Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2024 voorbij is. In deze eerste aflevering is het de beurt aan Frank van de Ven. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.
10. Bayside – There Are Worse Things Than Being Alive
Hoe Bayside klinkt als de liefdesbaby van The Smiths en Alkaline Trio. Frontman Anthony Ranieri heeft qua zangstijl wel wat weg van Morrissey. Deze band bedient zich al jarenlang van hetzelfde trucje en waarom ook niet? Bayside heeft namelijk een geheel eigen geluid ontwikkeld en blijft daar trouw aan. Dit album voegt niets nieuws toe aan het oeuvre van deze band, maar is opnieuw een kwaliteitsproduct.
9. The Story So Far – I Want To Disappear
Op hun vijfde album klinkt The Story So Far wat milder. Het tempo ligt wat lager en er wordt minder geschreeuwd. Het zorgt voor een mooi album waarin de zang op de voorgrond staat. ‘I Want To Disappear’ is een melancholische plaat die een wat softere kant van deze band laat zien. Een kant die er zeker mag zijn.
8. Bad Nerves – Still Nervous
In 2020 lieten de leden van Bad Nerves niet al te subtiel aan The Strokes weten dat ze per direct met pensioen konden. Vier jaar na het titelloze debuut is er opvolger ‘Still Nervous’. Opnieuw een prachtplaat waarin de Britten hun mix van garagerock in de lijn van The Strokes en poppunk in de stijl van Ramones tentoonstellen. In een rechtvaardige wereld zou deze catchy rock niet meer van de radio af te slaan zijn. Als je ook maar een beetje van rock houdt, mag deze plaat niet in je collectie ontbreken.
7. Alien Ant Farm – Mantras
In een ver verleden scoorde Alien Ant Farm een wereldhit met hun cover van ‘Smooth Criminal’ van Michael Jackson. Het succes van die single wist de band nooit verder uit te breiden, waardoor deze gasten in de vergetelheid belanden. Dit jaar verraste de groep na een radiostilte van negen jaar met een nieuw album. ‘Mantras’ laat een band horen die er zin in heeft en weet waar een goed liedje aan moet voldoen. De riffs, toffe refreintjes en hooks vliegen je om de oren. Welkom terug!
6. Louise Lemón – Lifetime Of Tears
Ze wordt weleens ‘The Queen of Death Gospel’ genoemd, deze Louise Lemón. De Zweedse zangeres trekt de aandacht met haar stem waarin je wanhoop, woede en pijn hoort. ‘Lifetime Of Tears’ is een zeer persoonlijke plaat die binnenkomt. De spookachtige, bezeten sfeer zorgt ervoor dat deze muziek je vanaf de eerste noot pakt en ook na afloop in je hoofd blijft hangen. Muziek om te ervaren en te voelen.
5. Darkest Hour – Perpetual Terminal
Volgend jaar blaast Darkest Hour 30 kaarsjes uit! Oerleden John Henry en Mike Schleibaum weten gelukkig van geen ophouden en blijven hoogwaardige metalcore maken. ‘Perpetual Terminal’ is een rijk album waarin melodeath, hardcore punk en heavy metal elkaar vinden. Wat opvalt, is het spelplezier dat in elke noot te horen is. Dit tiende studioalbum van deze veteranen benadert de perfectie. Deze gasten houden zielsveel van het genre en dat voel je!
4. Johan – The Great Vacation
Een van de beste rockbands van Nederland keert terug naar het front en dat is geweldig nieuws! Johan heeft namelijk nooit een slecht album uitgebracht en ‘The Great Vacation’ is daarop geen uitzondering. De band schotelt je opnieuw ambachtelijke popliedjes voor die blijven plakken en die je zo meezingt. Tijdloze pop waar generaties van zullen smullen.
3. The Amity Affliction – Redux
The Amity Affliction doet een ‘Taylor Swiftje’. Om met terugwerkende kracht nog wat geld te verdienen aan hun magnum opus ‘Let The Ocean Take Me’, besloot de Australische band om deze plaat opnieuw op te nemen. Het eindresultaat is ‘Let The Ocean Take Me (Redux)’. Misschien is het smokkelen om een oude plaat in je jaarlijstje mee te nemen, maar dat gebeurt in dit geval toch! Deze remake verschilt niet heel veel van het origineel, maar laat een betere band horen. Zo klinken overgangen tussen de nummers een stuk vloeiender en zijn de clean vocals minder zeikerig. De schreeuwzang klinkt minder intens en gepijnigd als op het origineel, maar dat is het enige kritiekpunt. Dit is een remake met meerwaarde.
2. Alkaline Trio – Blood, Hair And Eyeballs
Hoewel ‘Blood, Hair And Eyeballs’ wat ondergetekende betreft niet het beste werk van Alkaline Trio is, maakte dit album veel rondjes in de stereo-installatie. Bij vlagen lijkt deze plaat op een soort remake van doorbraakalbum ‘Crimson’. Deze band weet echter heel goed waar een goed liedje aan moet voldoen en dat levert weer een aantal smakelijke singles op. Vooral de samenzang tussen frontman Matt Skiba en bassist Dan Adriano is weer om van te smullen. Gewoon een lekker plaatje eigenlijk en daar heb je er nooit genoeg van!
1. Vola – Friend Of A Phantom
Vola maakt progrock voor mensen die niet van het genre houden. Deze band verliest zich niet in lang uitgesponnen gefreak en meanderende ritmes, maar schotelt je compacte songs voor. Die liedjes zijn technisch en complex, maar nooit lastig te volgen. Het geluid van Vola ligt ergens tussen de dromerige sound van Dredg en het technische aspect van Textures in. Ook invloeden van Dream Theater zijn hoorbaar in het werk van deze Scandinaviërs. Gun jezelf Vola op je koptelefoon en je wordt beloond met misschien wel de beste plaat van 2024. Dat zegt wat in een jaar waarin heel veel moois verscheen!