Vakmanschap is meesterschap. Een quote inmiddels bekend uit de biermarketing, maar ook in de muziekwereld vaak behoorlijk van toepassing. Bijvoorbeeld op Elbow. Eens een geheime vrucht, slechts te zien in de krochten van de Manchester’ indiewereld, heden ten dage een van de populairste Engelse bands. Sinds het commerciële succes van The Seldom Seen Kid (2008) is de band helemaal niet meer te stoppen, en ook het laatste album, Build A Rocket Boys (2011), verkocht overal ter wereld uitstekend. Opvallend, want de muzikale formule van Elbow leent zich niet echt voor de mainstream. Sympathieke, trage droompop met literaire teksten en thema’s zijn bij Elbow meer regel dan uitzondering.
Bij veel bands met ondergronds geluid, maar grote commerciële successen komt dan muzikaal op een bepaald moment de klad erin, maar bij Elbow bleven de critici ook na de doorbraak laaiend enthousiast. Terecht, want The Seldom Seen Kid kan worden gezien als één van de beste albums uit de zeroes, en ook Build A Rocket Boys voldeed aan de hoge verwachtingen. Ook voor de nieuwe van Elbow, The Takeoff And Landing Of Everything, zijn de verwachtingen dus weer hooggespannen.
De klassieke Elbowfan kan bij beluistering van The Take Off… vaststellen dat het typerende geluid van de band gelukkig standgehouden heeft. Er valt namelijk weer voldoende te beleven op de nieuwe langspeler. De heren uit Manchester hadden na hun commerciële successen kunnen kiezen voor de ‘easy way’, doorgaan op het meer commerciële geluid van One Day Like This, maar in plaats daarvan schuifelt Elbow stiekem weer steeds meer ondergronds. Dit is een band die albums maakt voor fans die niet gaan voor hits, maar voor het hele concept. In deze tijd is dat sowieso al wat waard. En dan die muziek. Sluimerende, prachtig opgebouwde composities zijn bij Elbow meer regel dan uitzondering. Tel daar prachtige teksten, geweldige productie en unieke sfeer bij op en we kunnen zeggen dat we hier weer te maken hebben met een uniek album.
Elbow houdt niet van overenthousiast beginnen en start dus ook traditioneel zijn albums rustig. Dit keer is de openingseer voor This Blue World, een ingetogen luisterliedje dat doet denken aan Starlings van The Seldom Seen Kid. Via het muzikaal uiterst complexe Charge, dat het midden tussen Arcade Fire, Elbow en David Bowie lijkt te zoeken, komen we bij single New York Morning uit, een prachtige ode aan New York en een plek vinden waar je jezelf thuisvoelt. Boodschap? The way the day begins decides the shade of everything, but the way it ends depends on if you’re home.
Ook in het verdere verloop van het album nog een aantal onvervalste hoogtepunten. Het spirituele Real Life bijvoorbeeld, of het folky My Sad Captain, dat ergens doet denken aan Grounds for Divorce. En het voor Elbowbegrippen behoorlijk harde titelnummer, helemaal aan het einde van het album, dat geldt als de boordnodige climax van een alweer uniek meesterwerk van de Britse topband.
‘I’m running out of miracles’, zo zingt Guy Garvey in My Sad Captain. Dat is niet te hopen voor de band die – naar eigen zeggen – alleen maar albums uitbrengt, als die ook daadwerkelijk geniaal zijn. De lat ligt dus hoog. Voor Elbow geen probleem, want met The Take Off… springen de heren daar weer met gemak overheen. Fijne producties, bij vlagen briljante composities, en dat allemaal ondersteund door magnifieke teksten en een dijk van een gunfactor. Ook anno 2014 blijft Elbow een van de meest relevante bands ter wereld.
Is The Take Off And Landing of Everything Elbow’s beste? Zou ik niet durven stellen. Wat ik wel weet? We hebben hier te maken met een legende in wording. Elbow flikt het opnieuw! Must-hear.