stemgeluid van Gary Kelly past zich naadloos aan bij de sfeer van elk nummer. Vanaf openingstrack ‘Something Ominous’ tot het slotakkoord met ‘Reality Show’ en ‘Vampires’, blijft Molybaron de aandacht probleemloos vasthouden.
9. SOEN – Memorial
‘Memorial’ lijkt in eerste instantie zeker niet SOEN’s meest verrassende album. Toch is dat een misverstand. Zanger Joel Ekelöf heeft wederom stappen gemaakt qua zang, zoals hij eerder dit jaar ook aan ons bevestigde. Ook de opbouw en composities van de nummers is om je vingers bij af te likken. Van de prachtige ballad ‘Hollowed’, met gastzangeres Elisa Toffoli, tot de stevigere tracks als ‘Violence’, ‘Memorial’ en ‘Icon’ is het smullen geblazen. Vooral de fans van het stevigere werk uit het begin van de discografie van de band komen met dit album aan hun trekken.
8. Antrisch – Expedition II: Die Passage
Dat de Duitse taal zich perfect leent voor een stevige pot black metal, bewijst Antrisch. Het muzikale verhaal van de ontdekkingsreis van Sir John Franklin die in 1845, zonder veel succes; ‘(Sie) Sterben Stück für Stück’; de noord west passage in het Canadese Arctische gebied wilde bevaren. Dit album is wél een doorslaand succes waarin je jezelf aan boord van deze expeditie waant. Toepasselijk eindigt het album met een instrumentale track die de titel draagt van de coördinaten waar de twee schepen 170 jaar later gevonden zijn. Toepasselijk, aangezien niemand kon het navertellen. Als je een black metal fan bent en dit nog niet kent, zorg dat je het wel verder kunt vertellen!
7. Hypno5e – Sheol
Met ‘Sheol’ is het weer helemaal raak voor avant-gardistische metal band Hypno5e. Wederom slaagt de band erin om de cinematografische, soms erg ingetogen, sfeer perfect te combineren met snoeiharde uitspattingen. Meteen bij de Spaanse intro wordt de sferische toon perfect neergezet. Het album staat vol van prachtige, onverwachte plotwendingen. Ingetogen, intieme passages worden prachtig afgewisseld met progressieve invloeden, stevige riffs, djent en strakke technische passages. Ook de nieuwe drummer Pierre Rettien past perfect in dit sferische plaatje. Lastig om hier een specifiek hoogtepunt uit te lichten, maar als, dan is dat toch wel ‘Lava from the Sky’. Hypno5e slaagt er met ‘Sheol’ in ieder geval alweer in om een volstrekt eigen, unieke stijl neer te zetten.
6. Witching – Incendium
Verwacht blast beats die je als mokerslagen raken en dat in combinatie met de ijzersterke black metal screams en death metal grunts van Jacqui Powell. De frustratie wordt op het tweede album van Witching duidelijk de band afgegooid. Het is een beklemmende combinatie van doom, sludge, black en death metal met een vleugje post metal met dijken van nummers als ‘Last You, Fell from Divinity’, ‘Prawling Oblivion’ en ‘So Young, So Useless’. Een snoeihard album dat toch perfect in balans is, waardoor de zeven tracks eigenlijk veel te snel de revue passeren. Als het goed is, zijn ze in juni 2024 weer in Nederland. Go check’em out!
5. Code Orange – The Above
Blijven vernieuwen, dat lukt Code Orange ook weer op ‘The Above’. Met de opener ‘Never Far Apart’ wordt de toon meteen gezet middels een rauwe industriële sound, de hissende zang van Jami Morgan afgewisseld met de bijna liefelijke zanglijnen van gistariste Reba Meyer. Van de kenmerkende mix van hardcore en nu-metal zoals in ‘Theatre of Cruelty’, knallende tracks als ‘The Mask of Sanity Slips’, het sterk aan Smashing Pumpkins refererende ‘I Fly’ tot een heuse ballad met ‘Mirror’. Het klopt allemaal én vormt gek genoeg ook nog eens een geheel.
4. The Gorge – Mechanical Fiction
Na een pauze van zeven jaar, pakt het viertal jazz muzikanten, The Gorge, uit met dit loodzware album. Alweer een fenomenale band uit de stal van Pelagic. Verwacht een overkill aan hele dikke riffs, maar af en toe ook avant garde en jazz-achtige passages die de sound van The Gorge bijzonder apart maken. ‘Mechanical Fiction’ staat echt bol van complexiteit en technische hoogstandjes. Progressieve metal, sludge en hardcore invloeden vloeien moeiteloos in elkaar over. Opener ‘Synapse Misfire’ pakt je meteen bij de strot en pas als de laatste klanken van afsluiter ‘Wraith’ wegvagen, blijf je uitgeteld achter.
3. Crosses – Goodnight, God Bless, I Love U, Delete
Het lijkt wel alsof bijna alles wat Chino Moreno aanraakt in goud verandert. Ook op de beats van Far’s Shaun Lopez gedijt zijn typische stemgeluid perfect. Een klein decennium na de debuutplaat, weet Crosses zich gewoon weer te overtreffen. Al direct bij de eerste tonen van ‘Pleasure’ pakt de aanstekende combinatie van zang en elektronische beats je in. Met de industriële soundscapes van ‘Invisible Hand’ gaat het perfecte samenspel onverminderd door. Vaak zorgen de coupletten voor de intensiviteit en zijn de refreinen juist wat minder explosief. Heerlijk hoe onconventioneel dit duo te werk gaat. De vijftien tracks van drie á vier minuten vervelen geen moment & werken prachtig toe naar het hoogtepunt ‘Girls Float + Boys Cry’, waarin zowaar The Cure’s Robert Smith de boel nog even van een extra laag duisternis komt voorzien.
2. The Ocean – Holocene
Een wat meer ingetogen album dan de voorgangers van The Ocean, maar wat zit dit album toch weer goed in elkaar. Dat komt vooral doordat de elektronische sound van toetsenist Peter Voigtmann een veel centralere rol speelt. De riffs lijken wel wat minder relevant en Loïc Rossetti opteert toch veel duidelijker voor gewone zang in plaats van de grunt. Toch zijn de nummers sfeervol en erg intens. Met Holocene zijn we in de reeks aangekomen bij het huidige tijdperk en dus spelen thema’s als angst, vervreemding, opkomst van complottheorieën en onder druk staande waarden een centrale rol in dit epos. Het is echt een prachtig geheel met hier en daar gelukkig ook nog wel een stevigere passage. ‘Unconformities’ springt er toch wel uit, zowel vanwege de prachtige inbreng van Karin Park als het heftige slotstuk.
1. Sleep Token – Take Me Back to Eden
Eerder dit jaar nooit verwacht dat dit mijn nummer 1 zou worden. Pas na ontelbare pogingen viel het kwartje. Maar, als je eenmaal om bent, ben je ook helemaal om. You either love it or hate it, er is geen middenweg. De combinatie van stijlen is wederom ongekend, van prog, naar post-metal, R’n’B en pop tot metal, met daarbij soms zelfs blackend-achtige uithalen in Vessel’s lyrics. Het is een prachtig geheel, waarbij de twee openers ‘Chokehold’ en ‘The Summoning’, het prachtig ingetogen ‘Aqua Regia’ en ‘Vore’ er toch wel als hoogtepunten uitspringen.