Counter Culture shorts nummer #138 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 138e editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Great American Ghost, Vukovi, Avalanche Party, Sons Of Silver, Stick To Your Guns, Sarcator en Marilyn Manson.

Great American Ghost – Tragedy Of The Commons (85)
Als je meeslepende hardcore zoekt en niet vies bent van een beetje dramatiek is Great American Ghost jouw band. Deze band combineert schreeuwzang met clean vocals zonder geforceerd over te komen. Welke zangstijl ook aangenomen wordt: de dreiging blijft. Will Putney boog zich over de productie en bewijst opnieuw een van de betere producers van zijn generatie te zijn. ‘Tragedy Of The Commons’ klinkt lomp en genadeloos, maar is dankzij het open geluid tegelijkertijd zeer toegankelijk. Een knappe prestatie!

Recensent: Frank van de Ven

Vukovi – My God Got A Gun (76)
Vukovi is een band die zeker niet voor iedereen is, want daarvoor is de muziek van te gezelschap te raar. Verwacht overstuurde vocalen en abrupte tempowisselingen. Zangeres Janine klinkt als een soort verknipte kruising tussen Katy Pery en Poppy. Haar soms compleet hysterische zang wordt begeleid door industrial rock in de lijn van Nine Inch Nails. Soms heel poppy, maar vaker gewoon ontiegelijk vaag.

Recensent: Frank van de Ven

Avalanche Party – Der Traum Uber Alles (78)
Hoewel de albumtitel van dit gezelschap in het Duits is, komt Avalanche Party toch echt uit Engeland. Dat hoor je terug in hun bandgeluid dat inspiratie put uit het werk van hun landgenoten. Zo hebben deze gasten onder meer goed naar Bloc Party en Enter Shikari geluisterd. Ook het Amerikaanse Talking Heads was een grote inspiratiebron. Je luistert naar hoekige postpunk met een (electro)popsausje.

Recensent: Frank van de Ven

Sons Of Silver – Runaway Emotions (91)
Sons Of Silver klinkt als een soort moderne reïncarnatie van het oude U2 ten tijde van ‘Boy’. ‘Runaway Emotions’ is een rauwe rockplaat met een (post)punkrand. Hier is een bevlogen band aan het werk. Hemelbestormers die wat willen zeggen over de staat van de planeet en de mensheid. De manier waarop deze groep dat doet, is oprecht en daardoor beklijvend. Geweldige plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Stick To Your Guns – Keep Planting Flowers (81)
Stick To Your Guns is een band in beweging. Frontman Jesse Barnett wil meer dan alleen schreeuwen en gebruikt daarom steeds vaker clean vocals. Een goede zet, want hij is een goede zanger. Genrepuristen zullen dat misschien zonde vinden, maar meer avontuurlijk ingestelde hardcore fans zullen hier weinig moeite mee hebben. Het maakt de muziek van deze band juist gevarieerder. Hoewel er vaker gezongen wordt, maakt dat de woede van Barnett er niet minder om. Deze man is boos en verpakt zijn woede in maatschappijkritische teksten.

Recensent: Frank van de Ven

Sarcator – Swarming Angels & Flies (77)
Sarcator is hofleverancier van gruizige deathmetal waar Lucifer zelve nog bang van zou worden. Donker, venijnig en beklemmend. ‘Swarming Angels & Flies’ is deathmetal volgens het boekje: beenhard, retestrak en onheilspellend. Genrefans gaan hier zeker hard op, tenzij ze nekletsel hebben of al overleden zijn.

Recensent: Frank van de Ven

Marilyn Manson – One Assassination Under God – Chapter 1 (53/93)
Shockrocker Marilyn Manson is een op zijn zachtst gezegd ‘nogal controversieel’ figuur. Hij werd door talloze vrouwen aangeklaagd wegens seksueel misbruik, maar die aanklachten zijn op het moment van schrijven verworpen wegens “te oud en onvoldoende bewijs”. De Amerikaan hield altijd vol aan zijn onschuld. Het album ‘One Assassination Under God – Chapter 1’ past perfect bij die strategie, want Manson zet zichzelf hier als slachtoffer neer. Vrij dubieus. Als dat je tegen de borst stuit, is dit niet jouw plaat. Dan scoort dit album 53 punten. Als je de man van de muziek kunt scheiden, wacht er een heel mooie plaat op je waarin Manson beter zingt dan ooit en weer oprecht pissig is. Dit is een soort ‘Best Of Manson’ waarin hij de emokant opgaat (zoals in ‘Eat My, Drink Me), maar ook het verleden induikt (‘Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death)’) en tegen heilige huisjes wil schoppen. De Amerikaan klinkt weer fris met een nieuwe band achter zich. Elk nummer is een potentiële single en de man heeft er weer zin in. De passie is terug en dat levert een score van 93 punten op.

Recensent: Frank van de Ven

Over de auteur

Frank
Recensent #ROCK

Alweer 46 jaar geleden werd ik in Eindhoven geboren en ik ben – net als jij – dol op muziek. Vooral metal en indierock hebben mijn interesse.

Gerelateerde berichten