Dream Theater is nog lang niet klaar met de wereld. Dertien studioalbums verder voelen de progveteranen zich als herboren. Natuurlijk kwam het plotse afscheid van de legendarische Mike Portnoy aan als een mokerslag, maar inmiddels de Amerikanen kijken ver vooruit. Op het laatste, titelloze werk vatten ze dertig jaar geschiedenis perfect samen in negen fraaie composities. Het leverde weliswaar geen nieuwe Awake of Images and Words op, maar desondanks mocht het resultaat er zeker zijn. In het kader van de nieuwe LP strijkt Dream Theater sinds twee jaar weer neer in ons land, waarbij de Heineken Music Hall decor vormt voor een drie uur durende reis.

En een reis is het zeker. Dream Theater neemt de bezoeker middels een geanimeerde video mee langs alle hoesplaten, die in een fraaie verhaalvorm worden gegoten. Beginnend met de vastgeketende persoon van When Dream and Day Unite, eindigend met het embleem van de band dat boven een planeet hangt. Het levert mooie beelden op, die ter ondersteuning van het instrumentale False Awakening Suite nog een extra dimensie krijgen. Als de dreigende en onheilspellende klanken, die overigens niet zouden misstaan op een Epica-album, zijn afgelopen, valt het doek naar beneden en staat stergitarist John Petrucci klaar om de set met verwoestende riffs te beginnen.

Net als bij de voorgaande An Evening With concerten, is de show maandagavond opgedeeld in twee stukken. In het eerste bedrijf ligt de nadruk vooral op het heavy metal aspect, waarbij het nieuwe The Enemy Inside en andere recente tracks als The Shattered Fortress en On The Backs of Angels een hoofdrol opeisen. Frontman James LaBrie, die zich wederom een energiek frontman toont, heeft wel wat opstartproblemen en komt vocaal net dat beetje tekort om boven het gitaargeweld en de verwoestende drums van Mike Mangini uit te komen. Net als in de IJsselhallen twee jaar terug stelt de opvolger op Portnoy allerminst teleur, met wederom dat beestachtige drumstel dat gelijk alle aandacht weer weet op te eisen.

Gelukkig herpakt LaBrie zich snel. In The Looking Glass, een progrocksong pur sang, haalt hij vrijwel iedere noot en weet-ie zelfs een gevoelige snaar te raken. Tussen de instrumentale stukken door dendert hij op en neer het podium en zwaait hij zijn microfoonstandaard alle kanten op. Hier staat een man die duidelijk geniet van wat zijn collega’s ten gehore brengen. Want als zij eenmaal vrij spel krijgen, gaan echt alle remmen los. Dream Theater is – zoals bekend – op z’n best als het alle registers opentrekt. Bij The Looking Glass is dat bijvoorbeeld in het middenstuk, als Petrucci lekker kan op zijn gitaar kan priegelen terwijl toetsenvirtuoos Jordan Rudess hem probeert bij te benen of soms zelfs het duel probeert aan te gaan.

Het driedelige Trial of Tears valt in positieve zin op tussen de zware tracks, al is het Breaking All Illusions dat in de eerste helft met de schoonheidsprijs vandoor mag. In de set in Zwolle wisten we het al, maar in de HMH wordt dit nog maar eens onderstreept: dit is de beste track die Dream Theater in tien jaar heeft geschreven. Iedere muzikant krijgt alhier een podium waarop hij kan schitteren. Progmetal van een weergaloos niveau. Dan is het tijd om te rusten, met tussendoor nog wat hilarische YouTube-filmpjes op het projecterende doek – gemaakt door fans – die de band speciaal genoeg vond om ze tijdens deze tournee te laten zien. Het geeft de show een welkome luchtige draai.

Toch hakt Dream Theater er na de thee weer stevig in. Ter ere van de twintigste verjaardag van succesalbum Awake speelt het diens tweede helft integraal achter elkaar. Beginnend met het sinistere tweeluik The Mirror/Lie, die de vele oudere fans in de zaal voor het eerst écht in beweging krijgt. Hier en daar gaan zelfs wat armen de lucht in. Maar over algemeen is de boodschap duidelijk: de mensen hier komen voor de muziek, niets meer en niets minder. Dat blijkt wel als tijdens het nog niet eerder gespeelde Space Dye Vest, met een weergaloze Rudess achter de toetsen, de HMH muisstil is. Totdat de hypnotiserende song losbarst en LaBrie de longen uit zijn lijf schreeuwt, dan overweldigt de groep vooral met een spectaculaire lichtshow.

En zo klopt vanavond eigenlijk alles wel aan de set. Het indrukwekkende decor, de oogverblindende lichteffecten, de mooie projecties op het doek, en natuurlijk een piekfijne setlist. LaBrie zit er bij de hoge noten soms naast, maar de rest is van dusdanig niveau dat dat weinig uitmaakt. Uiteindelijk wordt het tweede blok afgesloten met het langdurige epos Illumination Theory, compleet met het orkestrale middenstuk, al wordt dat via een bandje ten gehore gebracht. Wellicht de enige smet op een verder weergaloos optreden. Als de groep uiteindelijk afscheid neemt met maar liefst vier toegifttracks – allen afkomstig van paradepaardje Scenes of a Memory – kan de bezoeker alleen maar concluderen dat hij of zij vanavond wel iets heel bijzonders heeft mogen aanschouwen.