Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2024 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Axel. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.
12. Opeth – The Last Will and Testament
Daar waar de voorganger In Cauda Venenum toch wat vlakjes aanvoelde, komt de band ijzersterk terug met The Last Will and Testament. Het album zit zeer geraffineerd in elkaar. Het album is beduidend heavier & het feit dat ook de grunt weer terug is, maakt het geheel helemaal af.
11. Slift – Ilion
Door Covid kwam de échte doorbraak van dit drietal ondanks het fenomenale Ummon pas laat op gang. Die doorbraak komt met Ilion alleen maar in een stroomversnelling. Wat een epische, veelal tien minuten durende, spaced-out tracks worden hier op prachtige, ingenieuze wijze gepresenteerd. Ruim tachtig minuten weg spacen bij deze heerlijke mix van psychedelia, stoner, drone en krautrock met als absoluut hoogtepunt Nimh.
10. My Diligence – Death.Horses.Black
Een mooie mix van stoner, prog, post-metal, doom en vleugjes grunge, punk en shoegaze vat dit vierde album van onze zuiderburen My Diligence goed samen. De sound is intens en soms heerlijk beklemmend. Vooral Horses springt er toch wel uit als dé track om te ontdekken.
9. De Mal en Pire – Sã Mo
Post-hardcore in optima forma, daar staan de Canadezen van De Mal en Pire voor. En wat leveren ze mooi materiaal af met deze debuutplaat. De songs uiteindelijk toch met Franse lyrics uitbrengen, heeft de plaat alleen maar goed gedaan. Dit doomy, sludgy post metal album is klinkt ondanks de heftigheid soms bijna poëtisch. Het album is gebaseerd op ‘Le Radeau de la Méduse’ van de franse schilder Théodore Géricault. Een schilderij dat de razernij van De Mal en Pire (van slecht tot slechter) perfect weergeeft, waarbij de overlevenden in een reddingsboot de grenzen van menselijkheid moesten trotseren waar ze de rebellerende en de zwaksten moesten vermoorden om zelf te kunnen overleven. Enough said, luisteren!
8. Gaerea – Coma
Vanaf de opener The Poet’s Ballet is het meteen bal. De tien tracks hebben hun eigen verhaal en touch, maar de nummers samen vormen echt een prachtig geheel. Wellicht niet je standaard black metal, met hier en daar prachtige ingetogen passages, maar juist dat maakt Coma een prachtige mix van pijn, wanhoop, redding en loslaten, zoals de band het zelf omschrijft.
7. Dvne – Voidkind
Progressive post-metal met een vette laag sludge, daar staat deze derde langspeler van Dvne garant voor. De afwisseling tussen grunt en clean vocals, de volle sound, die live zonder escapades ook volledig tot zijn recht moet komen, het maakt ’t tot een bijzonder fijn geheel. Al moet daarbij gezegd worden dat de tracks zelf vaak als een huis staan, maar voelt t album minder als een coherent geheel als de voorgangers. Desondanks is het intens smullen geblazen en heeft elke track wel wat bijzonders in huis.
6. Thot – Delta
Met Delta zetten Thot mastermind Grégoire Fray en consorten een zeer gevarieerd spannend luisterspel neer. Fray’s voornamelijk Franse vocals geven dit album een bijzondere touch. De wisselende composities gaan echt nooit vervelen, waarbij opener Euphrate meteen de toon zet en onder andere met het prachtige Céphéide toewerken naar het hoogtepunt van de plaat, Hüzün.
5. Chelsea Wolfe – She Reaches Out to She Reaches Out to She
De muzikaliteit van Chelsea Wolfe lijkt geen grenzen te kennen. Dit album waar de huidige Chelsea met de jongere en toekomstige Chelsea life experiences deelt (wat de tongtwister van een albumtitel verklaart), is wat dat betreft weer een erg mooi concept. Hoe de lyrics en de sound, met veel variatie, telkens weer in perfectie op elkaar afgestemd zijn, laat de ware klasse van Chelsea Wolfe wederom zien.
4. Dool – The Shape of Fluidity
Ondanks dat Oweynagat wellicht nog steeds de muze van Dool is, zet de band met The Shape of Fluidity een album neer dat van begin tot eind ontzettend goed in elkaar zit en de aandacht gegarandeerd vasthoudt. Tracks als Venus in Flames en Hermagorgon zouden zomaar de nieuwe klassiekers van Dool kunnen worden. Met dit album zet de band wederom een flinke stap, wat live overigens ook overduidelijk naar voren komt. Gewoon met afstand de beste heavy band die ons land te bieden heeft.
3. Health – Rat Wars
Wat een intense combinatie van elektronische soundscapes en snoeiharde riffs. Vanaf het moment dat Rat Wars losbarst met Demigods, voor de gamers wel bekend van de oude game ‘Dune’, pakt deze combo je bij de strot. Snoeihard wordt op prachtige wijze afgewisseld met gevoelige passages waarin de zang van Jake Duzsik een centrale rol inneemt. Het album is duisterder dan de voorgangers, een invloed die naar het schijnt duidelijk uit de koker van Jake komt. Meer van dit graag!
2. Múr – Múr
De verwachtingen waren al hoog gespannen, maar Múr maakt het op hun debuutalbum ook meteen meer dan waar. Vijf gasten met diverse muzikale achtergronden die alles in de mix gooien om een brute plaat af te leveren met een mix van death, doom, progressive en post metal, waar zelfs de keytar & jazz invloeden niet geschuwd worden. Het is zwaar, melodramatisch, maar blijft over de gehele linie zeer goed te behappen. Meer dan dat, er blijft ook na meerdere luisterbeurten telkens weer wat te ontdekken. Een absoluut bijzonder debuut!
1. Blood Incantation – Absolute Elsewhere
Geen enkele twijfel over de nummer 1 van dit jaar. Wat een magnifiek, vernieuwend epos is Absolute Elsewhere. Hoe hier Pink Floydiaanse progressieve passages met brute death metal gecombineerd wordt in de twee lange tracks The Stargate en The Message is echt fantastisch. Bij elke luisterbeurt zijn er weer nieuwe dingen te ontdekken. Een album dat als baanbrekend de metal geschiedenis in zal gaan.
Het was zo een geweldig release jaar, dat er te veel mooie platen zijn die deze top 12 niet gehaald hebben. Iotunn had deze jaarlijks bijvoorbeeld gegarandeerd gehaald als Kinship eerder ontdekt was & verder zijn de albums van Ulcerate, Big Brave, Suldusk, Skraekoedlan, Night Verses, Jerry Cantrell & Leprous ook absoluut de moeite waard.