Steven Wilson zou eigenlijk geen introductie meer behoeven. Muziekliefhebbers weten inmiddels wel wat deze muzikale duizendpoot in zijn mars heeft. Echter, voor degenen die de afgelopen paar decennia onder een steen hebben geleefd, geven we volledigheidshalve toch maar even een kort resumé. Steven Wilson is de man achter o.a. Porcupine Tree, No-Man, Bass Communion en Blackfield. Daarnaast werkte hij op productioneel gebied samen met bands als Opeth, Anathema, King Crimson, Yes en XTC. Sinds 2008 houdt Wilson er ook een serieuze solocarrière op na. Een solocarrière waarbij hij inmiddels toe is aan zijn vierde studioalbum. Vier studioalbums in 8 jaar is niet niks natuurlijk. Zeker als je zijn andere (neven)activiteiten in ogenschouw neemt. Het is dan ook razend knap, dat ondanks de hoge output tevens de kwaliteit gewaarborgd blijft. Ook ‘Hand. Cannot. Erase.’ is namelijk weer een voltreffer. Sterker nog. ‘Hand. Cannot. Erase. ‘ is misschien wel Wilson’s meest uitgebalanceerde werk tot nu toe.

‘Hand. Cannot. Erase.’ is een conceptalbum gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Joyce Vincent. Joyce Vincent was een jonge vrouw die een rijk leven leidde, maar eenzaam stierf in haar appartement in hartje Londen en wiens lichaam pas twee jaar later ontdekt werd. Wilson vraagt zich af, hoe dit in de huidige samenleving in hemelsnaam mogelijk is. Zijn we ondanks alle moderne communicatiemiddelen en social media dan toch minder met elkaar verbonden dan we denken? Wilson verpakt haar onfortuinlijke verhaal in 8 voortreffelijke (of 11, de tracklisting is niet helemaal eenduidig) composities.

Het album opent met ‘First Regret_3 Years Older’. Een dik 12 minuten durende vintage Wilson compositie die gemoedelijk opent met rustige pianoklanken en elektronische beats. Deze gaan vervolgens over in een progoverture die Canadese proggrootheden Rush in herinnering brengt. Het daaropvolgende ‘Hand Cannot Erase’ en ‘Perfect Life’ zijn andere koek. ‘Hand Cannot Erase’ is een voor Wilson begrippen compact recht-toe-recht-aan nummer en single ‘Perfect Life’ heeft met zijn spoken word gedeelte bij vlagen wel iets weg van Massive Attack. Binnen het concept van dit album, werken deze twee ‘vreemde eenden in de bijt’ echter perfect. Ook ‘Routine’ met de Israëlische zangeres Ninet Tayeb op vocalen pakt verrassend uit. Het nummer gaat van hard naar zacht en zet de luisteraar voortdurend op het verkeerde been. Let vooral ook op de Pink Floyd-achtige uithalen van Ninet Tayeb tegen het einde van het nummer.

Het daaropvolgende ‘Home Invasion_Regret  #9’ ligt dan weer meer in de lijn der verwachtingen. Het begin van het nummer doet enigszins denken aan Dream Theater in haar hoogtijdagen. En dan valt maar weer eens op wat voor een fantastische muzikanten Wilson om zich heen heeft verzameld. Marco Minneman (drums) en Nick Beggs (basgitaar, Chapman stick) bewijzen eens te meer welk een fantastische ritmesectie zij samen vormen. De smaakvolle toetsenpartijen van Adam Holzman zijn ‘fingerlicking good’ en ook Theo Travis blaast weer een voortreffelijk deuntje (al is zijn rol een stuk bescheidener dan op voorgaand album ‘The Raven that Refused to Sing’) mee. De instrumentale ster op dit album is toch echter lead gitarist Guthrie Govan. Zijn gitaarsolo’s doen het haar op de armen overeind staan. Luister maar eens naar zijn fenomenale solo aan het einde van ‘Home Invasion_Regret #9’, deze maakt alle andere gitaarsolo’s dit jaar alvast overbodig.

Via het korte akoestische ‘Transience’ belanden we bij het pièce de résistance van het album. ‘Ancestral’ zoals dit monumentale nummer heet, is een van de stevigste nummers in het oeuvre van Wilson en doet bij vlagen denken aan ‘Anesthesize’ van Porcupine Tree. Het nummer begint nog rustig met o.a. een mooie glansrol voor Theo Travis, maar tegen het einde worden alle registers opengetrokken. Het album sluit na al dit muzikale geweld passend af met het met strijkers opgetuigde ‘Happy Returns_Ascendant Here On’. Een prachtig einde van een enerverende luistertrip.

‘Hand. Cannot. Erase.’ is geen eenvoudig album geworden. Maar dat zijn we ook wel van Steven Wilson gewend. Ook voorganger ‘The Raven that Refused to Sing’ was bepaald geen wandeling door het park. De verschillen tussen deze twee albums zijn echter evident. Zo is het proggy jaren ’60-’70 geluid vrijwel helemaal verdwenen en horen we meer pop en elektronische invloeden terug. Wat echter als een paal boven water staat, is dat ‘Hand. Cannot. Erase.’ net als ‘The Raven that Refused to Sing’ een hedendaags progmeesterwerk is geworden en dat op Steven Wilson geen maat staat.

[bol_product_links block_id=”bol__selected-products” products=”9200000037280011,9200000037280009,9200000037279989″ name=”Hand. Cannot. Erase.” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Steven Wilson - 'Hand. Cannot. Erase.' Op Wilson staat geen maat
Waardering97%
97%Totale score