De indiekids van Bombay Bicycle Club zitten niet stil. Met vier albums op vijf jaar tijd tonen ze zich productiever dan generatiegenoten die op de boot van springerige indiepop met electronica sprongen. Met hun nieuwste langspeler lijkt de band te lonken naar in plaatsje in de populaire popcanon.
Het is op zijn minst verrassend te noemen dat Bombay Bicycle Club de UK Album charts binnenkomt op de eerste plaats. Voor de volledigheid: Avicii en Ellie Goulding vervolledigen de huidige top drie. Hoewel de groep zich van bij haar debuut ontpopte als een ware publiekslieveling en snel furore maakte binnen de Engelse clubscene hadden ze nooit de allure om die indie credibility om te zetten in een lucratieve platenverkoop. So Long, See You Tomorrow brengt daar nu verandering in, en dat is niet eens onterecht.
Dat hitlijsten gebaseerd op verkoopcijfers een slechte smaakmeter zijn is al meermaals bewezen. Na enkele luisterbeurten wordt het duidelijk: Bombay Bicycle Club is wel degelijk een vreemde eend in de bijt. Nog voor je de plaat beluistert springt de artwork in het oog. Niet enkel ziet de stylistische weergave van een etmaal er leuk uit, het vat ook het concept dat losjes doorheen het album is opgevat. Onze levens bestaan uit eindeloze cycli die zich tot in den treure herhalen. Gewoonte, regelmaat en sleur zijn de gevolgen die in onze huidige levensstijl al snel negatief worden beoordeeld. Niet bij Bombay Bicycle Club: zij omarmen het en laten die wederkerende motieven klinken als een feest..
Waar repetitie het leidende motief van het album is, lijkt progressie wat de band wou bereiken. Electronica-invloeden die debuteerden op het vorige album A Different Kind Of Fix krijgen nu een prominentere rol. ‘Carry Me’, ‘Luna’ en vooral het opzwepende ‘Feel’ – Bollywoodiaans sampeltje incluis – mikken op de dansvloer. Niet te onderschatten zijn de gastvocals van ouwe getrouwe Lucy Rose en nieuwe belofte Rae Morris die de plaat van welkome vrouwelijke, warme accenten voorzien. Frontman Jack Steadman beperkt de ingetogen pianoballads deze keer tot een minimum (‘Eyes Off You’), iets waar vroeger al te vaak mee gezondigd werd. Zijn herkenbare stem wordt ten volle benut en de band klinkt alsof ze er daadwerkelijk plezier in hebben – niet vanzelfsprekend binnen het soms iets te melodramatische indiepopmilieu.
Bovenal horen we een band die de sleur van het dagdagelijkse leven – zij het thuis of op tour – als inspiratie gebruikt en een herkenbare, eigentijdse plaat maakt. Dat ze daarbij als een groep vrienden klinken komt hun oprechtheid enkel ten goede. Tijd om even te onthaasten en het album rond en rond te draaien tot je ook dat weer beu bent. “The joy of repetition” zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen.