Counter Culture shorts nummer #129 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdnegenentwintigste editie van shorts vind je twaalf mooie microreviews van de nieuwe albums van Alkaline Trio, The Chisel, Ghost Atlas, Slope, Palaye Royale, Same Side, Omar Rodríguez-López, Neck Deep, House Parties, Normandie, Vitriol en Upon Stone.

Alkaline Trio – Blood, Hair And Eyeballs (77)
Met het plotse vertrek van drummer Derek Grant veranderde er vorig jaar het een en ander voor Alkaline Trio. Atom Willard werd snel ingelijfd als nieuwe slagwerker, zodat het drietal hun gloednieuwe plaat kan promoten. Deze bezettingswisseling is niet direct terug te horen op het tiende studioalbum van Alkaline Trio, want Grant vertrok pas nadat al zijn partijen waren opgenomen. Wat wel opvalt aan ‘Blood, Hair And Eyeballs’ is dat dit album klinkt alsof het trio er niet helemaal bij was. Bij vlagen lijkt dit wel een soort hervertelling van doorbraakalbum ‘Crimson’ (sommige riffs lijken recht van die plaat te zijn ‘geleend’), maar dan met de handrem erop. Een moetje. Hopelijk is de band met Willard de volgende keer weer wat meer gemotiveerd in de studio. Deze band kan beter.

Recensent: Frank van de Ven

The Chisel – What A F*cking Nightmare (83)
Terwijl de nieuwe Green Day de aandacht opeist, laat The Chisel horen hoe ambachtelijke punkrock hoort te klinken. Rammelend, rauw en met de poten in de klei. Hier zijn geen miljonairs in een dure studio met dito producer aan het werk, maar hoor je ‘normale’ mensen die zich boos maken over een onrechtvaardige maatschappij. ‘What A F*cking Nightmare’ is brallerige punkrock die je lekker mee kunt blèren met een vuist in de lucht. Urgent, eerlijk en oprecht.

Recensent: Frank van de Ven

Ghost Atlas – Dust Of The Human Shape (67)
Ghost Atlas heeft wel wat weg van Saosin en Pierce The Veil. Twee bands die achttien jaar geleden ongekend populair waren. Post-hardcore domineerde de (Amerikaanse) hitlijsten en overdreven netjes gearticuleerde ietwat zeikerige zang die overging in woeste screams was de trend van de dag. Anno 2024 komt de muziek van Ghost Atlas een beetje gedateerd over. Het is niet slecht, maar je hebt deze stijl al tig keer eerder – en beter – gehoord.

Recensent: Frank van de Ven

Slope – Freak Dreams (84)
The Red Hot Chili Peppers verloren veel oude fans toen ze een meer commerciële richting insloegen. Een koerswijziging die hen geen windeieren (lees: keiharde pegels) opleverden. Fans van het oude bandgeluid van deze groep zullen blij worden van Slope, want deze gasten klinken bij vlagen als de oude Peppers. Ook Faith No More was een inspiratiebron voor deze gasten. ‘Freak Dreams’ is funky, maar ook lomp. Fans van stuiterende altmetal en eerder genoemde bands moeten deze band zeker checken!

Recensent: Frank van de Ven

Palaye Royale – Songs For Sadness (82)
Bij Palaye Royale denk je al snel aan licht kitscherige, glamrockstampers. Deze mannen hebben ook een gevoelige kant laten ze op EP ‘Songs For Sadness’ weten. Deze ingetogen liedjes mogen er zeker zijn! De nummers worden vol bravoure gespeeld en echt verdrietig zijn ze ook niet. Je hoort dat deze muzikanten het tof vinden om een andere kant van zichzelf te laten horen. De nummers worden nooit klef, dus kandidaten voor een Knuffelrock-compilatie hoef je niet te verwachten.

Recensent: Frank van de Ven

Same Side – Oh No (87)
Als jij je ooit hebt aangevraagd hoe Nick Drake zou klinken als hij in een emoband zou zitten? Vast als Same Side! ‘Oh No’ is een mooi album vol breekbare nummers die kwetsbaar en melancholisch klinken. De zang is vrij dun, maar daardoor erg puur en authentiek. Er is ruimte voor pauzes, waardoor de nummers kunnen ademen. De productie is ingetogen, zodat deze schijf klinkt alsof die in één take is opgenomen. Deze muziek komt uit het hart en is niet kapot geknipt door een producer die voor technische perfectie gaat. Waanzinnig mooie plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Omar Rodríguez-López – Is It The Clouds? (76)
Hij kan het wel! Omar Rodríguez-López kan beheerst zingen en hoeft zichzelf dus niet te verliezen in overstuurde zang in uit de bocht vliegende nummers. ‘Is It The Clouds?’ is een Tom Waits-achtige plaat waarin de zanger van At The Drive-In en The Mars Volta het klein houdt en praatzingt. ‘Is It The Clouds?’ is een ingetogen werkstuk waarin Rodríguez-López bewijst dat hij een prima zanger en verhalenverteller is.

Recensent: Frank van de Ven

Neck Deep – Neck Deep (80)
Alsof de duivel hen op de hielen zit! Neck Deep benadert elk nummer als en Formule 1-race en neemt geen gas terug. Ook niet in de bochten. Op dit titelloze album hoor je poppunk in de hoogste versnelling terug. Neck Deep klinkt als het gemene broertje van State Champs: net zo passioneel, maar dan net wat harder en bruter. Deze gasten genieten van wat ze doen en dat hoor je terug in deze energieke plaat.

Recensent: Frank van de Ven

House Parties – Side Effects (61)
Deze review is lekker kort: House Parties heeft het huiswerk van Paramore gekopieerd! ‘Side Effects’ is de ‘Riot!’ van 2024 en zangeres Chaney Elaine imiteert Hayley Williams perfect (inclusief rood haar)! Met je ogen dicht zou je zweren naar Paramore te luisteren. House Parties klinkt net iets bralleriger en stoerder dan Williams & co want een zin als “You’re So Braindead” link je niet snel aan Paramore. Een beetje schaamteloos is dit wel: House Parties teert opzichtig op het succes van een geliefde emoband zonder ook maar iets van een eigen gezicht te laten zien.

Recensent: Frank van de Ven

Normandie – Dopamine (73)
Normandie maakt indierock met een sterke zanger die qua stemgeluid wat weg heeft van James Arthur, maar dan zonder de valse lucht. ‘Dopamine’ klinkt soms ook als een hardere versie van ‘Night Visions’ van Imagine Dragons. Al met al een lekker plaatje dat best op de radio mag komen!

Recensent: Frank van de Ven

Vitriol – Suffer & Become (84)
Over toepasselijke bandnamen gesproken! Vitriol is een uiterst venijnig deathmetal-werkstuk dat je niet in de koude kleren gaat zitten. ‘Suffer & Become’ is een intens album waarin alle frustratie en pijn van deze band is verwerkt. De gitaren klinken gekweld, de zanger is duidelijk getormenteerd en de drums worden gegeseld. Naargeestig, duister en intens: dat is Vitriol. Dit is geen gemakkelijke plaat, maar wel een die beklijft!

Recensent: Frank van de Ven

Upon Stone – Dead Mother Moon (91)
Het debuut van Upon Stone trakteert de luisteraar op euforische deathmetal in de stijl van het oude werk van In Flames. ‘Dead Mother Moon’ is echter net wat gemener en minder gepolijst. Dit is een mooi visitekaartje en laat een bevlogen groep muzikanten horen.

Recensent: Frank van de Ven