Een donkere dinsdagavond. Massa’s in groen en zwart gehulde mensen lijken zich collectief in één en dezelfde sprinter te willen wurmen. Hier en daar klinkt het geluid van opgetogen mensen door de coupé’s, gevolgd door het veelvuldige geluid van sissende blikjes. Het is dinsdagavond, maar de sfeer lijkt er goed in te zitten. Er schreeuwt een groep ‘maten’ enthousiast wanneer de trein hun eindstation nadert, waarop uitbundig wordt gereageerd met geklap en het herhaaldelijk schreeuwen van de verenigende woorden: “Let’s Go Murphys!”
“Celtic Punk Invasion”-Tour
Het is al weer 3 jaar geleden dat Dropkick Murphys het Klokgebouw in Eindhoven bezochten, en de band lijkt zijn populariteit zeker niet te hebben verloren in de tussentijd. De Irish-folklegendes uit het Amerikaanse Boston hebben in voorgaande jaren hun steenvaste reputatie als uitmuntende liveband al meermalen bewezen, dus ook tijdens deze ‘Celtic Punk Invasion’-Tour zijn de verwachtingen zeer hoog. Het is wonderbaarlijk hoe veel mensen zich deze dinsdagavond vanuit het hele land naar Eindhoven hebben begeven, voor een avond van Irish pub-atmosferisch feestgehalte.
Garderobeslachtoffers
Wanneer men zich bij binnenkomst in de rij heeft gevoegd om tot de onderbroek gefouilleerd te worden, waarna ook nog even liefkozend al je persoonlijke bezittingen uit je tas op een tafel worden gestrooid en je deze na een moedwillige “loop maar door” zelf weer snel in je tas moet stoppen, is het tijd om je aan te sluiten voor de rij voor de kluisjes. Heb je geen tas? Geen probleem! ‘Gewone’ garderobes zijn niet meer van deze tijd voor het Klokgebouw, en zo zal je dus ook voor het opbergen van één jas €11,- moeten besteden aan de huur van een kluisje. Heb je een grote tas? Jouw probleem! Voor de kluisjes hebben zich kleine groepjes geïrriteerd om zich heen kijkende garderobeslachtoffers gevormd, terwijl één van hen moedwillig een jas èn een tas in het aangeschafte kluisje probeert te proppen – met matig succes. Het overleven van een concert van kaliber Dropkick Murphys is voor velen al lastig genoeg zonder jas en tas, laat staan mèt één van deze obstakels aan het lijf gebonden. Maargoed, men komt hier voor de muziek, dus zal zich hierdoor niet laten kisten. Toch?
Voorgaande obstakels overleefd hebbende is het dan echt tijd voor een ontspannend biertje en het feest waar iedereen uiteindelijk voor is gekomen. Met drie voorprogramma’s is er al vroeg op de avond wat te beleven, als men door een barrière van belabberd geluid heen prikt, desgewenst met behulp van het nodige aan vloeibaar bruisend goud. Wanneer het Canadese Irish Folkpunkgezelschap The Mahones het publiek een fijne avond wenst is een groot deel van de geadresseerden dan ook al flink aangeschoten. Of iemand er ook maar iets van heeft verstaan maakt ondertussen ook niet meer uit – bij de woorden “Dropkick Murphys” vult de zaal zich met zwierende armen, luid gejuich en opnieuw klinken de magische woorden “Let’s Go Murphys!”. Men is er klaar voor. Let’s go, Murphys!
Dropkick Murphys 02/03/2015
The Boys Are Back
De lichten gaan uit en er wordt voorbereid op de traditionele bierdouche. De techniek lijkt ook ineens zijn draai te hebben gevonden en openingsknallers “The Boys Are Back”, “Citizen Cia” en “The Gang’s All Here” kicken in als een dubbele whiskeyshot. Dat ze terugzijn hoef je niemand te vertellen: zwierende lichaamsdelen steken willekeurig uit het publiek, oorverdovende samenzang vult de ruimte en liters bier zorgen voor de nodige verkoeling in een ruimte waarin niemand meer veilig is voor het feest wat hier is uitgebroken. “Sunday Hardcore Matinee” last een eerste hoognodige adempauze in, als het publiek, variërende van jarenlange trouwe fans tot aan ietwat nerveus lachende dames op hoge hakken, zich verbroedert onder het genot van klassiekers “Rose Tattoo” en “Rocky Road to Dublin”. Dropkick Murphys beschouwen hun publiek – zoals zij zelf zeggen – als achtste bandlid, en dit is duidelijk wanneer het concert om je heen tot leven komt. Nummers als “The Walking Dead”, “Going Out in Style” en “Wild Rover” worden met het meeste enthousiasme onthaald, wanneer de mannen op het podium precies doen wat er van ze verwacht wordt vanavond. “Johnny, I Hardly Knew Ye” en “Shipping Up To Boston” persen de laatste lucht uit de longen voor de lichten uitgaan. Terwijl de ene helft van de mensen zich naar de uitgang beweegt zetten anderen opnieuw de typerende yell “Let’s Go Murphy’s!” in. Het licht een laatste maal op en “Out Of Our Heads” luidt een laatste overlevingsslag in voor het feestbeest dat zich nog steeds in het – veel te warme – midden van de zaal begeeft. Evenals bij het concert in het Klokgebouw in 2012 is “Kiss Me, I’m Shitfaced!” de aanleiding voor een podiumbestorming – in eerste instantie voor de dames, maar later mengen ook enkele heren zich met de folkrockers onstage. “Skinhead on the MBTA”, “Barroom Hero” en “Taking Care Of Business” zijn de afsluiters van een opnieuw legendarisch optreden van de Bostonse folkpunkhelden.
Podiumbestorming Dropkick Murphys 03/02/2015
Een massa in groen en zwart gehulde mensen heeft zich verzameld op het perron, wachtend op de laatste trein naar huis. Uitgeteld doch voldaan. Lachende gezichten, willekeurig gezang en het vergelijken van blauwe plekken. Terwijl de massa onderweg steeds meer uitdunt, galmt de yell zo nu en dan nog eens door de trein, zoekend naar een respons, welke keer op keer weer wordt gegeven, doch steeds weer ietsje minder massaal. “Let’s Go Murphy’s!” – Een ode aan Irish folkpunk.
Benieuwd hoe het was? Check hieronder het filmpje van ‘Annkaaz’ ©